Τα χιλιόμετρα είναι απλά νούμερα όταν αγαπάς

Αν με ρωτάς, κι εγώ είμαι διστακτική ως προς τις σχέσεις από απόσταση, κι εγώ το θεωρώ επικίνδυνο κι αβέβαιο, δύσκολο να δουλέψει. Καμιά φορά πιστεύουμε ακράδαντα κάποια πράγματα, θεωρούμε πως έχουμε ολοκληρωμένη και ακλόνητη άποψη, κι όμως η ζωή μας φέρνει μπροστά από καταστάσεις, και μας κοιτάζει γελώντας ακατάπαυστα. Γιατί; Επειδή έχει δει πολλές φορές «ακλόνητους» σαν εμάς να αλλάζουν άποψη, απλώς γιατί εκείνη το αποφάσισε.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως από την άποψή μας, μέχρι την αλλαγή της μεσολαβεί ένας έρωτας απόσταση. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ξυπνήσεις μια μέρα και να ξέρεις πως υπάρχει ένας άνθρωπος που σου δίνει κίνητρο να κάνεις όλα όσα βαριέσαι θανάσιμα καθημερινά; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις έναν άνθρωπο που σε κάνει να χαμογελάς, που νιώθεις πως σε νοιάζεται, που μαζί του δεν σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μην είναι αυτό που δείχνει, κι ότι ακόμη κι αν είναι, αξίζει να το ρισκάρεις; Έχεις νιώσει ποτέ αποδεκτός από έναν άνθρωπο που μέχρι πριν ήταν ξένος;

Έχουμε φανταστεί τον άνθρωπο που θέλουμε δίπλα μας, κυριολεκτικά δίπλα μας· δύο στενά πιο κάτω απ’ το σπίτι μας, σε κοντινή περιοχή, στην ίδια πόλη, ξεχνώντας πως η εγγύτητα δεν μετριέται με χιλιόμετρα. Είναι ζόρικη η απόσταση, ναι. Σε θυμώνει, σε στεναχωρεί, δε σε αφήνει να είσαι κοντά με τον άνθρωπο που θέλεις, όμως εκεί ακριβώς κατανοείς και πόσο το θέλεις.

Υπάρχουν φορές που εύχεσαι να μην ήταν τόσο δύσκολο, να μπορούσες μ’ έναν μαγικό τρόπο να διακτινιστείς κοντά του, να τον αγγίξεις, να νιώσεις τη ζεστασιά που εκπέμπει, τη μυρωδιά του, να μπορείς απλώς να τον κοιτάς όποτε και όσο θέλεις, αλλά ξέρεις πως δεν γίνεται πρακτικά. Προβληματίζεσαι, αγανακτείς, ίσως ξεσπάει ο ένας στον άλλο, αλλά τελικά μένει μόνο μια ερώτηση που καθορίζει την πορεία της κατάστασης. Στο τέλος της μέρας ρωτάς τον εαυτό σου «τι είναι πιο δύσκολο; Να τον έχω έτσι ή να μη τον έχω καθόλου;» Εάν υπερισχύει το πρώτο, τότε αν με ρωτάς οι έρωτες από απόσταση για μένα είναι πιο δυνατοί και πιο ειλικρινείς.

Οι έρωτες από απόσταση δοκιμάζονται καθημερινά. Δεν αφήνουν περιθώρια για χλιαρές καταστάσεις· μοιάζουν μ’ εκείνα τα δευτερόλεπτα που μετράς αντίστροφα λίγο πριν την ανάφλεξη, με την άγρυπνη νύχτα ενός παιδιού που περιμένει το δώρο του απ’ τον Άγιο Βασίλη, με τους πόλους δυο μαγνητών που κάποιος απομακρύνει την τελευταία στιγμή. Είναι τόσο δελεαστικό να μην έχεις πάντα αυτό που θέλεις, να ξέρεις πως δεν είναι πρακτικά μαζί σου· έχει μια γλυκιά κι εθιστική επίδραση αυτή η στέρηση, γιατί μεγαλώνει την επιθυμία, ειδικά αν είσαι λίγο πειραγμένος άνθρωπος σαν εμένα.

Έχω δει ανθρώπους να βρίσκονται πρακτικά τόσο κοντά και ουσιαστικά χιλιόμετρα μακριά. Τους έχω δει να κρατιούνται χέρι-χέρι κάθε μέρα και μέσα τους να εύχονταν να είναι κάπου αλλού, ενώ κάποιοι άλλοι είναι εκ των πραγμάτων αλλού, αλλά στην ουσία τόσο κοντά.

Εγώ τη ζωή έμαθα να την εμπιστεύομαι πια, κι όταν απλόχερα μου δίνει κάτι που με γεμίζει, που μου δίνει ένα λόγο να παλέψω γι’ αυτό, να μην υπολογίζω τις συνθήκες. Το πόσο κοντά ή μακριά είμαστε μ’ έναν άνθρωπο το ορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Οι αποστάσεις, τα χιλιόμετρα είναι απλώς νούμερα, και δεν επιμένω να τους δίνω πολύ σημασία· ποτέ δε μου πήγαιναν ούτως ή άλλως. Μια είναι η ερώτηση στο πόσο εφικτοί είναι οι έρωτες από απόσταση. Το θέλεις αρκετά; Η απάντηση είναι ήδη μέσα σου.