Άλλο ένα βράδυ πετάχτηκα στον ύπνο μου. Ένιωσα την ανάσα σου στο λαιμό μου κι είπα πως γύρισες. Ξύπνησα όμως πάλι στη δική σου μεριά του κρεβατιού. Κακό σημάδι. Ποτέ δεν πέφτω για ύπνο στη δική σου μεριά. Είναι σαν να αποδέχομαι πως δε θα επιστρέψεις.
Έτσι
και σήμερα, ξύπνησα μες στη νύχτα, έξαλλη
που πάλι βρέθηκα εκεί. Μετά από τόσα
χρόνια κι ακόμα δεν αφήνω το μυαλό μου
να σε ξεπεράσει. Να συνηθίσει στην
απουσία σου. Κι αυτό με βγάζει ακόμα πιο
πολύ εκτός εαυτού.
Σηκώνομαι
βιαστικά. Δε θα πλυθώ, ούτε θα ντυθώ. Δε
θα μου αφήσω το περιθώριο να ξεθυμάνω.
Βάζω ένα ποτό κι ανάβω δύο τσιγάρα. Ένα
για μένα κι ένα για σένα. Ήρθε επιτέλους
η στιγμή να γράψω για σένα. Μόνο έτσι θα
σε ξεπλύνω από την ψυχή μου. Έτσι θα σε
ξορκίσω.
Δέκα
χρόνια, τώρα. Τραβήγματα, σχέσεις,
ξεπέτες. Τίποτα δε με βόλεψε. Πουθενά
δεν άραξα πραγματικά. Ξέρεις γιατί; Σε
έψαχνα σε όλους. Στην αρχή ήθελα να σου
μοιάζουν. Να έχουν τα μαλλιά σου, τα
μάτια σου, να καπνίζουν τα τσιγάρα σου,
να φοράνε το άρωμά σου. Παρανοϊκό, ναι.
Όμως βοηθούσε. Βοηθούσε ώστε να βγω από
το καβούκι μου. Να αφήσω τον εαυτό μου
ελεύθερο να νιώσει κάτι. Έστω μηδαμινό.
Για να βεβαιωθώ ότι έχω ακόμα υπόσταση.
Ότι δε με άδειασες εντελώς.
Και
βρήκα αρκετούς που σε θύμιζαν. Όμως
πάντα κάτι έλειπε. Πάντα από κάπου
έμπαζε. Μου πήρε καιρό για να συνειδητοποιήσω
ότι αυτό που έψαχνα δεν ήταν κάτι τόσο
επιφανειακό. Δε ζητούσα αυτή την εικονική
ομοιότητα. Ζητούσα την ουσία. Όλο μου
το είναι έψαχνε απεγνωσμένα για εκείνα
τα μικρά, τα απλά, τα καθημερινά. Εκείνα
τα χαζά που με κέρδισαν σε σένα. Που με
έκαναν να σε ερωτευτώ. Να σε αγαπήσω
πέρα από κάθε λογική. Που σε έκαναν τον
έναν. Αυτές τις λεπτομέρειες.
Έφαγα
τη ζωή μου για μερικές δικές σου
λεπτομέρειες. Σαν ένας μυστικός κώδικας
ήταν όλα αυτά καταγεγραμμένα στον
εγκέφαλό μου. Ένας κώδικας, τόσο
προσωπικός, που ούτε καν εσύ γνώριζες.
Ήθελα τον τρόπο που ξάπλωνες δίπλα μου
και με έπαιρνες αγκαλιά. Τον δικό σου
τρόπο να τυλίγεις τα χέρια σου γύρω μου
και να ασφαλίζεις το σώμα μου, μα πιο
πολύ την ψυχή μου. Ήθελα τη μυρωδιά από
το άρωμά σου πάνω στο δικό σου δέρμα.
Που του έδινε μια νότα λίγο πιο γλυκόπικρη
από ότι ήταν κανονικά. Ήθελα να βλέπω
κάθε μέρα αυτή την περίεργη κίνηση που
έκανες όταν προσπαθούσες να σταθεροποιήσεις
το μηχανάκι σου. Τον τρόπο που έπαιζες
με τα κλειδιά σου, μέσα στην τσέπη σου,
όταν έπιανες την κουβέντα με κάποιον
στο δρόμο.
Τη
φωνή σου τα πρωινά, που το στόμα σου ήταν
στεγνό και οι λέξεις έβγαιναν με το
ζόρι. Τον τρόπο που τα χείλη σου άγγιζαν
τα δικά μου. Με προσοχή. Σαν κάτι εύθραυστο.
Σαν κάτι ιερό. Το χαμόγελό σου. Πάντα
ήταν λίγο σφιγμένο, σαν να φοβόσουν ότι
αν αφηνόσουν να γελάσεις ελεύθερα, θα
ξέφευγε η ευτυχία από τις άκρες των
χειλιών σου και θα την έχανες. Κι εκείνο
που ακόμα με βασανίζει, το πιο τρελό από
όλα, η μυρωδιά από τον καπνό του τσιγάρου
σου, όταν έβγαινε από το δικό σου στόμα.
Πάντα το έψαχνα αυτό, πιο πολύ από όλα
τα άλλα. Δεν ξέρω γιατί. Πάντα με μάγευε.
Σε κάθε φύσημα γέμιζε το σπίτι μια
ανεπαίσθητη καπνίλα, φορτωμένη με τη
δική σου μυρωδιά. Κι εγώ, πάντα αφελής
και βαθιά ερωτοχτυπημένη, σκεφτόμουν
ότι μέχρι και το τσιγάρο κώλωνε μπροστά
σου. Και σε άφηνε να υπερισχύσεις. Ακόμα
κι αυτό.
Ξέρω
πως είναι αργά πια να σου πω, πως για μια
λεπτομέρεια δική σου θα πουλούσα τον
κόσμο μου όλο. Κι είναι πια καιρός να
προχωρήσω. Να βρω νόημα κι ουσία στις
λεπτομέρειες κάποιου άλλου, εκεί έξω.
Μα σ’ ευχαριστώ για αυτές που μου χάρισες
εσύ. Δεν είναι μόνο η βάση για μια σχέση.
Δεν είναι μόνο στιγμές. Είναι τα δικά
μου στολίδια που θα κουβαλάω μια ζωή.
Είναι αυτά που μια μέρα θα περάσουν
μπροστά από τα μάτια μου, για να μου
θυμίσουν ότι η ζωή μου ήταν πολύ γεμάτη
και άξιζε.
Και
άξιζες...
