Όλα μαύρα γύρω σου. Ακόμα να ξημερώσει;
Α ναι. Δεν έχεις ανοίξει ακόμα τα μάτια. Τʾ ανοίγεις. Το κεφάλι το νιώθεις
βαρύ. Έξω απʾ το παράθυρο ο ήλιος έχει ανατείλει και τα πουλάκια κελαηδούν.
Ξέρεις πως σε μία ώρα πρέπει να
είσαι στη δουλειά αλλά πάρα την ωραία μέρα έξω, αισθάνεσαι ζεστός. Όπως είναι
φυσικό, αρχίζεις να φτιάχνεις στο μυαλό σου σενάρια αποφυγής πάσης φύσεως
εργασίας. Κοινώς κοπάνα απʾ τη δουλειά και πώς αυτό μπορεί να γίνει, έτσι ώστε
να μη μας πάρουν και χαμπάρι.
Η πιτζάμα Tweety έχει στάμπες από ιδρώτα. Δε γίνεται. Αφύσικο. Φωνάζεις
τη μάνα σου να σου βάλει θερμόμετρο (γιατί ως γνωστόν όλοι οι 30άρηδες
μένουν με τη μάνα τους και το κάνουν αυτό...) καθώς μια φρικτή υποψία περνάει
απʾ το μυαλό σου.
Η μάνα ορμά στο δωμάτιο σαν την επίθεση των Ορκ στη Μίνας Τίριθ.
Με πολύ κόπο και με τη βοήθεια του Γκάνταλφ τη βγάζεις έξω απʾ το δωμάτιο για
να βάλεις το θερμόμετρο μόνος σου.
Το αφήνεις λίγα λεπτά και μετά,
με ψυχραιμία που θα ζήλευε και κάποιος που θέλει να ξεκινήσει δίαιτα ενώ μένει
δίπλα σε σουβλατζίδικο, το βγάζεις και το κοιτάζεις στο φως του ήλιου που
μπαίνει απʾ το παράθυρο.
Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι συμβαίνει. Κάποιες γραμμές
πάνω στο θερμόμετρο υποδηλώνουν μονάδα μέτρησης θερμοκρασίας. Βλέπεις τη γραμμή
να είναι πάνω απʾ το 37. 37 και 2 για την ακρίβεια. Το λες μέσα σου για να το
χωνέψεις. 37,2.
Σκοτεινιάζουν όλα.
Σκηνές από ταινίες καταστροφής τύπου Mad Max σου έρχονται στο
μυαλό.
Το θερμόμετρο φαντάζει να μεγαλώνει κι η σκιά του να επεκτείνεται
σʾ όλο το δωμάτιο.
Στο μυαλό σου παίζει το σενάριο να έχεις: ελονοσία, κίτρινο
πυρετό, μαλάρια, οστρακιά, μαγουλάδες, πανούκλα, ποδάγρα, ασιατική
γρίπη ή ακόμα και τακαμούρι.
Η κουβέρτα ανεβαίνει μέχρι τα μάτια. Αρχίζεις και τρέμεις σαν να
σε χτύπησε σεισμός 10 ρίχτερ. Ξαφνικά η θερμοκρασία του δωματίου μοιάζει να
έπεσε 10 περίπου βαθμούς Κελσίου. Η ζωή σου περνάει μπροστά απʾ τα μάτια σου
και σκέφτεσαι πως ούτε η κοπάνα απʾ τη δουλειά δεν αξίζει τη δυστυχία που σε
βρήκε.
Δεν πρέπει να γίνεται διαχωρισμός στα φύλα ως προς την υπερβολική
συμπεριφορά σε περίπτωση αρρώστιας. Για κάποιο λόγο, όμως, εμείς οι άντρες στην
παραμικρή υποψία αρρώστιας κάνουμε άνω κάτω τους γύρω μας και πραγματικά μετά
δε θέλει κανείς νʾ ασχοληθεί μαζί μας σε περίπτωση που ίσως πάθουμε κάτι
πραγματικά σοβαρό. Απόλυτα λογικό.
«Έχω 37,2, πεθαίνω!».
«Πονάει το δόντι μου! Τα υπάρχοντά μου τʾ
αφήνω στο σκύλο μου εκτός απʾ τα DVD της τριλογίας
Star Wars -αυτά θα τα πάρω μαζί μου».
«Έχω πονοκέφαλο! Πού βρίσκεται η
πιο κοντινή γκιλοτίνα να το κόψω να ησυχάσουμε;»
Ο πυρετός δεν πέφτει. Σʾ επόμενη καταμέτρηση η θερμοκρασία έχει
κολλήσει στο 37,2.
Ίσως έχεις λίγες ώρες ζωής ακόμα. Θυμάσαι όλους όσους σε βοήθησαν
σʾ αυτό το σύντομο πέρασμα σου απʾ αυτή τη ζωή. Με συγκίνηση θυμάσαι την πρώτη
βόλτα στο πάρκο. Την πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Το πρώτο σου εμβόλιο.
Η μάνα σου μπαίνει ξανά στο δωμάτιο.
«Δεν έχεις τίποτα. Σήκω πάνω! Το θερμόμετρο είναι από τα Lidl!»
