Ποτέ δε σε άξιζα

«Χθες, σε είδα να περπατάς αγκαλιά με τη νέα σου σχέση.

Δε φαντάστηκα ποτέ πόσο παράξενο θα ήταν. Σάστισα. Σε κοιτούσα για ώρα.

Ξύπνησαν μέσα μου μνήμες που είχα καταφέρει να κρύψω τόσο καλά. Σε είδα να χαμογελάς. Έμοιαζες ευτυχισμένη. Χάρηκα για σένα. Έμαθα μέσω κοινής μας φίλης πως είσαι καλά στη ζωή σου. Άκουσα πως επιτέλους έκανες το όνειρο σου πραγματικότητα. Έγινες σεφ. Άνοιξες και δικό σου εστιατόριο.

Θυμάμαι κάποτε που μαγειρεύαμε μαζί. Επέμενα πως οι άντρες είναι καλύτεροι μάγειρες κι εσύ θυμωμένα πάλευες να μου αποδείξεις το αντίθετο. Εκείνα τα μεσημέρια που μαγειρεύαμε μαζί, πόσο όμορφα ήταν. Τι κι αν σε λέρωνα, τι κι αν ήμουν ακατάστατος και σου έκανα την κουζίνα να μοιάζει με τη Χιροσίμα, εσύ ποτέ δε μου φώναξες. Φτιάχναμε μαζί τα πιο απίθανα γλυκά.

Δεν ξεχνώ, ακόμα, εκείνη τη μέρα που ξεκινήσαμε να φτιάξουμε κρέπες και καταλήξαμε να παίζουμε αλευροπόλεμο. Σε κέρδισα, το θυμάμαι, και η τιμωρία σου ήταν να μαζέψεις τον πανικό που είχαμε προκαλέσει. Το σπίτι έμοιαζε χιονισμένο τοπίο από το τόσο αλεύρι που είχαμε πετάξει. Δε σε βοήθησα, σε άφησα να παιδεύεσαι μόνη σου.

Είμαι σίγουρος πως είσαι εξαιρετική στη δουλειά σου κι εύχομαι να φτάσεις πολύ ψηλά, όπως ονειρευόσουν. Μακάρι να μπορούσα να βρίσκομαι εκεί να σου δίνω τις μικρές μου συμβουλές που τόσο σε βοηθούσαν, όπως έλεγες. Θα μου πεις, θα μπορούσα να είμαι, ήταν στο χέρι μου. Το ξέρω. Φέρθηκα τόσο ανόητα.

Συνειδητοποίησα πόσο βλάκας είμαι την ίδια στιγμή που σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα. Δε στο παραδέχτηκα ποτέ, γιατί είμαι και μεγάλος εγωιστής, όπως ξέρεις. Αν είχα την επιλογή να γυρίσω πίσω το χρόνο, δε θα προσπαθούσα να σε κρατήσω, όχι. Δε σου άξιζα.

Είχα στην αγκαλιά μου το πιο όμορφο πλάσμα. Έναν άνθρωπο που μου χάριζε απλόχερα τον κόσμο όλο χωρίς καν να το ζητήσω μα δεν το εκτίμησα.

Είσαι τόσο αξιαγάπητη, τόσο όμορφη, τόσο τρυφερή, τόσο δοτική. Ποιος άνθρωπος δε θα ήθελε να σ᾽ έχει στο πλευρό του; Πολλοί ζήλευαν που ήσουν δική μου και ακόμα περισσότεροι προσπάθησαν να σε «κλέψουν» από εμένα. Εσύ, όμως, δεν το κουνούσες βήμα από δίπλα μου, στεκόσουν κερί αναμμένο κι ας σου έκανα τη ζωή μαρτύριο.

Ποτέ δεν παραπονέθηκες για τίποτα, μα ξέρω πως σου έλειπαν πολλά. Όταν εσύ ήθελες να βγούμε βόλτα κι εγώ βαριόμουν, έμενες μαζί μου μέσα. Όταν ήθελες να πας στα πάρτι που σε καλούσαν κι εγώ δεν ήθελα να μπλεχτώ στη βαβούρα, πάλι μαζί μου κλεινόσουν στους τέσσερις τοίχους. Ποτέ δε σου έκανα μια έκπληξη. Ποτέ δε σου αγόρασα λουλούδια κι ας ήξερα πως λατρεύεις τις μαργαρίτες. Ποτέ δε θυμήθηκα την επέτειο μας ούτε σου έφερα κάποιο κόσμημα για δώρο.

Δε ζήτησες τίποτα κι όμως τα είχες τόσο ανάγκη. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί έμεινες μαζί μου δύο χρόνια. Δε σου συμπεριφέρθηκα όπως έπρεπε. Έβαζα πάνω απ᾽ όλα τις δικές μου ανάγκες. Τα δικά μου θέλω. Τις δικές μου προτεραιότητες. Δε σε υπολόγιζα σχεδόν σε τίποτα. Κι όταν εσύ αποφάσισες ν᾽ ασχοληθείς με το θέατρο για να γίνεις πιο δημιουργική, εγώ θύμωσα. Δεν ήθελα να σε βλέπει κανείς όπως σ᾽ έβλεπα εγώ. Δεν ήθελα να σε αγγίξει κανείς. Δεν ήθελα ν᾽ ανασαίνει τίποτα γύρω σου. Ήμουν τόσο εγωιστής.

Όταν εγώ είχα ελεύθερο χρόνο τον περνούσα με τους φίλους μου. Πήγαινα για ποδόσφαιρο κάθε Σάββατο με την παρέα και γενικά είχα τα χόμπι μου. Θα έπρεπε για μια φορά να σκεφτώ και τις δικές σου ανάγκες. Θα έπρεπε να κατανοήσω πως θα φρικάρεις κλεισμένη σ᾽ ένα σπίτι μόνη σου. Γιατί εγώ ήμουν πάντα απών.

Όχι, δε σου άξιζα. Γι αυτό και δεν προσπάθησα να σε διεκδικήσω ξανά. Γι αυτό και χάθηκα μετά το χωρισμό μας. Γι αυτό δεν έμαθες ποτέ νέα μου. Αν σ᾽ ενδιαφέρει, είμαι καλά στη ζωή μου. Βρίσκομαι σε μία σχέση εδώ και λίγο καιρό κι υπόσχομαι να μην κάνω ξανά τα ίδια λάθη που έκανα μ᾽ εσένα.

Εύχομαι ο νέος σου σύντροφος να σου δίνει όλα όσα δεν κατάφερα εγώ, γιατί πραγματικά το αξίζεις. Ελπίζω να σου αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του. Να θυμάται την επέτειο σας. Να σου αφιερώνει τραγούδια. Να σε αφήνει να πηγαίνεις στο θέατρο. Εύχομαι να υπολογίζει τα δικά σου θέλω και προπάντων να σ᾽ αγαπάει αληθινά.

Δεν έχω κάποιο λόγο που τα είπα όλα αυτά, ίσως μονάχα, να εξιλεωθώ. Δεν περιμένω τίποτα κι ίσως ποτέ να μη μάθεις πόσο μετάνιωσα που σου φέρθηκα έτσι. Απλά όταν σε είδα να προχωράς μαζί του αγκαλιά, όλα όσα είχα αφήσει πίσω μου, ήρθαν στην επιφάνεια. Ευελπιστώ να είσαι ευτυχισμένη και να χαμογελάς πάντα τόσο όμορφα.

Εκείνα τα δευτερόλεπτα που στεκόσουν μπροστά μου, σε είδα να κολλάς το βλέμμα σου μέσα στο δικό του. Τα μάτια σου σπινθήριζαν λες κι έβγαζαν πυροτεχνήματα. Τον κοίταξες με τόση τρυφερότητα, τόση στοργή, τόση αγάπη. Έδειχνες απόλυτα ερωτευμένη. Τολμώ να πω πως ζήλεψα.

Ίσως να κοιτούσες κι εμένα έτσι κάποτε μα να μην το κατάλαβα ποτέ.»

Έκλεισα το γράμμα. Ένας κόμπος είχε κολλήσει στον λαιμό μου. Λυπάμαι, αγάπη μου...Άργησες.