Ο κόσμος των ανθρώπινων σχέσεων είναι περίεργος. Τόσο
περίεργος που συχνά σε κάνει ν᾽ αναρωτιέσαι αν, τελικά, συνυπάρχεις με λογικά όντα
ή πλάσματα από τη «Ζώνη του Λυκόφωτος».
Στον χουχουλιάρικο, ροζ πλανήτη που αποτελεί και τον
πρώτο τόπο κατοικίας μας, το μόνο που βλέπουμε είναι τα αρκουδάκια της αγάπης,
τον Μπάρνυ το δεινόσαυρο, τη Sailor
Moon κι
ένα μάτσο προσώπων, τόσο καλοκάγαθα και χαμογελαστά, λες και τους βάφτισαν σε
κολυμπήθρα γεμάτη παραισθησιογόνα.
Έπειτα μεγαλώνεις. Εγκαταλείπεις το ασφαλές, σχολικό
περιβάλλον και βγαίνεις στην κοινωνία, με την πεποίθηση πως είσαι ένας άνθρωπος
σωστός και δίκαιος. Επομένως, βάση αυτών των προτερημάτων θα μπορέσεις να
διαχειριστείς τις δύσκολες καταστάσεις που ο ενήλικος, πια, δρόμος θα σου
φέρει.
Όλα ωραία και καλά…not! Η ζούγκλα που ανοίγεται μπροστά σου δε
γνωρίζει ευγένειες, τρόπους καλής συμπεριφοράς και πολύχρωμες, λουλουδιαστές
κορδέλες. Οι νάνοι του παραμυθιού έχουν εξελιχθεί σε εφτά, κακιασμένα αρχίδια, η
Σταχτοπούτα είναι μια τεμπέλα που τα ξύνει και με τα δυο χέρια, περιμένοντας
τον χορηγό που θα τη ζήσει και τα Τρια Γουρουνάκια δεν είναι τίποτα άλλο παρά
μια τρι-γουρουνική ένωση κομπλεξικών και λαμόγιων.
Ναι, καλά το κατάλαβες Ντόροθι! Δεν είσαι πια στο Κάνσας.
Άσε, λοιπόν, την αθωότητά σου στην άκρη μαζί με τα λουστρινένια παπουτσάκια σου
και ξεκίνα να λιμάρεις τις γροθιές σου, αν δε θες να γίνεις κολατσιό για τα
θηρία που σκέφτονται ήδη 3+1 τρόπους για να σε μαγειρέψουν.
Η ντομπροσύνη πέθανε, βρώμισε και γιόρτασε και τα Σαράντα.
Μην περιμένεις να σου ανταποδώσουν την καλοσύνη, μην περιμένεις να βρεις ανθρώπους
να στηριχτείς.
Σφιχτές χειραψίες και λόγια κατανόησης που κουνιούνται
επιθετικά κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη. Προφορικές κουβέντες, σταράτες που
γίνονται ενοχλητική, βουή από μελίσσι όταν στρέφεις την προσοχή σου αλλού.
Κι όταν πια ξυπνήσεις, δεις την κατάσταση κι απορήσεις,
το δίκιο σου θα κρυφτεί σε μια στοίβα ηλίθιες δικαιολογίες. Θα σου επιρρίψουν
τον τίτλο του τρελού που κυνηγά με την απόχη τις Ερινύες και που τελικά είναι,
συν τοις άλλοις, και μαλάκας.
Φτάνεις στο σημείο να διαλέξεις αν θα φουντάρεις απ᾽ τον
πρώτο ή αν θα κάνεις καμπάνια για ν᾽ αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας.
Νιώθεις αποσυντονισμένος και κάνεις τραμπάλα με την ψυχραιμία και τη σκέψη να
βγεις και να γαζώσεις ό, τι κινείται.
Ακόμη κι αν βγεις στην Εθνική με κολλημένο στο κούτελο
πλακάτ που να διατυμπανίζει πως είσαι αθώος, ακόμη κι αν ο Ο.Η.Ε σε θέσει κάτω
απ᾽ την ασπίδα προστασίας του, ανάμεσα στην ανθρώπινη κοινωνία δεν πρόκειται
ποτέ να δικαιωθείς.
Είναι θλιβερή η συνειδητοποίηση πως ανάμεσα σε τόσες
ψυχές, περιφέρεσαι ολομόναχος αλλά that’s
life! Αποδέξου
το. Δεν μπορείς να εξευγενίσεις την ανθρωπότητα, δεν μπορείς ν᾽ αλλάξεις τον
κόσμο αν δε θέλει ο ίδιος να σωθεί. Εδώ ολόκληρος Μεσσίας ήρθε και τον
σταύρωσαν που έκανε και πέντε θαύματα. Εσένα θ᾽ ακούσουν και τις θεωρίες σου
περί ενότητας;
Η λύση είναι μια. Γράψε τον κόσμο και πήγαινε παρακάτω.
Βούλωσε το στόμα σου και σφύριξε αδιάφορα. Τίποτα δεν πρόκειται να καρποφορήσει
και να εξελιχθεί, αν στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις το τι θα πει ο κόσμος.
Αυτός πάντα θα βρίσκει κάτι να σχολιάσει ακόμα κι αν του κάνεις τεμενάδες.
«Καμιά σωτηρία», λες κι απογοητεύεσαι. Φυσικά κι υπάρχει
απλά μην ψάχνεις τη δική σου ανάμεσα στην αποδοχή των άλλων. Κανένας δε σώθηκε
από ξένο σχοινί, παρά από εκείνο που έφτιαξε κι έδεσε μόνος του.
«Ο κόσμος είναι κακός» πιπίλιζε η μάνα σου ξανά και ξανά.
Όχι, δεν είναι κακός. Απλά ανασφαλής και κουτοπόνηρος, εθισμένος στη θυματοποίηση
του εαυτού του και στο drama
show.
Αυτά τα
καθημερινά, σύντομα ρεσιτάλ που δίνει είναι η κινητήριος δύναμή του, ο λόγος
που ξυπνάει με χαμόγελο κάθε πρωί. Κι αφού είναι ικανοποιημένος μ᾽ αυτήν την
εκδοχή διασκέδασης, μη χαλάς το κέφι. Άραξε, δες και πέτα κι ένα χαρτζιλίκι στο
άδειο καπέλο που περιμένει φιλοδώρημα.
Η ζωή είναι ωραία κι ο κόσμος μες στην τρέλα. Παράτα την
καρέκλα του ψυχαναλυτή και κάνε ό,τι θεωρείς καλύτερο για σένα. Διάλεξε τον
δρόμο που γουστάρεις και μην ανησυχείς: καλοί συνοδοιπόροι κάποια στιγμή θα
υπάρξουν.
