Η κρυφή ιστορία του Δημήτρη Αλεξίου.
Είναι μερικά βράδια που ξαπλώνω
στο κρεβάτι και τα μάτια δε λένε να κλείσουν με τίποτα. Οι σκέψεις με ζαλίζουν,
η απουσία σου στο διπλανό μαξιλάρι με στοιχειώνει. Στο είχα πει πως δε σου
αξίζω και πως μαζί θα καταλήξουμε να δυστυχήσουμε. Κι έτσι έφυγες.
Καλά έκανες. Εξάλλου τα είχαμε συμφωνήσει πως η κατάστασή μας είχε φτάσει σε σημείο να σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον. Θυμάμαι σου έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα στον τελευταίο μας καβγά και βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισα.
Πόσο λάθος, πόσο μαλάκας ήμουν να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Γιατί το ίδιο βράδυ, χωμένος στην απόγνωση πάνω σ᾽ ένα άδειο κρεβάτι, το σώμα μου ζητούσε κολασμένα το δικό σου. Για μία αγκαλιά, για να νιώσω τη θερμότητα σου να με πλημμυρίζει.
Κανείς μας δεν άντεξε την πίεση
της δέσμευσης μιας σχέσης που βάραινε κάθε μέρα και περισσότερο. Απέφευγα το βλέμμα
σου, αρνιόμουν το άγγιγμά σου, σε κορόιδευα πίσω απ᾽ την πλάτη σου.
Δυο άνθρωποι που ξέχασαν να είναι
ερωτευμένοι, που αφέθηκαν στη δίνη της φθοράς και της μιζέριας. Ξέχασαν τι
σημαίνει ν᾽ αγαπάς τον άλλον σε όλο του το «είναι». Ν᾽ ανέχεσαι τα δύσκολά του
και να αφήνεσαι στ᾽ απλά, να τον κοιτάς το πρωί στα μάτια όταν ξυπνάει και μαζί
σου να χαμογελάει όλο το σύμπαν.
Κι όμως, αγάπη μου, ξεχάσαμε.
Τρομοκρατήθηκες στον ορίζοντα της δέσμευσης κι άνοιξες πανιά για άλλα λιμάνια.
Αγχώθηκες πως θα χάσεις τον εαυτό σου σε μια καθημερινότητα που θα έχει μόνο
εμένα και πίστεψες πως θα τη γεμίσεις, βάζοντας άλλα άτομα στο παιχνίδι.
Δε σε φοβάμαι, θα βρεις εύκολα μια
δεύτερη αγκαλιά να σε ζεσταίνει τα βράδια και να σου ψιθυρίζει πόσο σε θέλει.
Δε θα σε κατηγορήσω ˙ φταίξαμε
και οι δυο. Κωλώσαμε, φοβηθήκαμε, αποδειχθήκαμε ανεπαρκείς για να γεμίσουμε το
κενό μιας τέτοιας σχέσης.
Γκρεμίσαμε τα θεμέλια ενός έρωτα
που ξεκίνησε με τόση ένταση και πάθος και φτάσαμε να βάζουμε τουβλάκια για να
γεμίσουμε τα κενά που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Με τσαπατσουλιές και
προχειροδουλειές, όμως, δε χτίζεται τίποτα, αγάπη μου. Γι᾽ αυτό κι όλα
γκρεμίστηκαν.
Έρχονται, όμως, τα βράδια, αυτά τα
μοναδικά, ανέλπιστα και τρομακτικά βράδια που μου λείπεις αφάνταστα. Που ξεχνάω
οτιδήποτε αρνητικό μου έχεις προκαλέσει, ξεχνάω τις στιγμές που έκανες την
καρδιά μου να κόβεται απ᾽ τη στεναχώρια, ξεχνάω τη λύπη που μου προκάλεσες με
τις πράξεις σου.
Ζητάω εσένα. Την αίσθηση των μαλλιών σου στα δάχτυλά μου, το χάος στο βλέμμα σου όταν το κοιτάω ασταμάτητα, το τρέμουλο στο σώμα μου όταν αγγίζει το δικό σου.
Ζητάω εσένα. Την αίσθηση των μαλλιών σου στα δάχτυλά μου, το χάος στο βλέμμα σου όταν το κοιτάω ασταμάτητα, το τρέμουλο στο σώμα μου όταν αγγίζει το δικό σου.
Χωρίς όρια, χωρίς να με νοιάζουν
οι συνέπειες, χωρίς να σκέφτομαι το αύριο απλά ζητάω εσένα. Γιατί πάντα στο
τέλος θα καταλήγω σ᾽ εσένα.
Δε θα πω ψέματα στον εαυτό μου.
Αυτή η κατάσταση δε θα έχει καλή κατάληξη.
Οι καρδιές δεν είναι φτιαγμένες
για να ραγίζουν με το παραμικρό και κάποια στιγμή η δική μου θα με προδώσει.
Δεν μπορώ να το εμποδίσω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι᾽ αυτό.
Πάντα θα καταλήγω σ᾽ εσένα. Στο
χαμόγελο που θα μου χαρίσεις για μΙα στιγμή, στο φιλί που θα μου δώσεις,
ξεχνώντας τον χωρισμό μας, στον έρωτα της μιας βραδιάς που θα με βυθίσεις,
γιατί το είχες ανάγκη.
Δε με νοιάζει όμως. Γιατί θα είσαι δίπλα μου μέχρι τα μάτια μου να κλείσουν με τη σκέψη σου. Έστω μέχρι να σκεφτώ για μία στιγμή, έστω για μία στιγμή, πως σε αγάπησα και σ᾽ αγαπάω ακόμα.
