Κανονικά
θα έγραφα περί αποφάσεων την επόμενη Πέμπτη, μιας και είναι και παραμονή
πρωτοχρονιάς, αλλά τελικά μου βγήκε πιο «κακό» και λιγότερο γιορτινό απ’ όσο
υπολόγιζα… Sorry.Έτσι είπα να την κρατήσω εκείνη
για κάτι πιο σπέσιαλ.
Μία μέρα,
λοιπόν, για τα Χριστούγεννα, κι οι διαφημίσεις των Jumbo έχουν φτάσει πλέον σε
παροξυσμό, τα ηχεία έχουν κάψει το «Last Christmas» και
ναι, είναι ο καιρός να κάνουμε τη λίστα με τις «αποφάσεις της νέας χρονιάς».
Βαρύγδουπο, ε;
Ε,
λοιπόν, μεταξύ μας, δεν έχω ακούσει και πολύ κόσμο απ’ τους κοντινούς μου ν᾽
ασχολείται με τέτοιες παπαρίτσες (βασικά δεν έχω ακούσει κανέναν αλλά, anyway, θα το γράψω εγώ).
Είδα,
όμως, κάτι quote στο
φατσαμπούκι και σε κάτι άλλα κοινωνικά δίχτυα που κοροϊδεύουν το «έθιμο» αυτό
(των Αμερικάνων) και δεν άντεξα.
«Νέα χρονιά,
νέος εγώ». Ναι. Γελάνε κι οι πέτρες.
Και ιδού:
«Με τον
νέο χρόνο θα προσφέρω περισσότερα!»
Δηλαδή;
Χρόνο ομιλίας; Sms; Δωρεάν megabyte;
Πρώτον,
δεν είσαι εταιρεία κινητής, οπότε η ατάκα και μόνο είναι για γέλια. Όλο το ’15
δηλαδή δεν κούνησες δαχτυλάκι για το συνάνθρωπο, και απ’ τη νέα χρονιά θα
γίνεις το Χαμόγελο του Παιδιού; Μακάρι, δε λέω, αλλά δύσκολο…
Δεύτερον,
όσοι προσφέρουν δε χρειάζεται ούτε να το δηλώνουν, ούτε να το σχεδιάζουν. Αν το
κάνεις, κάν᾽ το σιωπηλά, ταπεινά και χωρίς να περιμένεις «μπράβο».
«Με τον νέο χρόνο θα κάνω δίαιτα/γυμναστική/πιλάτες». Μμμ…ναι.
Όχι, δε
θα κάνεις! Και ξέρεις γιατί; Επειδή καααάθε φορά τέτοιες μέρες τα τελευταία
(αρκετά) χρόνια λες το ίδιο ακριβώς πράγμα, απλά προσθέτοντας τον επόμενο
επαναστατικό τρόπο εκγύμνασης που έρχεται στη μόδα.
«Α, δε
σου είπα, θα κάνω trx, -Α,
δε σου είπα, χέστηκα!».
Στο ίδιο
πλαίσιο, δίαιτα.
Και
μάλιστα σκληρή. Και μάλιστα, από πρώτη του μηνός. «Ωπ, μελομακάρονα είναι αυτά;
Για ελάτε εδώ».
Πώς γίνεται
κι όλοι δηλώνουν φλογερά πως θα προσέξουν τη διατροφή τους (μετά τον τριακοστό
όγδοο κουραμπιέ μέσα σε τρεις μέρες) με τη νέα χρονιά, δεν μπορώ να το
καταλάβω. Αφού δεν το έκανες τόσα χρόνια, πώς θα το κάνεις τώρα; Και κυρίως, γιατί;
Αν δε
θέλεις να το κάνεις (που δε θέλεις) κι απλά το δηλώνεις, δεν πρόκειται να γίνει
ποτέ. Πο-τέ. That simple.
Ειδικά το
θέμα των κιλών, που είναι κι ιδιαίτερα ευαίσθητο (έχω πει άπειρες φορές στο
τέλος του χρόνου ότι πρέπει να κάνω δίαιτα, μα ποτέ δεν κατάφερα να υποστηρίξω
αυτή την απόφαση -πεινάω, τι να κάνω!) δεν γίνεται ν᾽ αντιμετωπιστεί με μία
στιγμιαία απόφαση που θα ξεχαστεί πιο γρήγορα κι απ᾽ τη νέα ταινία των Fantastic Four (για την οποία έχω να πω: «oh God, why?»).
«Θα
κόψω/ελαττώσω το κάπνισμα-θα πάρω ηλεκτρονικό». Βρε, μαζί σου.
Αλλά θα
το κάνεις; Δε θα το κάνεις. Άντε να το ελαττώσεις για κάνα μήνα. Μετά θα
ανάψουν πάλι τα φουγάρα του Queen Mary II.
«Θα
διαβάζω περισσότερο». Μπα… Κανείς, ποτέ.
«Θα
βγαίνω πιο πολύ με φίλους-θα δώσω περισσότερη σημασία στην οικογένειά μου/σχέση
μου/σκύλο μου». Εντάξει, γελάω. Κι ο σκύλος θα γελούσε, αν μπορούσε.
Ο
κυριότερος λόγος για τον οποίο τα λέμε όλα αυτά, δεν είναι για να τα ακούσουν
οι άλλοι. Είναι για να τ’ ακούσουμε εμείς οι ίδιοι.
Είναι για
ν᾽ ακούσουμε τον εαυτό μας να τα λέει, να θεωρήσουμε αρκετό το στιγμιαίο πείσμα
μας για αυτοβελτίωση και να βουτήξουμε μετά ξανά στα
μελομακάρονα/τσιγάρα/ουίσκια/κραιπάλες. Τι, όχι;
Τι
χρειάζεται για ν᾽ αλλάξεις; Κίνητρο. Κι όχι το εξωτερικό κίνητρο της μόδας των
«αποφάσεων του νέου έτους». Δικό σου κίνητρο, δική σου πάλη με τον εαυτό σου,
σιωπηλή κι οδυνηρή.
Μ᾽
αμφίβολα κι αργά αποτελέσματα, με σκαμπανεβάσματα, με παταγώδεις αποτυχίες κι επικές
νίκες. Αλλά δική σου. Ό,τι αποφάσεις πάρεις, να είσαι αυθεντικός με τον εαυτό
σου και τις ανάγκες/επιθυμίες του. Μη δηλώνεις αυτά που «πρέπει».
Αντίθετα,
σκέψου τι θέλεις. Καλά Χριστούγεννα και τα ξαναλέμε σε μία βδομάδα με το
εορταστικό, αποχαιρετιστήριο τελευταίο κομμάτι του ’15.
Χρόνια
πολλά!
