Οι παλιοί λέγανε «μεγαλώνει το παιδί, μεγαλώνουν τα βάσανα». Όταν είσαι νέα μαμά σου φαίνεται τελείως αδιανόητο αυτό. Πώς είναι δυνατόν η ζωή μου να γίνει πιο δύσκολη από τώρα, που όλα, μα όλα, περνάνε από τα χέρια μου;
Σύντομα
ανακαλύπτει η κάθε μαμά ότι ό,τι λέγαν
οι «παλιοί» είναι πολύ σωστό. Γιατί ένα
παιδί που μπουσουλάει παντού, χρειάζεται
πιο πολύ προσοχή από ένα παιδί που μένει
εκεί που το έχεις αφήσει, και ένα παιδί
που περπατάει και μπορεί να πηγαίνει
παντού, χρειάζεται περισσότερη προσοχή
από εκείνο που μπουσουλάει. Για τις
υποχρεώσεις και τα τρεξίματα αργότερα,
άστο καλύτερα...
Ένα
ωραίο βραδάκι, λοιπόν, βάζεις τα παιδιά
για ύπνο και αποφασίζεις να χαρείς και
πάλι τον έρωτα. Πας, κοιτάς τα παιδιά,
κοιμούνται του καλού καιρού. Τα σκουντάς
και ελαφρά στον ώμο... Κοιμούνται του
καλού καιρού - σίγουρα! Ωραία, το βράδυ
όλο δικό σου για τρελίτσες.
Και
εκεί που είσαι στο τσακίρ κέφι, ακούς
μια φωνούλα: «μαμά, διψάω/με πονάει το
νύχι μου/δε μπορώ να κοιμηθώ...». Πάνε
και οι τρελίτσες, πάνε και τα άλλα πριν
καν φτάσουν πουθενά...
Και
η αντίδραση σου; Αν το παιδί σου είναι
μικρό, εσείς «ιεραποστολικοί» ή, τέλος
πάντων, διακριτικοί, μπορεί να μην έγινε
τίποτα. Αλληλοκοιτιέστε «εσύ φταις,
που τα σκούντησες για να βεβαιωθείς,
μια χαρά κοιμόταν!», φέρνεις το νερό,
κοιτάς το πονεμένο φρύδι, ή νύχι ήτανε;
– ανάγκη για αγκαλίτσα ήτανε, οπότε τα
κοιτάς όλα – τραγουδάς ακόμα δέκα-δεκαπέντε
νανουρίσματα και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Τώρα
αν θα επιστρέψεις στο σπορ, να το πιάσουμε
πάλι από εκεί που το αφήσαμε, δεν ξέρω...
Ό, τι αντοχές έχει ο καθένας σας.
Αν
το παιδί δει περισσότερα από όσα θα
θέλατε να δει (μα πώς μπαίνουν μέσα στο
δωμάτιο έτσι, σιγά-σιγά, και δεν τα
παίρνεις καθόλου χαμπάρι;) ίσως χρειαστούν
κάποιες εξηγήσεις.
Απόφυγε
το «η μαμά και ο μπαμπάς παίζουν
αλογάκι» για να μην ακούσεις κανένα
«να παίξω και ‘γω;» και σου ‘ρθει
ο ουρανός σφοντύλι! Είναι κλισέ, αλλά
οι γονείς συμφωνούν ότι «η μαμά
και ο μπαμπάς κάνουν αγκαλιές»,
ή «ο μπαμπάς κάνει μασάζ στη μαμά
για τη μέση της» μπορεί να είναι
ψέματα, αλλά καθυστερούν μια συζήτηση
που πρέπει να γίνει όταν πρέπει, και όχι
μια τυχαία στιγμή επειδή τότε έτυχε
εσείς να μη κλείσετε την πόρτα της
κραβατοκάμαρας.
Αν
αρχίσει και άλλες ερωτήσεις, του στυλ
«και γιατί δε φοράτε πιτζάμες;» εσύ
αποφασίζεις πόσο μακριά θα πας τη
βαλίτσα. Το γεγονός ότι ο καιρός «κρατάει»
ακόμα, είναι με το μέρος σου!
Το
«πρόβλημα» είναι μάλλον πιο πολύπλοκο
όταν τα παιδιά είναι μεγαλύτερα και το
ζευγάρι λιγότερο συντηρητικό. Αν το
«παιδί» είναι πια έφηβος και σας πιάσει
στα πράσα, αλλά ξέρει περί τίνος πρόκειται,
τότε στη χειρότερη περίπτωση θα ακούσετε
ένα «μπλιαχ,
αν είναι δυνατόν! Τι κάνετε γέροι
άνθρωποι!».
Δε θα τραυματιστεί ψυχολογικά όμως, μη
φοβάσαι! Θα συνειδητοποιήσει με τον
καιρό ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό
δύο άνθρωποι, όσο «γέροι» και να ‘ναι,
να χαίρονται τον έρωτά τους!
Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση να
προσποιηθούμε όλοι ότι τίποτα δεν
έγινε.«The
first rule of Fight Club: you do not talk about Fight Club.»
Αν
το παιδί είναι σε μια ενδιάμεση ηλικία
όμως; Εδώ σ’ έχω! Σε καμιά περίπτωση
μη βάλεις τις φωνές – γενικά, και κυρίως
στο παιδί! Δε φταίει αυτό που δεν
έκλεισες, ή δεν κλείδωσες, εσύ την πόρτα
και αν κάτι το μπερδέψει θα είναι οι
φωνές σου, όχι το περίεργο θέαμα! Είτε
του εξηγήσεις ότι «καμιά φορά η μαμά
και ο μπαμπάς κάνουν σφιχτές αγκαλίτσες»,
είτε αποφασίσεις να μπεις σε περισσότερες
λεπτομέρειες.
Η
συζήτηση δε θα είναι ποτέ εύκολη. Από
την άλλη πάλι, ας απομυθοποήσουμε και
απλοποιήσουμε κάποια πράγματα! Το πιο
απλό και φυσικό πράγμα στον κόσμο κάνατε,
δεν κάνατε τίποτα κακό ή παράνομο! Μη
διανοηθείς να νιώσεις τύψεις που «σας
είδε το παιδί!».
Επίσης,
σε καμια περίπτωση μη χρησιμοποιήσεις
τα παιδιά ως δικαιολογία για να αφανίσεις
την ερωτική ζωή σου. Ναι, είσαι γονιός
τώρα, έχεις δουλειές και υποχρεώσεις,
και δεν είναι όλα όπως ήτανε (ή, μάλλον,
τίποτα δεν είναι όπως ήτανε) αλλά είσαι
και άνθρωπος και χρειάζεται να φροντίζεις
κάθε πλευρά του εαυτού σου!
Αλλά,
για καλό και για κακό, κλείσε την πόρτα
και κατέβασε την ένταση. Και αν δεν έχεις
τα κότσια, ή είναι νωρίς, για να
αντιμετωπίσεις τις συνέπειες, εφάρμοσε
τον κανόνα «άμα η πόρτα είναι κλειστή,
πρώτα χτυπάμε, μετά μπαίνουμε!».
