Πριν
μια εβδομάδα ήρθε μια φίλη μου, εξ Αθηνών,
για να την τρατάρω σαλονικιώτικο
αέρα. Και πού δεν την
πήγα... Πανόραμα για τρίγωνα, βόλτα
στα κάστρα και για φαγητό, σουβλάκια.
Βέβαια, εκείνη καλαμάκια ζήτησε και ο
έρμος ο σουβλατζής της έδωσε αυτό που
ζήτησε... Καλαμάκια. «Μα
βρε χριστιανή μου, πόσες φορές θα στο
πω; Σουβλάκι λέγεται, μάνα μου. Με το
καλαμάκι δεν τρώμε. Ρουφάμε και τα λέμε»,
της είπα.
Αφού
την τιγκαρα στη χοληστερίνη και
σιγουρεύτηκα ότι θα την επιτρέψω στην
Αθήνα με δύο κιλά παραπάνω, είπα να της
δείξω τι άλλο; Τι εστί καλαμάκι. Βουρ
για Μικέλ.
Ξεκινάμε
με το αστικό και κάπου στη μέση το σούπερ
ντούπερ αστικο μένει από
λάστιχο. (Τι πρωτότυπο)
«Τώρα
τι κάνουμε;» με ρωτάει.
«Πεζό δύο»
της απαντάω και της δείχνω τα πόδια. Και
εκεί είναι που με ρωτάει έκπληκτη «Καλά,
ακόμα δεν έχετε μετρό;»
«Τι να έχουμε, μετρό;»
έχω λυθεί στο γέλιο. Μα μόνο μετρό
έχουμε; Και υποθαλάσσια
έχουμε και τραμ έχουμε και θα φτιάξουμε
και υπαίθριο γυμναστήριο. Να γυμναζόμαστε
μυρίζοντας το Θερμαϊκό.
Τώρα μη ρωτάς το πότε.
Κάποτε. Δεν υπάρχει βιασύνη στην πόλη
που το χαλαρά έχει γίνει νόμος. Κι είναι
εκεί που ρωτάει «Και αν
έχετε απεργία ή πορείες,
τι κάνετε;»
«Ληστεία
σε τράπεζα για να πληρώσουμε το ταξί ή
σπριντ για να φτάσουμε στη δουλειά μας.
Αλλιώς κλεινόμαστε μέσα». Ε,
το χρειαζόταν.
Βέβαια,
μετά πέταξε ένα «Εμείς
τα έχουμε όλα δεν έχουμε τέτοια θέματα»
και μου γύρισε το μυαλό. Άσε μας κουκλίτσα
μου που θα μας την πείτε.
Που για να πάτε από το ένα μέρος στο άλλο
θέλετε μιάμιση ώρα. Εδώ σε ένα δεκάλεπτο
είμαστε κέντρο. Και καλά που είχατε
ολυμπιακούς κι έγινε κανένα οδικό έργο
αλλιώς στα ίδια θα ήμαστε.
Δε μίλησα ομως. Μην προκαλέσω διπλωματικό
επεισόδιο.
Στα
δικά μας λοιπόν, τα του οίκου μας. Σε
αυτή την πόλη πιο εύκολο είναι να γίνει
υπόγειο Μικέλ, παρά μετρό. Η μόνη μας
παρηγοριά είναι κάτι open days που
οργανώνονται εδώ, για να βλέπουμε την
πορεία των έργων από κοντά. Που, κι
αυτές, για τα μάτια του κόσμου γίνονται,
κυριολεκτικά.
Είπαν
θα τελειώσει το 2012. 2015
φτάσαμε κι ακόμα έργο δεν είδαμε. Μετρό
ακούμε και μετρό δε βλέπουμε. Και κάπου
διάβασα, ότι θα ναι, λέει,
όλο το έργο έτοιμο το 2025 και θα μπορουμε
να βλεπουμε τα αρχαία
της πολης και κάτι για υπόγεια μουσεία.
Όχι άλλα αρχαία. Στο τέλος,
μέχρι να το φτιάξετε θα χουμε
γίνει εμείς αρχαίοι! Αφήστε τα
μουσεία και πιάστε την ουσία. Πιο εύκολη
μεταφορά θέλουμε.
Τουλάχιστον
όσοι έκλεισαν τα μαγαζιά τους λόγω των
έργων να πούνε ότι θυσίασαν τους κόπους
τους για το κοινο καλο. Που, ποιο
καλό; Έχουμε καταντήσει ο περίγελος της
χώρας (και του facebook).
Κι έρχονται οι πρωτευουσιάνοι να μας
κουνηθούν, κατάλαβες; Και τι
να τους πεις; Ότι έχουν κι άδικο; Αμ δεν
έχουν.
Η
ελπίς βέβαια πεθαίνει τελευταία αν και
σε αυτήν την πόλη η ελπίδα
έχει πεθάνει πρώτη. Ας κάνουμε όλοι
μια δέηση να τελειώνουμε με το μετρό
πριν τελειώσει εντελώς η οικονομική
ζωή της πόλης, ή ο,τι έχει απομείνει από
αυτή.
Τουλάχιστον
τα εγγόνια μας να μπορούν
να θαυμάζουν
τα υπόγεια αρχαία μας μαζί με έναν take
away coffee από την υπόγεια αλυσίδα Μικέλ.
Μέχρι
τότε, επειδή γουστάρουμε κιόλας να
γελάμε με τα χάλια μας, καθόμαστε στην
παραλία, που έχουμε πάει με τα πόδια,
έχοντας πάρει φραπεδιά στο χέρι και
συμφωνούμε ομόφωνα πως «το μετρό της
Θεσσαλονίκης, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ λέμε!!!»
