Ήμουν
μόλις 23 χρονών όταν σε πρωτοείδα. Δεν
είχαμε συναντηθεί πολλές φορές. Δεν
ξέραμε τίποτα ο ένας για τον άλλο. Ένα
«γεια» του δρόμου κι αυτό ήταν όλο.
Μόνιμος
κάτοικος Σύρου, η κοινωνία μικρή, τα
στόματα μεγάλα κι ένα μυστήριο γύρω από εσένα που όλο και μεγάλωνε.
Δεν άργησε να σκάσει η είδηση πως στη γειτονιά έχουμε καινούργιο γείτονα. Δεν έδινα ποτέ σημασία στα κουτσομπολιά του κόσμου. Προτιμούσα να βγάζω τα συμπεράσματα με τα ίδια μου τα μάτια. Κι όταν σε πρωτογνώρισα, τα έβγαλα. Και τα συμπεράσματα και τα μάτια μου.
Είχα
την τύχη και την ατυχία να μετακομίσεις
στο απέναντι σπίτι. Μάλλον ο Θεός είχε
τα κέφια του εκείνη την εποχή, οπότε ένα
πρωινό συνειδητοποιήσα
πως οι κρεβατοκάμαρά μου
είναι απέναντι απ' τη δική σου. Ήξερα
από την αρχή πως κάθε φορά που την
κοιτούσα, θα με πονούσε. Άλλωστε έτσι
μας ήταν γραφτό να μείνουμε κι εμείς.
Πάντοτε απέναντι, ποτέ δίπλα. Πάντοτε
αντίθετα, ποτέ παράλληλα.
Όλες
οι κυράτσες της γειτονιάς συζητούσαν
για σένα. Στην αρχή δε με ένοιαζε. Τι
δουλειά είχα εγώ με έναν άντρα τόσο
μεγαλύτερό μου; Την ίδια κιόλας μέρα η ζωή
γέλασε και με έριξε πάνω σου. Έβγαινα
τρέχοντας από το καντούνι για να πάω
στη σχολή κι έπεσα πάνω σου. Θυμάμαι την
έκφραση πόνου που σε πάτησα, αλλά κι
εκείνη την αμυδρή ρυτίδα στο μέτωπο.
Σου ζήτησα συγγνώμη και κοντοστάθηκα.
Με κοίταξες, μου χαμογέλασες, με χάιδεψες
ελαφρά στα μαλλιά, «δεν
πειράζει» μου
είπες κι έφυγες.
Αυτό
ήταν. Έχασα και σχολή και μυαλό και
ζωή -ακόμη και τον ύπνο μου.
Το
μπαλκόνι μου έγινε το δεύτερό
μου γραφείο. Καθόμουν με τις ώρες, δήθεν
πως διαβάζω και περίμενα να σε δω από
το καντούνι να έρχεσαι. Κι όταν άρχισαν
τα κρύα, μετέφερα το γραφείο στη
μπαλκονόπορτα και κοιτούσα. Κοιτούσα
απελπισμένα. Λες και φοβόμουν πως δε
θα ξαναγυρίσεις. Κι αν καμιά φορά τα
βράδια αργούσες να γυρίσεις σπίτι, σε
περίμενα. Περίμενα να βεβαιωθώ πως είσαι
καλά, πως θα έρθεις και μετά να πέσω για
ύπνο. Ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό,
πως μπορεί κάποια στιγμή να φέρεις
γυναίκα στο σπίτι. Στο δικό μου μυαλό
και στη δική μου ιστορία, ήθελα να είμαι
εγώ η πρώτη που θα πας εκεί.
Ένα
βράδυ, σας είδα. Την κρατούσες αγκαλιά
από τη μέση όταν μπήκατε στο σπίτι. Ήσουν
τόσο αφελής που δεν
σκέφτηκες καν να κλείσεις
τα πατζούρια. Τράβηξες
ελαφρά τις κουρτίνες και γύρισες σε
αυτήν. Την αγκάλιασες, τη φίλησες και
μετά, δεν άντεξα να δω περισσότερα.
Έκλεισα τα πατζούρια μου να μη σε
ενοχλήσει η θλίψη μου κι έπεσα για ύπνο.
Χώθηκα στα μαξιλάρια μέσα και ονειρεύτηκα
πως ήμουν εγώ μαζί σου κι όχι εκείνη. Πως σε
κρατούσα εγώ κι όχι αυτή.
Πέρασαν
οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και αντί
να φεύγω από εσένα, ερχόμουν όλο και πιο
κοντά σου. Περίμενα να σε δω και μου
έφτανε για το υπόλοιπο της ημέρας. Δε
με ενδιέφερε να μάθω το όνομά σου, ούτε
πώς πίνεις τον
καφέ σου ή οτιδήποτε άλλο. Μου άρεσε
αυτό το άγνωστο που κουβαλούσες. Που
δεν έδινες αναφορά. Που δεν έλυνες το
μυστήριο γύρω από εσένα. Ίσως, αν σε
μάθαινα, να μη σε ερωτευόμουν. Ίσως αν
σε γνώριζα, να μη με ένοιαζες. Προτίμησα, λοιπόν, να σε κρατήσω έτσι. Άγνωστο,
απλησίαστο και μυστηριώδη. «Δεν
είναι έρωτας», μου
έλεγαν όλοι. «Είναι», απαντούσα εγώ. Όταν
σου δημιουργεί προβλήματα αναπνοής,
ένα και μόνο χαμόγελο, είναι έρωτας.
Τον
επόμενο χρόνο, έφυγα από το νησί. Πήγα
στην Αθήνα για δουλειά. Έκτοτε κατέβαινα
μόνο τις γιορτές και τα καλοκαίρια. Σε
έβλεπα να κατεβαίνεις το καντούνι και
ένιωθα το ίδιο εκείνο σκίρτημα.
Οι κρόταφοι σου είχαν ασπρίσει κι άλλο
και οι ρυτίδες των ματιών σου ήταν πιο
έντονες αλλά και γοητευτικές. Στη
γειτονιά εκεί που κάποτε κατείχες την πρώτη θέση στα κουτσομπολιά, τώρα
ασχολούνται ελάχιστα. Πάλιωσες κι εσύ,
ακόμη και γι'αυτές.
Μόνο
για μενα δε πάλιωσες. Μόνο εγώ κράτησα
την εικόνα σου και το άρωμά σου αναλλοίωτα.
Μόνο εγώ σε θυμάμαι όπως την πρώτη φορά.
Την
τελευταία φορά που επισκέφτηκα το νησί,
είχες φύγει. Είπαν πως πήρες απόσπαση.
Έκεινη την «άλλη»
τη βλέπω ακόμη και σήμερα. Περνάει έξω
από το σπίτι σου, με βλέπει μέσα και
φεύγει. Αφού δεν κράτησα
εσένα, κράτησα τελικά
κάτι από εσένα.
