Η αναγνώστριά μας artetok γράφει:
Ύστερα από 9 χρόνια σχέσης, μια ωραία μέρα μου είπε πως θέλει να μιλήσουμε. Μου ζήτησε να πάρουμε το χρόνο μας και μετά από λίγες μέρες μου έστειλε ένα μήνυμα πως δε θέλει να είμαστε μαζί τη
συγκεκριμένη
περίοδο και πως δεν μπορεί να μου το πει από κοντά ή απʾ το τηλέφωνο.
Πήγα και τον βρήκα μιας και έπαθα σοκ απʾ το μήνυμα
κι όταν τον ρώτησα τι και πώς μου είπε πως δεν έχει βάλει τις
σκέψεις του σε μια σειρά και θα μου πει μέσα στην εβδομάδα, κάτι το οποίο δεν έγινε
πότε.
Τι
κι αν έστειλα μηνύματα, δεν απάντησε. Ποιος; Ο άνθρωπος που δεν μπορούσε να περάσει
μέρα χωρίς να μιλήσουμε.
Λέγαμε
να μείνουμε μαζί 1-2 εβδομάδες πριν χωρίσουμε. Έκτοτε έχουν περάσει δυο μήνες.
Το
μοναδικό πράγμα που μου είπε πριν χωρίσουμε ήταν πως του έκανα φασαρία όταν έβγαινε
με τους φίλους του. Αλήθεια ήταν.
Όταν,
όμως, του έλεγα να βγούμε ή ήταν κουρασμένος, ή είχε να ξυπνήσει πρωί, ή απλά
δεν ήθελε. Μετά από λίγες μέρες μπορεί να έβγαινε με την παρέα του και να γύριζε
τρεις το ξημέρωμα.
Ποτέ
δεν έβγαινε μαζί μου βράδυ. Προτιμούσε να κάτσουμε σπίτι ή να κάνουμε κάτι χαλαρό.
Είχαμε
κανονίσει να φύγουμε 3ημερο μια μέρα πριν το σπάσουμε και είπε πως δε θα μπορέσει
να σκεφτεί. Όταν του έλεγα παλιότερα πως δεν ήμασταν πολύ καλά, μου απάντησε
πως, ίσως, να είμαι πιεσμένη που δεν έχω δουλειά. Πως έφταιγε και το γεγονός
πως είχαμε Κάιρο να πάμε κάπου οι δυο μας.. Έτσι μου είχε προτείνει εκείνο το 3ημερο
κι αν, είπε, γυρίσουμε κι εξακολουθώ να νιώθω έτσι, το συζητάμε.
Δεν
άντεξε εκείνος όπως φάνηκε. Μου 'χει κάνει πολλά στο παρελθόν (ψέματα κι
ιστορίες) αλλά τα τελευταία τρία χρόνια ήμασταν -ή τουλάχιστον δείχναμε- να είμαστε
τέλεια.
Κάποιοι
μου λένε πως έχει βρει άλλη, αλλά δεν το νομίζω. Δεν είναι τέτοιος. Περνούσαμε πολλές
ώρες μαζί, είχαμε κοινές παρέες και το καλοκαίρι έμενα και δυο εβδομάδες σπίτι
του.
Για
κανέναν, βέβαια, δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά. 'Όπως ανέφερα έχουν περάσει δυο
μήνες.
Τον
είδα τυχαία και του γύρισα την πλάτη.
Τον
αγαπώ πάρα πολύ. Είμαι 23 κι είναι 33. Μια ζωή πέρασα μαζί του. Νιώθω τρομερή αδικία
μέσα σʾ όλο αυτό...
Δεν μπορώ να ξεχάσω τα τελευταία του λόγια όταν
τον ρώτησα αν
θέλει
να του στέλνω, να μιλάμε. «Ό,τι νιώθεις,
αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό γιατί μπορεί να εκπυρσοκροτήσω και να συμπεριφερθώ
αλλιώς».
Σε
ποιον; Σε μένα που όταν έλεγα να μείνουμε λίγο χώρια, δε με άφηνε και μου έλεγε
πόσο τέλεια περνάμε όταν είμαστε μαζί; Πόσο τρελός είναι μαζί μου;
Δε
μιλάει σε κανέναν για μας. Δεν το συζητάει. Είναι πολύ κλειστός.
Κατάπια
μια κεραμίδα που δεν μπορώ να τη χωνέψω! Τι γίνεται; Τον θέλω πίσω. Τι να κάνω;
Ευχαριστώ
πάρα πολύ για το χρόνο σας!
Η ομάδα των ψυχολόγων απαντά:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Κατ’ αρχάς, καταλαβαίνω την έκπληξη και το σοκ που
πέρασες, κι ακόμα και τώρα αντιμετωπίζεις.
Είναι κατανοητό απ’ το γράμμα σου πως βρίσκεσαι σε
σύγχυση, αλλά ευτυχώς η απορία σου είναι σε καλά χέρια. Και ξεκινάμε:
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας τριβής σʾ ένα ζευγάρι
είναι δυστυχώς η συγκατοίκηση. Σηματοδοτεί για πολλούς το «επόμενο βήμα» και
την ουσιαστική επισημοποίηση της σχέσης. Εννιά χρόνια είναι πραγματικά αρκετός
χρόνος για να συμβεί κάτι τέτοιο, οπότε είναι λογικό το ότι είχατε ξεκινήσει
συζητήσεις για μία πιο κοινή, πλέον, πορεία.
Υπάρχει περίπτωση ο σύντροφός σου να αισθάνθηκε απειλή
από μία τέτοια επερχόμενη αλλαγή;
Κάτι που παρατηρώ στο γράμμα σου είναι μία αλλαγή στη
συμπεριφορά του συντρόφου σου προς το τέλος της σχέσης: άρχισε να βγαίνει
περισσότερο με την παρέα του, αποφεύγοντας τις εξόδους μαζί σου.
Εκτός αυτού, σε κατηγορούσε για γκρίνια αλλά δε φρόντιζε
να την προλάβει…
(Η αλήθεια είναι ότι πράγματι γκρίνιαζες, αλλά αν ισχύουν
τα λεγόμενα σου, μπορώ να πω πως ήταν σχετικά δικαιολογημένη αυτή η γκρίνια).
Σκέψου λίγο: πώς ήταν παλιότερα; Βγαίνατε συχνά; Μήπως σε
απέφευγε τον τελευταίο καιρό μιας και (όπως λες) ήταν κλειστός χαρακτήρας και
προτιμούσε να ανοιχτεί σε κάποιον άλλο;
Ένα ακόμα σκιερό σημείο στο γράμμα σου είναι όταν γράφεις
«ψέματα κι ιστορίες». Αυτά που συνέβαιναν ήταν αρκετά για να τα αναφέρεις, αλλά
όχι αρκετά για να σε βάλουν σε σκέψεις για το πώς ήταν η σχέση σας;
Μήπως κατά καιρούς συμβιβαζόσουν με τη λογική ότι αν
αντιδρούσες θα τον έχανες;
Κάποιοι σου λένε ότι ίσως να υπάρχει κάποιο τρίτο
πρόσωπο. Η ανθρώπινη φύση είναι καχύποπτη, οπότε είναι φυσιολογικό για κάποιον
να υποθέσει κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή όμως που εσύ θεωρείς πως ο σύντροφός σου
δε θα φερόταν έτσι, αυτό αρκεί. Η δική σου εμπειρία μαζί του μετράει, άλλωστε,
και όχι των άλλων.
Βέβαια, καλό θα ήταν να μην αποκλείσεις το ενδεχόμενο
ορισμένα πράγματα να μην ήταν όπως εσύ τα έβλεπες ή επιθυμούσες να τα βλέπεις.
Αν συζητήσεις το θέμα αυτό με κοντινούς σου ανθρώπους, ίσως πάρεις μία πιο
σφαιρική (και δυστυχώς πιο αντικειμενική) άποψη για τον άνθρωπο εκείνο.
Όσον αφορά στο τώρα, μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο δύσκολο
θα σου ήταν να του γυρίσεις την πλάτη τη στιγμή εκείνη που συναντηθήκατε
τυχαία.
Τα όρια που έχουν μπει, τέλος, στην επικοινωνία σας,
είναι εντελώς ασαφή, και συνοδεύονται από μία δική του απειλή. Τι σημαίνει η
«εκπυρσοκρότηση»; Τι σημαίνει το «πες μου ό, τι νιώθεις», αλλά μόνο σε πλαίσια;
Μπορεί κανείς να βάλει αυτό που νιώθει σε καλούπια τα
οποία βολεύουν τον άλλο;
Πόσο δίκαιο είναι άραγε αυτό για σένα;
Κι εδώ σε ρωτάω: είναι σίγουρα αυτή μία συμπεριφορά την
οποία δεν είχες δει ποτέ; Είναι δυνατό να φερθεί κάποιος τόσο απότομα και
ψυχρά, μετά από τόσα χρόνια σχέσης;
Ή μήπως υπάρχει η περίπτωση να είχες δώσει σ’ αυτό τον
άνθρωπο χαρακτηριστικά που δεν είχε, και ως εκ τούτου δεν περίμενες με τίποτα
μία τέτοια αντίδραση;
(Στην περίπτωσή σου, θα ήθελα να σκεφτείς λίγο το ότι όταν
απομακρυνόσουν, εκείνος σε τραβούσε πάλι κοντά του, λέγοντάς σου «πόσο τρελός
ήταν για σένα». Θα έπρεπε δηλαδή να αισθανθεί ότι εσύ θα έφευγες, για να σε διεκδικήσει;)
Δεν είναι παράλογο να θεωρούμε τον άνθρωπό μας
«υπεράνθρωπο» ή χωρίς ελαττώματα. Άλλωστε, εμείς επιλέξαμε να περάσουμε χρόνο
μαζί του και να επενδύσουμε σε κείνον, όπως δηλώνεις ότι συνέβη.
Αλλά δεν είναι σίγουρη επένδυση οι άνθρωποι, όπως δεν
είναι σίγουρο ότι θα πάρεις αυτά που θα δώσεις σε οποιαδήποτε σχεδόν έκφανση
της ζωής.
Το σημαντικότερο που μπορείς να αποκομίσεις απʾ αυτή την
περίπτωση είναι ένα καλό μάθημα για το μέλλον. Είναι απόλυτα κατανοητό ότι
θέλεις μία ακόμα ευκαιρία μ’ αυτό τον άνθρωπο.
Πώς θα σου φαινόταν να έρθεις σε επικοινωνία μαζί του με
σκοπό όχι την επανασύνδεση, αλλά το να πάρεις μία εξήγηση; Θα μπορούσες να το
κάνεις αυτό;
Πολλές φορές μας τυφλώνει το πάθος και η επιθυμία για τον
άλλον, και όταν αυτό το συναίσθημα εντείνεται λόγω της αδικίας ενός απότομου
χωρισμού, τότε μπορεί να κάνουμε βιαστικά λάθη στην προσπάθειά μας να είμαστε
ξανά μαζί.
Προσπάθησε να δεις την κατάσταση λίγο πιο ψύχραιμα, και
σκέψου το τι πραγματικά θέλεις. Μη φοβηθείς να παραδεχτείς το ότι τον θέλεις,
αλλά να μην κατεβάσεις φυσικά και το κεφάλι.
Γιατί δεν ήταν μόνο εκείνος στη σχέση, ήσουν κι εσύ.
Έχεις κι εσύ λόγο για το τι συνέβη και γιατί. Έχεις κάθε δικαίωμα να μάθεις τι
πήγε στραβά, για να μπορέσεις στο μέλλον να το αποφύγεις (ή να αντιληφθείς το
λάθος του άλλου -κανείς δεν είναι τέλειος).
Ελπίζω να βρεις το κουράγιο να πάρεις από εκείνον τις
απαντήσεις που ζητάς. Αν δε σε αφήσει, θα γνωρίζεις πως δεν αξίζει πλέον τον
κόπο να σώσεις κάτι που εξ αρχής δεν σωζόταν.
Και θυμήσου: εσύ έχεις περισσότερη σημασία, και αν
κάποιος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, ή πρέπει να του το υπενθυμίζεις,
τότε… «από εκεί είναι η πόρτα».
Στείλε κι εσύ το πρόβλημα που σε απασχολεί στο [email protected] και η ομάδα των ψυχολόγων μας θα σου δώσει την απάντηση που ψάχνεις.
