Η ενέργεια της αγάπης έχει χρώμα κόκκινο. Είναι εκείνο το ζωντανό χρώμα που μας κάνει να νιώθουμε χαρά, αισιοδοξία, δύναμη, ζεστασιά. Είναι εκείνο το συναίσθημα που μας κάνει να θέλουμε να δώσουμε, να μοιραστούμε, νʾ αγαπήσουμε και νʾ αγαπηθούμε με όλο μας το «είναι».
Απʾ την άλλη πλευρά η ενέργεια του
φόβου έχει χρώμα μαύρο, και της καταπίεσης χρώμα καφέ.
Όταν, λοιπόν, το κόκκινο χρώμα
της αγάπης αναμειχθεί με το μαύρο του φόβου ή το καφέ της καταπίεσης, τότε
έχουμε πρόβλημα.
Τα σκούρα χρώματα γίνονται μια
σκοτεινή μπάλα που στέκεται στο κέντρο τους στήθους μας, προκαλώντας μας
αρνητικά συναισθήματα κι έλκοντας αρνητικούς ανθρώπους στη ζωή μας.
Έχοντας όλο αυτό το βάρος μέσα
μας και καταπιέζοντας τα συναισθήματά μας, καταναλώνουμε τρομερή ποσότητα
ενέργειας μʾ αποτέλεσμα να νιώθουμε συνεχώς εξαντλημένοι και κουρασμένοι.
Τι κρύβεται όμως τελικά πίσω απʾ
τον θυμό;
Συνήθως πίσω από τον θυμό,
κρύβεται ο φόβος που μασκαρεμένος, μας μπερδεύει και δε μας βοηθάει να δούμε
παραμέσα.
«Θυμώνω γιατί φοβάμαι πως μʾ απορρίπτεις.
Θυμώνω γιατί φοβάμαι πως επειδή
τελευταία δε μου δίνεις τόση σημασία, έχεις πάψει και να με θέλεις.
Θυμώνω γιατί φοβάμαι πως αργείς
να γυρίσεις στο σπίτι, όχι γιατί έχεις πολύ δουλειά, αλλά γιατί εγώ δεν είμαι
αρκετά ενδιαφέρουσα, ώστε να περάσεις χρόνο μαζί μου».
Επομένως, επειδή ο φόβος, ο
πόνος, η θλίψη είναι βαριά κι επίπονα συναισθήματα, μένουμε στον θυμό που μας
φαίνεται πιο εύκολο, μην βοηθώντας τον εαυτό μας να προχωρήσει και να
κατανοήσει.
Εκείνο που θα πρέπει να σκεφτούμε
σʾ αυτήν την περίπτωση είναι να βρούμε τι είναι εκείνο που μας φοβίζει, τι
είναι αυτό που μας προκαλεί ανασφάλεια.
Δεν είναι ο άλλος που φταίει. Δεν
πρέπει να βιαστούμε να κατηγορήσουμε εκείνον. Εξάλλου, ο κάθε άλλος είναι ένα κομμάτι
του εαυτού μας, απλώς σʾ ένα άλλο σώμα. Είναι ένας καθρέφτης δικός μας κι οι
φόβοι του είναι ένας καθρέφτης των δικών μας φόβων.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως
τον κάθε άλλο, τον έχουμε ελκύσει γιατί έχουμε να μάθουμε κάτι από εκείνον.
Δε χρειάζεται να δικαιολογούμαστε
για τα συναισθήματά μας, ούτε και να ενοχλούμαστε επειδή νιώθουμε «κάπως».
Χρειάζεται απλώς να είμαστε
ανοιχτοί για να δούμε τι είναι εκείνο το οποίο μας στεναχωρεί, αποδυναμώνει,
θυμώνει.
Παραμένοντας ανοιχτοί, μπορούμε
να δούμε μέσα μας, να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει και να βοηθήσουμε τον εαυτό
μας να θεραπευτεί. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Να πάρουμε το
μάθημα για το οποίο τον ελκύσαμε και να προχωρήσουμε.
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί
άνθρωποι στη σειρά μας δημιουργούν παρόμοια προβλήματα και συναισθήματα. Είναι
ακριβώς γιατί δεν είδαμε ή δεν πήραμε αυτό που έπρεπε από τον εκάστοτε άνθρωπο,
μʾ αποτέλεσμα ίδιοι άνθρωποι να έρχονται ξανά και ξανά στη ζωή μας με στόχο να
μας βοηθήσουν να πάρουμε την πληροφορία που χρειαζόμαστε.
Άσκηση για σένα:
Όταν θυμώνουμε με κάποιον, στην πραγματικότητα
ταυτιζόμαστε με το κομμάτι του εαυτού μας που νιώθει πως είναι θύμα και
χρεώνουμε αυτό που νιώθουμε στον άλλον που μας το βγάζει.
Αυτός είναι ένας τρόπος να
χρεώνουμε στον άλλον δικά μας συναισθήματα, αποφεύγοντας την ευθύνη μʾ αποτέλεσμα
να οδηγούμαστε στον θυμό.
Μια καλή ερώτηση για τον εαυτό
μας όταν θυμώνει θα ήταν:
«Ποιο κομμάτι του εαυτού μου αυτή
τη στιγμή εκφράζεται σαν θύμα;»
Επίσης, κάτι άλλο που μπορείς να
κάνεις είναι να γράψεις ένα γράμμα στον άνθρωπο με τον οποίο είσαι θυμωμένος.
Εξήγησε του τι νιώθεις μʾ ανοιχτή
καρδιά και χωρίς να τον κατηγορείς.
Μʾ αυτόν τον τρόπο θα κατανοήσεις
τα συναισθήματά σου και τι είναι εκείνο που σε ενοχλεί, ώστε να καταφέρεις να
το διορθώσεις. Τότε μαγικά θα δεις άνθρωποι να φεύγουν απʾ τη ζωή σου και νέοι
με καλύτερα στοιχεία να εμφανίζονται.
Όλα ξεκινούν από εμάς και μόνο!
