‒ Φέτος έκοψα βασιλόπιτα έξω απʾ το σπίτι της πρώην μου.
‒ Δηλαδή;
‒ Έκοβα κομμάτια, τα πέταγα στο τζάμι και φώναζα: «Ένα
για το Χριστό σου, την Παναγία σου, τη μάνα σου, το σπίτι σου».
Ναι, σωστά καταλάβατε. Σήμερα θα μιλήσουμε για την
ξεφτίλα στον έρωτα. Υπάρχει άραγε τέτοιο πράγμα; Ή μήπως δε νοείται έρωτας
χωρίς ξεφτίλα; Κι αν ναι, πού είναι το όριο και ποιoς το ορίζει;
Ο έρωτας απʾ τη φύση του είναι παθιασμένος. Κι όπου
πάθος, υπάρχει κι ένταση, υπερβολή, ακραίες αντιδράσεις, έντονη σωματική
διέγερση, εμμονή, μανία, και λίγα λέω.
Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος κι αθώος, έρχεται ο έρωτας και
σε τραβάει σε δρόμους που ούτε ήξερες, μα ούτε κι είχες φανταστεί. Κι εσύ, ο
μέχρι πρότινος λογικός και οριοθετημένος άνθρωπος, βρίσκεσαι ξαφνικά να πρέπει
να διαχειριστείς όλα τα παραπάνω συναισθήματα και ακόμη περισσότερα. Εύκολο το ʾχεις;
Είναι κάπου εκεί που χάνεις τη μπάλα και το γήπεδο μαζί.
Μην μπορώντας να σκεφτείς τη ζωή σου μακριά απʾ το αντικείμενο του πόθου σου,
μετά από έναν καβγά, μια λογομαχία ή -μακριά από μας-έναν χωρισμό, αρχίζεις να
κάνεις τα πιο τρελά πράγματα, κατρακυλώντας ενίοτε σʾ αυτό που μας απασχολεί σε
αυτό το άρθρο: στην ξεφτίλα.
Ας δούμε μερικές τέτοιες αντιδράσεις:
Στέλνεις απανωτά μηνύματα στο messanger. Συνέχεια. Ένα
ανά πέντε δευτερόλεπτα -ξέρεις και τυφλό πανάθεμά σε!
Πας έξω απʾ το σπίτι του έτερου ήμισύ σου και χτυπάς το
κουδούνι μέχρι να σου ανοίξει. Ή μέχρι να χαλάσει. Ή μέχρι οι γείτονες να
καλέσουν την αστυνομία. Είπα ότι πας νύχτα, αφού έχεις πιει τέσσερα τζιν τόνικ;
Παρακολουθείς το Facebook του κι όλων των κολλητών του,
των συναδέλφων του, των τριτοξάδερφών του, των γειτόνων του μπαντζανάκη του.
Όλων. Με μανία. Και μισείς τη σιχαμένη, ψευτοκουλτουριάρα, ξανθιά, γαλανομάτα
που της έκανε like πριν ένα μήνα -που να τρώει μελομακάρονο και στο γοφό να της
κάθεται, της σιχαμένης.
Τη στήνεις έξω απʾ το σπίτι του και περιμένεις να
εμφανιστεί για να τον παρακαλέσεις να είστε μαζί. Και όταν σου πει όχι,
σέρνεσαι κλαίγοντας στα πόδια του σαν την Κατερίνα Χέλμη και φωνάζοντας: «Μη μʾ
αφήνεις Λουκή, θα φαρμακωθώ!»
Σε περιπτώσεις κυριλέ ξεφτίλας, συνήθως μετά από έντονη
απόρριψη ή κέρατο, έχουν παρατηρηθεί οι εξής αντιδράσεις:
Πας με ύφος μπλαζέ και του γδέρνεις το αυτοκίνητο που
τόσο λατρεύει και διατηρεί πεντακάθαρο και αγρατζούνιστο.
Περνάς απʾ τη δουλειά του δήθεν τυχαία, μπαίνεις μέσα και
«κατεβάζεις» ό,τι υπάρχει πάνω στο γραφείο στο πάτωμα. Και φεύγεις κυρία. Δε
θέλει πολλές κουβέντες το πράγμα.
Πας στη γειτονιά του και μοιράζεις έντυπα με τη
φωτογραφία του που αναγράφουν «Προσοχή, σκάρτο πράγμα».
Καταλαβαίνετε ότι η λίστα δεν έχει τελειωμό και το
μέγεθος της ξεφτίλας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: τον εγωισμό του καθενός,
το ερέθισμα που πυροδοτεί τις αντιδράσεις, την ποιότητα του ανθρώπου, το
επίπεδό του, την ένταση του συναισθήματος, τη διάρκεια της σχέσης.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει
έρωτας χωρίς να έχει στη διάρκειά του στοιχεία ξεφτίλας. Χρειάζεται να μπορείς
να ρίξεις τον εγωισμό σου για χάρη εκείνου που αγαπάς, να μπορείς να δείξεις
τις αδυναμίες σου χωρίς να φοβάσαι πως θα φανείς μικρός, λίγος, ανασφαλής.
Ναι, είμαι και μικρός και λίγος και ανασφαλής μπροστά στο
ενδεχόμενο να σε χάσω. Ναι, αν χρειαστεί θα ʾρθω κάτω απʾ το σπίτι σου και θα
σε περιμένω μέχρι να επιστρέψεις για να σου πω ότι σʾ αγαπώ και να σε
παρακαλέσω να είμαστε πάλι μαζί.
Ναι, αν χρειαστεί θα σου πω ότι φοβάμαι μήπως πληγωθώ και
γιʾ αυτό φέρομαι αλλοπρόσαλλα μερικές φορές.
Ναι, αν χρειαστεί θα σε παρακολουθήσω στο Facebook για να
δω αν φλερτάρεις μʾ εκείνη την αλόγα. Και ναι, έχω χακάρει τους κωδικούς σου
και
μπαίνω καμιά φορά για να δω αν με δουλεύεις πίσω απʾ την πλάτη
μου.
Ναι, αν χρειαστεί θʾ αλλάξω για σένα στοιχεία της
συμπεριφοράς μου και θα βγω με τις ηλίθιες, κότες κολλητές σου αφού εσύ τις
αγαπάς και θα κάνω ότι με ενδιαφέρει η συζήτηση για τις ανταύγειες και τους
μουσάτους γκόμενους.
Και ναι, αν με προδώσεις θα σου γδάρω το αμάξι, έτσι, για
να με θυμάσαι.
Υπάρχει, βέβαια, ένα όριο στην ξεφτίλα. Όχι, δεν εννοώ
τον νόμο, αν και θα μπορούσε. Είναι η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως εκείνο
το πρόσωπο έχει γίνει έμμονη ιδέα στο μυαλό σου κι είναι εκείνος ο
πρωταγωνιστής στη ζωή σου, αντί να είσαι εσύ.
Όταν όλη σου η ύπαρξη γυρίζει γύρω από το πώς θα
προσεγγίσεις, κρατήσεις, επαναφέρεις στη ζωή σου ένα άτομο που δείχνει μάλλον αδιάφορο
προς αυτές τις πιθανότητες, τότε προφανέστατα έχεις περάσει το όριο της
αποδεκτής ξεφτίλας.
Για να το κάνω πιο
συγκεκριμένο, αν σκέφτεσαι να πας στην Πάνια και να πεις τον πόνο σου, τότε
έχεις θέμα. Για να το κάνω πιο σοβαρό, αν δεν έχεις άλλη ζωή απʾ τον έρωτά σου,
τότε έχεις πραγματικά ξεφύγει.
Είναι όμορφο νʾ αλλάζουν οι άνθρωποι για τον έρωτα. Είναι
υπέροχο να αναθεωρούν τις πεποιθήσεις τους και τη ζωή τους για να πετύχουν μια
αρμονική συμβίωση. Είναι μοναδικό να παραδίνεσαι στον έρωτα και στην αγάπη κι
ας φοβάσαι μήπως πληγωθείς.
Μόνο οι γενναίοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να έχουν
έντονα συναισθήματα και δε φοβούνται να τα εκφράσουν και να τα στηρίξουν με
συνέπεια.
Μόνο οι γενναίοι αξίζουν τον ολοκληρωμένο έρωτα, ξέροντας
ότι μπορεί να χρειαστεί να ξεφτιλιστούν για πάρτη του.
Εύχομαι, λοιπόν, για τη νέα χρονιά μεγάλους, αμοιβαίους
έρωτες και μεγάλες ξεφτίλες. Γιατί αλλιώς, τι θα ʾχουμε να διηγούμαστε στα
εγγόνια μας ή να θυμόμαστε και να γελάμε με τις φίλες μας στα
ιαματικά λουτρά της Αιδηψού στα ογδόντα μας;
Καλή και σαρωτικά ερωτική χρονιά!
