Η κρυφή ιστορία του Κωνσταντίνου
Η ιστορία ξεκινάει με έναν
πειρατή αλλά όχι σαν τους συνηθισμένους. Ο ρόλος του ήταν το άκρως αντίθετο με
τους υπόλοιπους πειρατές, ήθελε απλά να κάνει αυτό που αισθάνεται χωρίς να του
λένε τι πρέπει και τι δεν πρέπει,
ό,τι καθαρά του έλεγε η καρδιά του χωρίς να πειράζει ή να
πληγώνει κάποια ψυχή.
Το ταξίδι του δεν είχε κάποιο
συγκεκριμένο προορισμό, όλα ήταν στο έλεος της ροής των πραγμάτων, έτσι ένιωθε
ελεύθερος, όπως δήλωνε. Στη ζωή του; Μόνος,
χωρίς να το έχει επιλέξει ή να το φιλοσοφήσει, απλά έτυχε. Ίσως περίμενε την
κατάλληλη ή ίσως η θάλασσα του είχε κλέψει το ενδιαφέρον του να βρει το άλλο
του μισό.
Ένιωθε ένα κενό μέσα του. Πώς γίνεται
ένας πειρατής να έχει τέτοια συναισθήματα; Πώς
γίνεται να επιλέγει μέσα από αυτόν το βάρβαρο τίτλο να αντιμετωπίζει την
ζωή με γνώμονα την ελευθερία συναισθημάτων;
Δεν είχε καταλάβει όμως πως η
μοίρα του είχε επιφυλάσσει το καλύτερο παιχνίδι για αυτόν, τον πιο πολύτιμο θησαυρό, ένα θησαυρό που
δεν περίμενε να τον κάνει να
νιώσει αυτό το συναίσθημα. Μόνο μία ματιά έφτασε όταν πρωτοείδε την πριγκίπισσα του σε ένα παράνομο
ταξίδι προς την χώρα των βασιλιάδων.
Έψαχνε σαν περίεργος να καταλάβει
το πώς οι Βασιλιάδες ζούσαν με τα πλούτη,
χωρίς να είναι ευτυχισμένοι. Δεν είχε καταλάβει όμως πως αυτό που έλειπε από
αυτούς τους ανθρώπους ήταν η περιπέτεια και η καθαρή αληθινή αγάπη.
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και
για τους δύο, μόνο που ήταν από δύο διαφορετικούς κόσμους, δυο άκρως αντίθετες
καταστάσεις, δύο άτομα που δεν μπορούσε η λογική να τα συνδυάσει ποτέ μαζί. Όμως η
έλξη ήταν ακαταμάχητη, τα συναισθήματα αμοιβαία και αφέθηκε να το ζήσει. Όλα αυτά κράτησαν όμως λίγο καιρό,
διότι η πριγκίπισσα έπρεπε να ακολουθήσει την, προκαθορισμένη από τους κανόνες της
οικογενείας της, πορεία. Έφυγε μακρυά.
Το συναίσθημα και η αγάπη για
τους δύο έμεινε δυνατό και κάθε μέρα δυνάμωνε ακόμα πιο πολύ. Όμως ο πειρατής,
χωρίς να βλέπει τα μάτια που αγαπάει άφησε τα πάντα πίσω του και ξεκίνησε προς
το ταξίδι της αναζήτησης. Καθ' όλη
αυτή την πορεία της έγραφε ένα γράμμα σε περίπτωση που δεν μπορούσε να την βρει ποτέ, σε
περίπτωση που η μονή λύση και η έσχατη ήταν ένα ταχυδρομικό περιστέρι ή ένα
μπουκάλι στον ωκεανό ελπίζοντας ότι μία μέρα θα φτάσει στα χέρια της.
«Ζωή μου, από την πρώτη στιγμή
που σε είδα εκείνο το βράδυ κλεφτά καθώς έβγαινες από το παλάτι σου, μηδένισα
κάθε αξία υλική από μέσα μου καταλαβαίνοντας πως για όλα υπάρχει μία νέα αρχή
και ένα νέο συναίσθημα.
Για μένα έγινες σκοπός, στόχος
και τρόπος ζωής, για μένα έγινες ο λόγος που επέλεξα να κυνηγήσω τα όνειρα μου
έχοντας στο μυαλό και στη καρδιά μου εσένα, το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο. Στην αρχή
φοβήθηκα διότι δεν είχα νιώσει έτσι ποτε...
Σε πλησίασα και το πιο όμορφο
κομμάτι στην ιστορία είναι ότι σου έκλεψα εκείνο
το πρώτο φιλί, χωρίς να φέρεις
αντίσταση, διότι είχα καταλάβει ότι νιώθαμε το ίδιο. Ήταν καλοκαίρι και το
αεράκι ήταν δροσερό.
Κάθε βράδυ ερχόμουν κρυφά και σε
έκλεβα από την ρουτίνα της ζωής σου και ζούσαμε, ζούσαμε αυτά που θέλαμε χωρίς
να μας το απαγορέψει κανείς, ζούσαμε τη στιγμή και δεν σταματούσαμε να
κοιταζόμαστε με την πρώτη ευκαιρία. Τα
μάτια μας έλεγαν περισσότερα και οι πράξεις επιβεβαίωναν το άδικο στο ότι δεν
ήμαστε από τον ίδιο κόσμο.
Ήμασταν ταμπού για όσους το γνώριζαν και
προσπαθούσαμε να μην το μάθει κανείς, διότι ίσως η ζωή μου
να κινδύνευε, αλλά άξιζε το ρίσκο, άξιζε και αξίζει η ζωή μου για λίγες στιγμές
απόλυτης ελευθερίας και αγάπης μαζί σου.
Θυμάμαι τα μέρη μας, θυμάμαι την
θάλασσα που χτυπούσε τα πόδια
μας, το αεράκι στο βουνό, τον περίπατο στην παραλία, θυμάμαι κάθε στιγμή που
ζήσαμε μαζί, θυμάμαι την αγκαλιά σου, το άρωμά σου, ακόμα. Και τώρα τι; Έφυγες και δεν πρόλαβα να στα πω, δεν πρόλαβα σαν πειρατής να σου
εκμυστηρευτώ αυτά που ένιωθα κάθε φορά που ήμαστε δίπλα δίπλα, που ήμαστε αγκαλιά και κοιτάζαμε το φεγγάρι...
Θυμάμαι που δεν μπορούσα να σε έχω κάθε μέρα και σου
ψιθύριζα, καθώς είχες βγει στο παράθυρό σου ιστορίες, ιστορίες μελλοντικές που
θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί. Ένα μέλλον που ο καθένας θα το ζήλευε.
Ένα γράμμα δε φτάνει να
περιγράψει τα όσα νιώθω για σένα.. Αλλά
προσπάθησα και θα προσπαθώ να κάνω τα λόγια μου πράξεις, απλά περίμενε, περίμενέ με και μία μέρα θα σε έχω κοντά μου,
θα είμαστε και πάλι μαζί και θα
ζήσουμε ακόμα πιο πολλά.
Πονάει η απόσταση, πονάει που δε
σε βλέπω, πονάει που δεν μπορώ να
είμαι εκεί που είσαι, να είμαι δίπλα σου να είμαι κοντά σου στα δύσκολα στα
εύκολα, στις χαρές και στις λύπες. Πονάει που δε μπορώ να σου δώσω όσα θέλω να
σου δώσω. Θα σε βρω.
Ο Πειρατής σου.»
