Είναι εκείνες οι στιγμές που νομίζεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Που ζεις το δράμα σε όλο του το μεγαλείο και πιστεύεις ακράδαντα ότι τίποτα δεν πάει καλά και ότι θα μείνεις μόνος σου μέχρι τα βαθιά γεράματα. Που κάθεσαι και κοιτάς τα ζευγαράκια και αναρωτιέσαι αν θα σου χτυπήσει κι εσένα η αγάπη την πόρτα, να νιώσεις έναν έρωτα που θα σε παρασύρει, που θα σε κάνει να χάσεις τις μέρες και να σου κόβει την αναπνοή.
Κι
έρχεται η μέρα, που ο έρωτας αποφασίζει
να σε χλευάσει. Κι ερωτεύεσαι. Μια
βαλίτσα. Ένα αντικείμενο που σε συνδέει
με εκείνον. Ένα άψυχο πράγμα που σε
ενώνει πλέον μαζί του. Γιατί ο έρωτας
δε θα σε ρωτήσει πού θες να τον ζήσεις,
δε θα σε βολέψει πάντα, θα έχει άποψη.
Και όταν έρθει η ώρα που θα γίνεις νομάς
για μία σχέση, θα κάτσει πίσω βολικά, θα
ανάψει ένα τσιγάρο και θα απολαμβάνει
να σε βλέπει να αδειάζεις κάθε τρεις
και λίγο τις τσέπες σου από εισιτήρια
κι αποδείξεις.
Δεν
έχει σημασία το πού θα τον γνωρίσεις ή
πώς. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να
ψάξεις να βρεις κάποιο μοτίβο σε αυτό,
γιατί απλά δεν υπάρχει. Γιατί θα έρθει
εκεί που το περίμενες το λιγότερο και
θα ανατρέψει τα πάντα στη ζωή σου. Γιατί
αυτή η βαλίτσα, αυτή που χωράει τρεις
μπλούζες, δυο παντελόνια, εσώρουχα,
οδοντόβουρτσα και καλλυντικά, θα χωρέσει
και την αγάπη σου.
Θα
ξεκινήσει πρόθυμα, να το ξέρεις. Θα
αγαπήσεις το δρομολόγιο όταν πηγαίνεις,
θα σιχαθείς την επιστροφή. Θα απορείς
πώς γίνεται η επιστροφή να είναι πάντα
πιο γρήγορη. Θα χαμογελάς γλυκά στους
ελεγκτές των εισιτηρίων σου όταν
πηγαίνεις και θα ανακαλύψεις όταν
γυρνάς, ότι οι περισσότεροι έχουν μαζί
τους πάντα χαρτομάντηλα. Θα αποκτήσεις
την «αγαπημένη σου θέση», εκείνη που
είναι πιο κοντά στην πόρτα, που σε κρατάει
λιγότερη ώρα μακριά του. Και αυτή η
βαλίτσα θα σε ακολουθεί συνέχεια.
Θα
κληθείς να λάβεις αποφάσεις μόνος σου,
θα έρθεις αντιμέτωπος με διλήμματα, θα
χάσεις πολλά. Και το ξέρεις. Τα
Σαββατοκύριακά σου θα γεμίζουν ήχους
μηχανής τρένου, στροφές στα Τέμπη ή
ανακοινώσεις πτήσεων, μέχρι να έρθει η
δική σου. Οι γιορτές θα έρθουν να
συνιφαστούν με εισιτήρια, κλεισμένα
εβδομάδες πριν. Και το μόνο που θα έχεις
να περιμένεις θα είναι την επόμενη φορά
που θα συναντήσεις το βλέμμα του, στην
αίθουσα αναμονής. Και αυτό δεν το αλλάζεις
με τίποτα.
Θα
πονέσεις. Θα έρθει εκείνη η στιγμή που
δε θα είναι κοντά σου και το πρώτο
διαθέσιμο λεωφορείο θα είναι σε τρεις
ώρες. Θα αντιμετωπίσεις τη γκρίνια των
φίλων. Δεν καταλαβαίνουν, πώς είναι να
χωράς μια αγάπη σε μια βαλίτσα 60x80.
Γιατί δε σε κάνει ο έρωτας νομά, φίλε
μου. Η ανάγκη σε κάνει. Ο έρωτας, εκείνο
το κωλόπαιδο, απολαμβάνει να σε βλέπει
να καταπίνεις τα χιλιόμετρα από την
ανάγκη και τη λαχτάρα σου να τον νιώσεις
κοντά σου.
Ξέρεις
όμως κάτι; Υπάρχει ένα μεγαλύτερο μάθημα
πίσω από όλα αυτά. Μαθαίνεις να εκτιμάς
τις ώρες που περνάς μαζί του. Ξέρεις ότι
θα περάσεις ακριβώς 46 ώρες δίπλα του
και κάνεις τα πάντα για να φροντίσεις
να αξίζουν. Η σχέση σου είναι ένας μόνιμος
μήνας του μέλιτος. Γιατί θες το πρωί να
του φτιάξεις πρωινό, θες να μαγειρέψετε
μαζί, να δείτε την αγαπημένη σας ταινία
αγκαλιά στο κρεβάτι και να κάτσετε ο
ένας δίπλα στον άλλο, απλά για να νιώσετε
τη θέρμη του κορμιού του πάνω σας. Εκτιμάς
το λίγο γιατί δε χορταίνεις το πολύ.
Ζεις το παρόν γιατί το μέλλον δεν έχει
σημασία. Δίνεις το είναι σου, γιατί δεν
μπορείς να δώσεις, εκείνα τα μικρά, τα
καθημερινά που θα υπήρχαν αν τον είχες
κοντά σου. Κι ας παρακαλάς η μέρα να αργήσει να περάσει. Κι ας απελπίζεσαι που περνάει πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη.
Θα
βασανιστείς, να το ξέρεις. Θα σε τρώει
ένα μόνιμο άγχος του τι κάνει. Όση
εμπιστοσύνη και να έχεις, θα σε τρομοκρατεί
η ιδέα, μην τυχόν και ψάξει να βρει μια
ζεστή, πιο κοντινή αγκαλιά για να καλύψει
τις τρύπες αυτές που του δημιουργεί η
απώλειά σου. Θα τον πάρεις τηλέφωνο
κλαίγοντας από ανασφάλεια κι εκείνος,
με ένα απλό «μου λείπεις» θα σε κάνει
να νιώσεις ότι όλα αυτά που κάνεις,
αξίζουν.
Και
θα πάρεις τη βαλίτσα σου πάλι, θα τη
γεμίσεις με αισιοδοξία και προσμονή
και θα πας. Ξανά και ξανά. Θα γίνεις ένας
νομάς στο όνομα της αγάπης. Δεν είπε
κανείς ότι το συναισθηματικό ταξίδι
είναι ευκολότερο από το χιλιομετρικό.
Αλλά θα ξέρεις ότι μπορείς να το διανύσεις.
Γιατί το βλέμμα του όταν σε βλέπει μετά
από μέρες, τα μαρτυρά όλα. Έχουν πολλά
να πουν τα μάτια, λέξεις που δεν χρειάζονται
να ξεστομιστούν για να αποκτήσουν αξία.
Μην
τρομάξεις όταν έρθει το τέλος. Μην
λυπηθείς και μη μετανιώσεις για ό,τι
έκανες.
Μη
σε φοβίζει καν η λέξη αυτή. Κλείσε σε
ένα κουτί εισιτήρια, φωτογραφίες και
αναμνήσεις. Μπορεί να είναι το τέλος
ενός μόνο ταξιδιού, ενός ταξιδιού που
γέμισε τη βαλίτσα σου χρώματα, μουσική,
έρωτα και αναμνήσεις. Μπορεί απλά να
αποφασίσεις ότι η νομαδική ζωή, δε σου
αρκεί πλέον. Μην κωλώσεις. Γέμισε τη
βαλίτσα σου με ό,τι θες να σου θυμίζει
το παρόν σου και ρίζωσε μαζί του. Αν
άξιζε τόσα χιλιόμετρα, αξίζει και την
υπέρβαση. Καλό ταξίδι...
