Θα έχετε ίσως παρατηρήσει κι εσείς ότι τα τελευταία, όχι πολλά ομολογουμένως, χρόνια υπάρχει μια ξαφνική και ραγδαία αύξηση στις ορειβατικές ομάδες που διοργανώνουν εκδρομές, κυρίως σε ορεινά μέρη. Οι δράσεις τους περιλαμβάνουν πεζοπορία, χωρίς να αποκλείουν την ορειβασία, την ποδηλασία, την κωπηλασία και πολλές άλλες δραστηριότητες εις –σια.
Με δεδομένη την μαζική συμμετοχή, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι πώς γίνεται ο Έλληνας που με το ζόρι του έπαιρνες το παϊδάκι και το φραπόγαλο από το χέρι, να συμμετέχει τώρα τόσο ένθερμα και μαζικά σε δραστηριότητες. Δραστηριότητες, μάλιστα, που τον αναγκάζουν να ξυπνήσει αξημέρωτα και να παιδέψει το σώμα του σε δραστηριότητες που ως χτες είτε του ήταν παντελώς ξένες ή παντελώς αδιάφορες.
Έχοντας
περάσει τα πρώτα έξι χρόνια της ενήλικης
ζωής μου σκαρφαλώνοντας βουνοκορφές
με μια παρέα hardcore ορειβατών,
διαθέτω κάποια πείρα που θα με
βοηθούσε να κατανοήσω καλύτερα το
φαινόμενο. Συμμετείχα, λοιπόν, σε τρεις
τέτοιου τύπου εκδρομές με διαφορετικές
ομάδες.
Από
την άποψη της διοργάνωσης, οι εκδρομές
ήταν άρτιες μα και πανομοιότυπες: η
ενημέρωση, οι προσκλήσεις, οι πληρωμές,
οι συμμετοχές, τα σημεία συγκέντρωσης,
οι δραστηριότητες, ήταν ίδιες. Επίσης,
οι διοργανωτές με εντυπωσίασαν. Πουθενά
δε διαπίστωσα κερδοσκοπικούς σκοπούς,
μολονότι είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν
και τέτοιοι σύλλογοι. Διέκρινα πραγματική
αγάπη για τη φύση, για την ορειβασία,
σεβασμό απέναντι στο βουνό καθώς και
μεγάλη ζέση να μεταδώσουν το πάθος τους
για το βουνό και τις ομορφιές τους σε
κάθε συμμετέχοντα.
Φτάσαμε
και στους συμμετέχοντες! Εδώ τα πράγματα
γίνονται ελαφρώς περίπλοκα αφού εκεί
θα βρεις κάθε λογής ανθρώπους, με
διαφορετικά κίνητρα.
Καταρχάς,
θα βρεις εκείνους που έχουν έρθει καθαρά
για να κάνουν γνωριμίες. Εκείνη φωνάζει
από μακριά. Παρότι έχει ξυπνήσει από
τις πέντε το πρωί, έχει μαλλί κομμωτηρίου
και το χρωματιστό τρέντι παπούτσι
ταιριάζει με φόρμα, μπλουζάκι και eye
liner, όλα συνδυασμένα άψογα.
Εκείνος είναι ντυμένος με την τελευταία
λέξη της ορειβατικής μόδας και κινείται
συνεχώς κάνοντας χαζο-αστειάκια στις
γυναίκες, επιδιώκοντας κουβέντα, μέχρι
κάπου να κάτσει η μπίλια. Συνήθως, δεν
προτιμούν τις μεγάλες διαδρομές, εκτός
ελαχίστων περιπτώσεων.
Έπειτα
βλέπεις τους «αλεξιπτωτιστές». Είναι
εκείνοι που ήρθαν γιατί πήγαν οι φίλοι
τους και τους παρέσυραν. Σκέφτηκαν «δε
βαριέσαι, ας πάω να δω τι παίζει, δεν
είναι και τόσο ακριβά, τι έχω να χάσω;».
Γενικά γκρινιάζουν, είναι μίζεροι,
βαριούνται εύκολα και θα προτιμούσαν
το καφεδάκι τους ή το πάπλωμά τους αλλά
ας όψεται που δεν ήρθαν με το αμάξι τους. Άμα τους ξαναδεις να μου γράψεις.
Στη
συνέχεια είναι τα ζευγάρια ή οι
οικογένειες. Όμορφο θέαμα κι οι δυο.
Άνθρωποι με κοινό πάθος τη φύση, ζευγάρωσαν
και συνεχίζουν το κοινό τους χόμπυ μαζί
πια, αποτελώντας παράδειγμα για το πώς
οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα
ταιριάζουν αρμονικά και δένονται μέσα
από αυτά. Ακόμα και τα παιδιά τους είναι
πιο ήρεμα, πιο πειθαρχημένα και πιο
ευέλικτα. Έχουν τον απεριόριστο θαυμασμό
μας.
Επίσης,
συναντάς ανθρώπους μοναχικούς που ήρθαν
γιατί ήθελαν να αποφύγουν κάτι στη ζωή
τους αλλά τελικά κόλλησαν. Οι ομάδες
έχουν το εξής χαρακτηριστικό: δίνουν
την αίσθηση της παρέας όμως την ίδια
στιγμή σου επιτρέπουν να απομονωθείς
για όσο το χρειάζεσαι. Συνεπώς, μπορείς
να είσαι και να μην είσαι, να ενταχθείς
χωρίς να δεσμευτείς, αλλά και να δεσμευτείς
για όσο θες. Ιδανική περίπτωση για όσους
δυσκολεύονται στις σχέσεις τους. Συνήθως
δένονται σε μια ομάδα και δεν την
προδίδουν.
Τέλος,
υπάρχουν οι πραγματικοί φυσιολάτρες.
Αυτοί που πάντα έκαναν πεζοπορίες και
ορειβασίες και που τώρα μπορούν να το
κάνουν μέσα στα πλαίσια μιας ομάδας,
πιο οικονομικά και πιο οργανωμένα. Αυτοί
δε δεσμεύονται ποτέ σε μια ομάδα, τους
συναντάς όμως σε όλες. Το μόνο που μετρά
για αυτούς είναι ο προορισμός και η
επαφή τους με τη φύση.
Όσο
κι αν φανεί παράξενο, όλους αυτούς τους
συνδέει ένα κοινό χαρακτηριστικό: το
βουνό. Και το βουνό είναι μεγάλο σχολείο
για καθέναν από εμάς. Σε μαθαίνει να ελέγχεις το σώμα σου. Να
το σέβεσαι και να αναγνωρίζεις τους
περιορισμούς του ενώ ταυτόχρονα σου
δίνει τη δυνατότητα να βρεις και να
σπάσεις τα όριά σου προσπαθώντας να το
κατακτήσεις.
Επίσης,
σε φέρνει στις πραγματικές σου διαστάσεις.
Όποιος κι αν νομίζεις ότι είσαι, όταν
καταφέρεις μόνος σου να φτάσεις σε μια
κορυφή, συνειδητοποιείς με δέος ότι
είσαι απλά ένα μικρό κομμάτι φύσης. Η
θέα σου κόβει την ανάσα και ο εγωισμός
σου συρρικνώνεται μπροστά στο μεγαλείο
και το μέγεθος της φύσης.
Ανεβαίνοντας
το βουνό, οι καιρικές συνθήκες μπορεί
να αλλάξουν απότομα. Ξαφνικά να κάνει
κρύο ή να βρέξει και μετά να σε ζεστάνει
ο ήλιος. Κι εσύ εκεί, δέχεσαι στωικά τις
ξαφνικές αλλαγές, χωρίς να μπορείς να
κάνεις παρά ελάχιστα πράγματα. Κάπου
εκεί συνειδητοποιείς πως το ίδιο πράγμα
συμβαίνει και στη ζωή: όλα μπορεί να
ανατραπούν ξαφνικά και μια όμορφη
κατάσταση μπορεί να αλλάξει σε
δευτερόλεπτα. Και το μόνο που χρειάζεται
να κάνεις είναι να δεχτείς τις
αλλαγές, ξέροντας ότι η εσωτερική σου
δύναμη, η πειθαρχία, ο σεβασμός και
αντοχή θα σε βοηθήσουν να φτάσεις στην
κορυφή της ζωής σου.
Τέλος
και ίσως πιο σημαντικό, στο βουνό κινείσαι
πάντα με μια ομάδα όμως στην πραγματικότητα
είσαι μόνος. Αν κάτι σου συμβεί, αν
ζαλιστείς, αν κουραστείς, αν γονατίσεις
και δε μπορείς, η ομάδα θα τρέξει να σε
βοηθήσει, να σε στηρίξει, να σε σηκώσει
ξανά στα πόδια σου. Μετά όμως θα συνεχίσει
και εσύ θα είσαι μόνος σου να μάθεις από
τα λάθη σου, να αξιολογήσεις τις συνθήκες,
να διαχειριστείς πιο σωστά και πιο σοφά
τις δυνάμεις και το στόχο σου.
Ακριβώς
όπως και στη ζωή!
Τη
δύσκολη εποχή που διανύουμε, το σώμα
μας και το πνεύμα μας επιθυμεί την ηρεμία
και τη δύναμη που απλόχερα μας παρέχει
η μητέρα φύση. Γι αυτό η επιστροφή μας
εκεί ήταν αναπόφευκτη. Είτε με ορειβατικές
ομάδες ή με μικρότερα σχήματα.
Είναι
ένα κάλεσμα που χρειάζεται να ακούσουμε...
