Είστε τόσα χρόνια μαζί και όσο περνάει ο καιρός αρχίζεις και αναρωτιέσαι «τι του βρήκα θεέ μου;» ή «τι το ήθελα και της είπα να μείνουμε μαζί;». Αναμενόμενο. Είναι το σημείο που αρχίζεις και παραγνωρίζεσαι με τον άλλο. Τον πρώτο καιρό όλα είναι τέλεια. Βρίσκεις το ροχαλητό του χαριτωμένο και την γκρίνια της, απόδειξη της αγάπης της. Ώσπου κάποια στιγμή η μοιραία συνειδητοποίηση και η απομυθοποίηση σου χτυπούν την πόρτα.
Πλέον το ροχαλητό του δεν είναι καθόλου χαριτωμένο. Βρυχάται σαν λιοντάρι σε κλουβί κι εσύ στην άκρη του κρεβατιού μοιρολογάς για τους μαύρους κύκλους που θα έχεις το πρωί. Ποιο πρωί δηλαδή, που σε τρεις ώρες θα πρέπει να σηκωθείς. Κοίτα, κοίτα αναισθησία. Τι κλωτσιές, τι σκουντήματα, χαμπάρι δεν παίρνει. Καλά στα λεγε η μάνα σου. Δεν είσαι εσύ γι αυτόν. Εσύ είσαι για άλλα πράγματα.
Ούτε
καφέ δε θες πια να πιεις μαζί του. Ρουφάει
τη μύτη του σαν γουρούνι και σε κοιτάει
με το απαθές βλέμμα του Βούδα.
Κι έτσι και πας να ανοίξεις κουβέντα,
καταλήγεις να μιλάς μόνη σου κι εκείνος
να ανοίγει την στοματάρα του μόνο για
να χασμουρηθεί. Για να βάλει χέρι μπροστά,
ούτε λόγος. Αυτά, last year. Τώρα πλέον ξέρεις
μέχρι και πόσα σφραγίσματα έχει.
Άσε
η τουαλέτα. Γιατί μανούλα μου δεν κλείνεις
την πόρτα και πρέπει να έχω ζωντανή
ανταπόκριση από το έντερό σου; Για να
μην αναλύσουμε το απαραίτητο 45λεπτο
κάθε πρωί. Δεν πα' να βιάζεσαι εσύ; Να
καίγεσαι να προλάβεις το ραντεβού σου;
Είναι ιεροτελεστία. Θέλει το χρόνο του.
Αλλά
κι εσύ δεν είσαι καλύτερη εδώ που τα
λέμε. Κάποτε ερχόταν να κοιμηθεί σπίτι
σου και φορούσες τις ωραίες σου τις
πιτζαμούλες με τα αρκουδάκια και πολλές
φορές είχε και κάτι ενδιαφέρον από κάτω.
Τώρα πλέον φοράς την φόρμα του που σου
είναι και δυο νούμερα μεγαλύτερη και,
αν τύχει και αποφασίσει να ανακαλύψει
τι συμβαίνει από κάτω, αντί για σέξυ
εσώρουχα βλέπει το ξεχειλωμένο σώβρακό
του που σου είχε πει να το πετάξεις.
Παλιά
πέφτατε για ύπνο και ήσουν τόσο ήσυχη.
Σαν αγγελούδι. Τώρα καταλήγει ξεσκέπαστος,
χωρίς μαξιλάρι και αν καταφέρει τελικά
να κλέψει κανένα, είναι γεμάτο σάλια.
Άσε που ξαφνικά δε βολεύεσαι να κοιμηθείς
στην αγκαλιά του. Σου πατάει τα μαλλιά,
σε ζορίζει. Του λες κι ότι χόντρυνε. Μετά
πού να έχει όρεξη για
κοκό. Μία στο εκατομμύριο να ήθελε να
σου πετάξει τα μάτια έξω, πάει! Πέταξε
το πουλί. Και τώρα κυριολεκτώ.
Το
χειρότερο όλων είναι η γκρίνια. Μίρλα,
μουρμούρα, ζήλεια. Κάποτε το έβρισκε
όμορφο γιατί νόμιζε πως το έκανες από
αγάπη. Πλέον ό,τι και να κάνει λάθος το
βρίσκεις. Ούτε το ποτήρι πάνω στο τραπέζι
δεν τον αφήνεις να ακουμπήσει, χωρίς να
μουρμουρίσεις. Πώς το καταλαβαίνεις,
ενώ βρίσκεσαι σε άλλο δωμάτιο, κανείς
δεν έχει καταλάβει. Μάτια στον κώλο
έχεις; Μόλις ακουμπάει ο χριστιανός το
ποτήρι, είναι λες και σε χτυπάει ηλεκτρικό
ρεύμα «Βάλε σουβέρ! Δεν είμαι εγώ δούλα
σου! Εγώ να καθαρίζω κι εσύ να βρωμίζεις!».
«Δεν
μπορώ να καταλάβω γιατί μένω μαζί της
ακόμα. Δεν έχω εγώ τα φλέρτ μου; Δεν έχω
εγώ τις κατακτήσεις μου; Ναι εντάξει.
Το παστίτσιο είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα.
Ναι ok. Και τα μελομακάρονα. Και οι
κουραμπιέδες. Ε, άστο μωρέ. Δεν τη χωρίζω
τώρα. Την πιάνει και η μελαγχολία των
Χριστουγέννων και γίνεται λίγο πιο
συμπαθητική. Μετά τις γιορτές θα το
ξανασκεφτώ.»
«Αυτό
ήταν! Πάει και τελείωσε! Θα φύγω. Αυτή
τη φορά είναι οριστικό. Από την άλλη
βέβαια, γιορτές έρχονται. Να είναι μόνος
του χριστουγεννιάτικα; Κρίμας είναι.
Και δεν το κάνω για το πενθήμερο στα
Ζαγοροχώρια. Για μας το κάνω. Θυσία
γίνομαι! Άσε που είναι πιο κεφάτος τα
Χριστούγεννα και με κάνει και γελάω.
Στολίζει και το δέντρο που βαριέμαι. Θα
του δώσω μια τελευταία ευκαιρία».
Η
συνέχεια; Γραφικότατη.
-Είσαι
πολύ όμορφη σήμερα. Σου πάει αυτή η
μπλούζα
-Ευχαριστώ
μωρό μου. Πείνας; Να σου μαγειρέψω κάτι;
Και
κάπως έτσι καταλήγετε και αυτές τις
γιορτές μαζί. Και κάπως παρόμοια θα
καταλήξετε και τις επόμενες γιορτές
μαζί. Και τις μεθεπόμενες…
Οπότε
αφήστε τα χαζά και θυμηθείτε γιατί
αγαπάτε ο ένας τον άλλο.
Εξάλλου
Χριστούγεννα έρχονται!
