Μια ακόμη βαρετή Τρίτη στη
δουλειά. Φοράς τʾ ωραίο σου χαμόγελο αλλά, κατά βάθος, δε βλέπεις την ώρα να
σχολάσεις, να πας στο σπίτι και να βάλεις μια ταινία να χαλαρώσεις, όπως
συνηθίζεις να κάνεις τον τελευταίο καιρό.
Μπορεί να φταίνε και τα
Χριστούγεννα που έχουν γεμίσει οι δρόμοι ερωτευμένα ζευγαράκια κι αγκαλιές.
Εικόνες που από πείσμα προσπαθείς νʾ αποφύγεις, προκειμένου να γλιτώσεις τη θλίψη
της μοναξιάς που αναβλύζει από μέσα σου αντικρίζοντάς τες.
Η μοίρα, όμως, όρισε. Μέσα στη σύγχυση
που επικρατεί στο κεφάλι σου, ένα χέρι υψώνεται και σε καλεί να το
εξυπηρετήσεις. Το δικό του χέρι. Ξαφνικά ξεχνάς την κούραση κι απολαμβάνεις δύο
ζευγάρια μάτια που μένουν κολλημένα πάνω σου.
Αυτός ο άνθρωπος που γνώρισες κατά
λάθος, έμελλε να σου θυμίσει κομμάτια του εαυτού σου που μάτωσες να θάψεις.
Στους περισσότερους έχει συμβεί ένα
παρόμοιο σκηνικό. Είναι ο άνθρωπος που, όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά σας,
ξέχασες μέχρι και τον λόγο για τον οποίο γύρισες να τον κοιτάξεις. Βρέθηκε εκεί
να σου θυμίσει πώς είναι ο έρωτας.
Εκείνη η προσμονή μέχρι να τον
ξανασυναντήσεις. Το άγχος το πρώτου αργόσυρτου φιλιού που επισφράγισε το πάθος.
Το πάθος που σας οδήγησε στο να ενώσετε τα κορμιά σας κι έκανε τις καρδιές σας
να φλέγονται.
Η αγκαλιά του ανθρώπου αυτού προστατεύει
τη φλόγα, αφού εφαρμόζει ακριβώς πάνω σου. Σου δημιουργεί ασφάλεια. Για καθετί,
λοιπόν, που σε βασανίζει, αποζητάς αυτή την αγκαλιά. Κι αν ακόμη δεν μπορεί να
είναι παρών, βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου κι η φωνή του
σαν απάγκιο σε καθησυχάζει.
Εμφανίστηκε απʾ το πουθενά κι
έγινε η αγαπημένη σου συνήθεια. Άρχισες πάλι να ελπίζεις, να γελάς, να έχεις
κάποιον να φροντίζεις και να προσέχεις. Κατάφερε να διώξει κάθε φόβο κι αμφιβολία
σου και, μʾ απλά καθημερινά πράγματα, σʾ έχει κάνει μια ευτυχισμένη ύπαρξη.
Ξαφνικά, όμως, έρχεται μία μέρα καταραμένη
που ο άνθρωπός σου αποφασίζει να φύγει απʾ τη ζωή σου. Ίσως ήσουν υπερβολικά
καλός για εκείνον, ίσως δεν ήταν ερωτευμένος μαζί σου πια. Για κάποιο λόγο,
τέλος πάντων, σʾ εγκαταλείπει.
Ακολουθεί σωρεία αντιδράσεων ανάλογα
και την περίπτωση. Κοινή βάση αποτελεί το γεγονός πως βιώνεις ένα
συναισθηματικό θάνατο. Όλες εκείνες οι ελπίδες για ένα μέλλον μαζί του,
αποδείχθηκαν φρούδες. Όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που ανέπτυξες, σου
αφήνουν τώρα την πιο πικρή γεύση.
Η φυγή του σου κόστισε, και
μάλιστα πολύ. Είχες συνηθίσει την καθημερινή επαφή σας. Από ʾδω και στο εξής δε
θα τον βλέπεις, δε θα τον κοιτάς. Δε θα τον αγγίζεις. Δεν έχεις δύναμη
ούτε να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Τον χρειάζεσαι ακόμη και τώρα, κι ας έχεις τα
χάλια σου.
Βρέχει και θυμάσαι τα
χουχουλιάσματα στα παπλώματα. Τρέχεις να τα σφίξεις μʾ όση δύναμη σου απέμεινε
και μυρίζεις το άρωμά του. Ούτε που έχεις καταλάβει πώς πέρασαν δύο μήνες χωρίς
εκείνον.
Εσύ εξακολουθείς να ξυπνάς και να
κοιμάσαι μαζί του. Έχεις παραιτηθεί απʾ τον εαυτό σου και, μέσα απʾ το ποτό,
πασχίζεις να θυμηθείς πως ήταν να σʾ αγκαλιάζει.
Στο δρόμο για το σπίτι βλέπεις το
πρόσωπό του στους περαστικούς, μα δεν είναι εκείνος! Πάλι θα πρηστούν τα μάτια
σου και πριν χαράξει, θα τον ψάξεις σʾ εκείνο το στενό που τον συνάντησες
τελευταία φορά.
Μπορεί να περάσουν μήνες για να βγει απʾ το μυαλό σου, ίσως όμως,
μια ολόκληρη ζωή για να ξεχάσεις πως υπήρχε.
Σʾ ένα συμπέρασμα καταλήγεις. Δε
σε πονά τόσο ο άνθρωπος που φεύγει απʾ τη ζωή σου, όσο οι προσδοκίες σου που
ματαιώνονται με τη φυγή του.
Στην τελική, για μία γαμημένη
παραίσθηση χαραμίστηκες!
