Σάββατο απογευματάκι. Το Messenger έχει χτυπήσει κάπου 30 φορές από
φίλους που σου στέλνουν φατσούλες, σε ρωτούν τι κάνεις και κάποιοι, ελάχιστοι,
που σου λένε πως χαθήκατε και ζητούν να βρεθείτε.
Φυσικά δε σε παίρνει κανείς
τηλέφωνο γιατί 1) λόγω της δουλειάς σου
σε τηλεφωνικό κέντρο τα τελευταία 6 χρόνια, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα
να απαντήσεις ακόμα κι αν ξέρεις πως σε παίρνουν να σου στείλουν δωρεάν πίτσες,
και 2) η επικοινωνία κοστίζει. Γραπτά μηνύματα στο τζάμπα η επικοινωνία του
μέλλοντος, ακόμα κι αν ο συνομιλητής σου είναι στο ίδιο τραπέζι με εσένα.
Απαντάς σʾ ένα από αυτά και μετά από λίγη ώρα είσαι καθ' οδόν για την καφετέρια. Τα πρώτα δείγματα τα παρατηρείς στον πεζόδρομο πριν φτάσεις.
Ένα μούσι Leonidas από τους 300 εδώ, ένα ζευγάρι γυαλιά
τόσο μεγάλα που θα μπορούσαν να γράφουν μπροστά «ΚΤΕΛ Καρδίτσας» λίγο πιο ʾκει.
Παραπέρα ένα μαλλί φράκτης πάνω στο οποίο θα έχτιζαν άνετα τη φωλιά τους
περιστέρια. Κλαρινογαμπροί με τόσο μεγάλο V μπροστά το οποίο θα μπορούσε να
είναι κάλλιστα K (Κ for Klarinogampros).
Όπου κι αν κοιτάξεις, αισθάνεσαι σαν τη μύγα μες στο
γάλα. Φοράς t-shirt, τζιν παντελόνι κι απλά, άνετα παπούτσια. Όπου να ʾναι
νομίζεις πως θα έρθει το mothership να σε πάει πίσω στον πλανήτη σου όπου όλοι
είναι φυσιολογικά ομοιόμορφοι και παράλληλα ο καθένας με τη δική του
προσωπικότητα.
Δεν έρχεται ποτέ.
Έχεις κολλήσει σʾ αυτόν τον πλανήτη για πάντα!
Πάντα υπήρχαν. Πάντα ξεχώριζαν. Άλλοτε τους έλεγαν
χίπηδες. Άλλοτε emos. Κάθε φορά και με άλλο όνομα αρκεί να είναι τόσο alternative
ώστε να μη μοιάζουν μʾ εμάς τα πρόβατα, που αποτελούμε τις υπόλοιπες άμυαλες
μάζες.
Πάντα η ανάγκη του να ανήκουμε κάπου υπερίσχυε της
προσωπικότητας. Πάντοτε. Και οι ανασφάλειες που κουβαλάμε όλοι μέσα μας απʾ την
κούνια, ανέκαθεν έκαναν χειρότερη την κατάσταση. Το να βλέπεις, πλέον, όμως να
εκφράζεται αυτή η ανάγκη με το να φοράει κάποιος γυαλιά χωρίς να έχει μυωπία ή
να φοράει τα ίδια ρούχα μʾ αυτά που φορούσε παππούς μου το 1955, κι από
πάνω κασκόλ με 40 βαθμούς θερμοκρασία… Ε! Αυτό σε ξεπερνά.
Είναι κάτι που δυστυχώς δε θα αλλάξει ποτέ, γιατί όσο
υπάρχουν κοινωνικές ομάδες, θα υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν να προβάλλουν τη
διαφορετικότητά τους ή την ανάγκη να ενταχθούν κάπου με λάθος τρόπο.
Δεν είμαι άξιος να ξεχωρίσω πάντα το λάθος από το σωστό.
Το ομολογώ. Δεν είναι όλα όμως υποκειμενικά και κάποια πράγματα, όταν προκαλούν
με άσχημο τρόπο την αισθητική και την κοινή λογική, γίνονται αναγκαστικά
αντικειμενικά.
Και ναι! Ξέρω πως το ίδιο θα πει και για μένα ο μουσάτος
που θα με δει Σάββατο βράδυ στο Θησείο να φοράω μπλούζα Amon Amarth, 32 χρονών
μαντράχαλος. Πιθανότατα θα υποθέτει ότι έχω να κάνω και μπάνιο από τότε που
έβρεξε τελευταία φορά επειδή ακούω αυτή τη μουσική.
Είναι πολύ λεπτή η γραμμή του να κάνεις κάτι επειδή σου
αρέσει και σε εκφράζει, από το να το κάνεις για να είσαι στο κέντρο της
προσοχής, τυγχάνοντας έτσι και της αποδοχής των άλλων.
Βρίσκεσαι με τον φίλο σου και κάθεσαι σε τραπέζι που
βρήκες, αφού περίμενες κάπου 40 λεπτά περίπου, μέχρι να σηκωθεί η γριούλα που
πλήρωσε αδρά το χαμομήλι της, επειδή ήθελε να το πιει βλέποντας την Ακρόπολη. Αφού
ανάψεις φωτοβολίδα για να σε δει η σερβιτόρα, έρχεται, και με ύφος χιλίων καρδινάλιων
σου πετάει το ευγενικότατο: «ορίστε».
Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι λέει και μάλλον και αυτή να
σε ακούσει, γιατί ασχολείται με το να
στρώνει το μαλλί.
«Ένα φραπέ γλυκό», της απαντάω.
Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα σαν να της ζήτησα πλουτώνιο.
Πιο λογικό ίσως να της φαινόταν, αν της ζητούσα άμμο από τη Σαχάρα. Μα τρομαγμένος ψελλίζει: «Δε σερβίρουμε φραπέ.»
Συγγνώμη, λάθος μου. Άλλη φορά δε θα τολμήσω να ζητήσω να
πληρώσω 4 ευρώ για κάτι που το φτιάχνω μόνος μου, και πίνεται κιόλας. Δε θα
συγκλονίσω τον κόσμο με την παράλογη θέλησή μου να πιω καφέ σʾ ένα μαγαζί που
σερβίρει καφέ.
Θα πάω στο Μηχανουργείο του Μπάμπη και θα πω: «Τσέκαρε τα λάδια
και φτιάξε και μια φραπεδάρα εκεί που είσαι με τα γράσα».
Το μαλλί φράκτης.
Το κλαρινο-ντύσιμο.
Τα ρούχα της γιαγιάς μου από το χωριό σε μια μεταμοντέρνα
έκδοση που τη λένε χιπστεριά.
Η alternative σερβιτόρα που αν δεν της ζητήσεις φρέντο
καπουτσίνο, νομίζει ότι η γη άρχισε πλέον να γυρίζει αντίστροφα.
Όλα μαζί δείχνουν πως, δυστυχώς, ο άνθρωπος ακολουθώντας
την όποια μόδα, απ το πιο ασήμαντο πράγμα μέχρι το πιο σημαντικό, αισθάνεται ζώο αγέλης. Ότι ανήκει κάπου. Η
προσωπικότητα, το ατομικό στιλ, η επιλογή του καθενός σε σχέση με τʾ οτιδήποτε
περνάει, σε δεύτερη μοίρα.
Δεν έχει σημασία αν έχεις το μυαλό αμοιβάδας. Δεν έχει
σημασία αν αυτό που σου πρότεινε η φίλη σου να φορέσεις, μοιάζει σαν να το
έσκισαν zombies στο Walking
Dead. Ούτε αν η
μουσάρα που έχεις, πλέον, θέλει εργαλεία κήπου για να κλαδευτεί και προσπαθείς
να θυμηθείς αν από κάτω έχεις πρόσωπο.
Σημασία έχει να παραγγείλεις φρέντο καπουτσίνο με αφρόγαλα,
φυτική κρέμα, σαντιγί, ζαχαρόπαστα, 7 κεράσια,
μαρμελάδα και 8 κουταλιές ζάχαρη. Κι όχι φραπέ.
Τʾ ακούς, απολίτιστε;
