Μια φορά και έναν καιρό δε ζούσε μια πριγκίπισσα στον πύργο της περιμένοντας το πριγκιπόπουλο να έρθει με το άσπρο του άλογο, ούτε ήρθαν εφτά νάνοι να θαυμάσουν μια Χιονάτη μέχρι να έρθει η αληθινή και μοναδική της αγάπη να την πάρει στο κρυστάλλινο παλάτι.
Μια φορά και έναν καιρό έγιναν όλα θάλασσα, φάγαμε το γυαλιστερό μήλο και μας έμεινε η πικρή γεύση του δηλητηρίου χωρίς να έρθει το λυτρωτικό φιλί και δε βρέθηκε ο κυνηγός να μας σώσει από τον κακό λύκο που πιστέψαμε.
Αυτή
τη φορά και αυτόν τον καιρό συνειδητοποιήσαμε
ότι οι Γκριμ, ο Αίσωπος και, αργότερα,
το Χόλυγουντ, δεν είναι μέρος του δικού
μας κόσμου. Στο δικό μας κόσμο οι πρίγκιπες
δεν είναι τέλειοι, ούτε ψηλοί με σμιλεμένα
σαγόνια και μαλλιά που κυματίζουν στον
άνεμο, και δεν έρχονται πάντα την κρίσιμη
στιγμή να μας πάρουν μακριά σε ένα
σύννεφο χρυσόσκονης.
Χρειάζεται
να φιλήσουμε πολλούς βάτραχους πλέον
για να βρούμε έναν πραγματικό άντρα
που ζει στο εδώ και στο τώρα και μπορεί
να σταθεί δίπλα μας στο δικό μας κόσμο.
Σε έναν κόσμο που δεν έχει ατέλειωτες
πράσινες κοιλάδες και χαρωπά ελαφάκια
που παίζουν κυνηγητό στη λιακάδα.
Όπως
στη ζωή δε βρίσκεις κάθε μέρα χρυσά
δαχτυλίδια μέσα σε ψάρια ούτε μαγικά
φασολια να σε ανεβάσουν στο ουρανό, έτσι
δε βρίσκεις και τους χάρτινους ανθρώπους
των παραμυθιών.
Γι’
αυτό τέρμα τα παραμύθια!
Ο
άνθρωπός μου δε θα είναι βγαλμένος από
παραμύθι και η ζωή μας δε θα είναι το
Στρουμφοχωριό. Ο άνθρωπός μου θα είναι
τρωτός, θα έχει άγχη, θα καθυστερήσει
γιατί έπεσε σε κίνηση, καμια φορά θα
έχει και νεύρα. Πού και πού θα είναι με
τη φόρμα ή αξύριστος. Μπορεί να είναι
και λίγο ιδιότροπος, να θέλει το κάλυμα
του καναπέ να είναι έτσι και όχι αλλιώς.
Αλλά
ξέρεις κάτι; Αυτό που λείπει στον
πεντάμορφο των παραμυθιών αλλά θα έχει
ο δικός μου άνθρωπος είναι υπομονή, μια
μεγάλη αγκαλια που να χωράει μόνο εμένα,
και προσωπικότητα.
Μαζί
θα γελάμε γιατί πάλι εγώ πάρκαρα στραβά
και ας είχα τόσο χώρο. Θα τσακωνόμαστε
για το ποιού σειρά είναι να «διαβάσει»
το παιδί, γιατί αγαπάμε το παιδί μας,
αλλά βαριόμαστε να ακούσουμε την
προπαίδεια του έξι.
Θα
του φωνάζω που βλέπει πάλι αγώνα ενώ «ο
κόσμος καίγεται» και θα με πειράζει που
βλέπω επαναλήψεις από «σίριαλ-αμερικανιές»
μεταμεσονύκτιες ώρες και μετά το πρωί
δε με ξεκουνάνε τρία ξυπνητήρια.
Θα
τον στραβοκοιτάω όταν ανάβει κι άλλο
τσιγάρο και θα σηκώνει τα φρύδια όταν
με βλέπει στις 10 το βράδυ να τρώω
προφιτερόλ γιατί ξέρει ότι με μαθηματική
ακρίβεια στις 10.05 που θα έχω τελειώσει
θα το μετανιώσω και θα φάω καπάκι ένα
καρότο για να εξιλεωθώ.
Θα
με ακούσει υπομονετικά όταν παραπονιέμαι
για τη δουλειά και για τη φίλη μου τη
Νίκη και δε θα πει κουβέντα όσο παράλογη
και αν γίνω μέσα στη μεγάλη μου τη φούρια
γιατί ξέρει ότι μπόρα είμαι και κοπάζω
μετά από λίγο.
Θα
μου τρίψει τα κρεμύδια όταν μαγειρεύω
γιατί έχω «ευαίσθητα» μάτια (υποτίθεται!)
και θα μου φτιάξει τζιν με τόνικ ενώ εγώ
θα του μπαλώνω την κάλτσα πριν χαχουλιάσουμε
μαζί να δούμε ταινία.
Θα
με πειράξει που δεν έπλυνα τα πιάτια
και θα ανταποδώσω με ένα εξίσου προσβλητικό
σχόλιο γιατί θα είμαστε αυτό που πάντα
ψάχναμε και οι δυο μας: άνετοι μεταξύ
μας με επίγνωση των ορίων μας, των
πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων
μας.
Θα
δεχτώ τον άνθρωπό μου με όλα τα καλά του
και τα κακά του γιατί έτσι θέλω να δεχτεί
και εκείνος εμένα.
Το
να είσαι ήρωας ενός παραμυθιού είναι
δύσκολη δουλειά. Δεν παέι σε όλες μας
το κόκκινο σκουφάκι, δεν έχουμε όλες
ατελείωτες ώρες να χτενίζουμε χιλιόμετρα
μαλλιά και τα γυάλινα γοβάκια είναι
άβολα.
Ο
άνθρωπός μου θα είναι τέλειος και άλλο
τόσο ατελής, όπως είμαι και εγώ. Αλλά θα
τον αγαπώ γιατί είναι ακριβώς αυτός: ο
άνθρωπός μου!
