Ήσουν 35 κι ήμουν 20. Σίγουρα η μεγαλύτερη τρέλα της ζωής μας. Φαινόταν αδιέξοδο απ᾽ την αρχή. Τόσο πεισματάρηδες, όμως, που εκεί! Επιμέναμε μέχρι να τα κάνουμε σκατά.
Σε γνώρισα κι η πρώτη μου αντίδραση στο φλερτ σου ήταν κυνική.
«Δεν υπάρχει περίπτωση», είπα και γέλασα, πεπεισμένη πως δε θα έπεφτα στα δίχτυα σου.
Πόσο λάθος
βγήκα τελικά. Με τούμπαρες, τα κατάφερες. Το ήξερες πως δε θα μπορούσα να
υπεκφεύγω για πολύ. Είκοσι χρόνων ήμουν άλλωστε, πού να πήξει το μυαλό. Είχες
τον τρόπο να με κάνεις ό,τι ήθελες. Εγώ, με περίσσια σιγουριά, να
σκέφτομαι πως είναι αδύνατο να χάσω τον έλεγχο.
Πόσο κακό θα
μπορούσε να γίνει άλλωστε; Έγινε, όμως. Αυτό το «κρύο-ζέστη » φταίει για όλα.
Με τσάκιζε και κάθε φορά σε ήθελα περισσότερο.
Όσο για το χαρακτήρα σου, μοιάζαμε τόσο που τρόμαζα. Οι ομοιότητες, όμως, μ᾽ έκαναν ν᾽ αφήνομαι σ᾽ εσένα μέρα με τη μέρα. Σκεφτόσουν με τον ίδιο τρόπο, έλεγες πάντα αυτό που ήθελα να πω πριν καν προλάβω να το πω, είχες τα ίδια ελαττώματα.
Το πιο βασικό;
Εγωιστές κι οι δύο, δε μας άρεσε να χάνουμε. Το ήξερες και το είχες βάλει σκοπό
να με κάνεις να χάσω, να με κάνεις να σ᾽ ερωτευτώ. Πόσο ηλίθια ένιωσα που,
χωρίς καν να προλάβω να το συνειδητοποιήσω, μ᾽ έκανες να σέρνομαι στα πατώματα
για σένα.
Άριστος κι εντυπωσιακός ο τρόπος σου, οφείλω να
σε συγχαρώ. Ατέλειωτες συνομιλίες, αλλεπάλληλες βιντεοκλήσεις, τραγούδια,
αφιερώσεις, κρυφές συναντήσεις με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο. Ζούσα τον
απόλυτο έρωτα, που δεν άργησε να μετεξελιχθεί σε εφιάλτη.
Ζητούσες πολλά
που δε μπορούσα να δώσω, γινόσουν απαιτητικός. Φοβόμουν, όμως, να υποκύψω σ᾽
όλα παρόλο που είχα παραδοθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στα χέρια σου.
Εσύ, πανούργος
και πρόθυμος να πατήσεις επί πτωμάτων, προκειμένου να πετύχεις το σκοπό σου. Κάθε φορά που συναντούσες εμπόδιο εξαφανιζόσουν για να με πικάρεις, ώστε ν᾽ αλλάξω γνώμη. Κι
ήμουν τόσο βλάκας που άλλαζα, ρε γαμώτο. Τόση επιρροή ασκούσες πάνω μου.
Πέρασαν πέντε μήνες έτσι. Εσύ να βάζεις όρους κι εγώ να παίζω το παιχνίδι σου. Μέχρι που μια μέρα, εκείνη στην τελευταία μας βιντεοκλήση, το πήρα χαμπάρι και πριν προλάβεις να το κάνεις για μια ακόμη φορά, το έκανα εγώ. Ω, ναι, το έκανα. Σ᾽ έσβησα από παντού κι εξαφανίστηκα. Ένιωσα τόση ανακούφιση. Έπαψα να κλαίω κάθε βράδυ, έπαψα να περιμένω σ᾽ αναμμένα κάρβουνα πότε θα έρθει το επόμενό σου μήνυμα. Ένιωθα επιτέλους ελεύθερη.
Δεν ξαναμιλήσαμε. Μετά από καιρό, μετανιωμένος, έκανες μια δειλή προσπάθεια να με πλησιάσεις και πάλι. Σ᾽ αγνόησα. Είχα ηρεμήσει και δεν προσφερόμουν για ταραχές.
Έκτοτε δεν επέτρεψα ποτέ ξανά στον εαυτό μου να σε σκεφτεί, μέχρι σήμερα. Απόψε έπαιξε τυχαία εκείνο το τραγούδι που ακούγαμε ένα βράδυ στο αμάξι και θέλησα να δώσω ένα σημάδι.
Πέρασαν πέντε μήνες έτσι. Εσύ να βάζεις όρους κι εγώ να παίζω το παιχνίδι σου. Μέχρι που μια μέρα, εκείνη στην τελευταία μας βιντεοκλήση, το πήρα χαμπάρι και πριν προλάβεις να το κάνεις για μια ακόμη φορά, το έκανα εγώ. Ω, ναι, το έκανα. Σ᾽ έσβησα από παντού κι εξαφανίστηκα. Ένιωσα τόση ανακούφιση. Έπαψα να κλαίω κάθε βράδυ, έπαψα να περιμένω σ᾽ αναμμένα κάρβουνα πότε θα έρθει το επόμενό σου μήνυμα. Ένιωθα επιτέλους ελεύθερη.
Δεν ξαναμιλήσαμε. Μετά από καιρό, μετανιωμένος, έκανες μια δειλή προσπάθεια να με πλησιάσεις και πάλι. Σ᾽ αγνόησα. Είχα ηρεμήσει και δεν προσφερόμουν για ταραχές.
Έκτοτε δεν επέτρεψα ποτέ ξανά στον εαυτό μου να σε σκεφτεί, μέχρι σήμερα. Απόψε έπαιξε τυχαία εκείνο το τραγούδι που ακούγαμε ένα βράδυ στο αμάξι και θέλησα να δώσω ένα σημάδι.
Ξέχνα το, όμως.
