Καλησπέρα σας, καλωσήρθατε. Άλλη μία Πέμπτη μαζί.
Σήμερα
θα γίνει λόγος για κάτι που πολλοί από
μας αντιμετωπίζουμε, αλλά δεν τολμάμε
να πούμε δυνατά. Και δεν εννοώ τον
Βόλντεμορτ. Εννοώ κάτι πολύ χειρότερο.
Σήμερα
θα μιλήσουμε για συμπεριφορές αψυχολόγητες,
εκρήξεις θυμού, παραλογισμούς και φυσικά
εκείνους τους ανθρώπους που μας κάνουν
να χάσκουμε ωσάν ηλίθιοι με το φέρσιμό
τους. Εννοώ τη μάστιγα που, με τόσο
λυρισμό, έχει ονομαστεί «μαλακομαγνήτης»
(σοκ και δέος).
Πόσοι
από σας έχουν πει στη ζωή τους ότι «τους
τραβάω τους βλαμμένους» ή «κουτσοί,
στραβοί, σε μένα» ή «μαγνήτη έχω ρε
poushti»; Να δω χέρια! Πόσοι από σας έχουν
γίνει μάρτυρες συμπεριφορών που δεν
μπορούσαν να εξηγήσουν, ακόμα και όταν
όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά;
Ένα
πανάρχαιο ρητό που ακόμα ακούγεται σε
«όπερες» της εθνικής οδού Λαρίσης –
Καρδίτσας λέει: «έχω φαίνεται μαγνήτη,
που τραβάει τους μαλ…». Όχι όμως, μην
απατάσθε. Δεν είναι αυτό.
Εντάξει,
μερικές φορές ό, τι και να πείτε, έχετε
δίκιο. Κάποιοι μπορούν με αριστοτεχνικό
τρόπο να πλασάρουν/γαρνίρουν το πυρότουβλο
που κρύβουν μέσα τους, και να σας το
παρουσιάσουν στη χειρότερη δυνατή
στιγμή. Εκεί ναι, μαζί σας,
φτυάρι στο δόξα πατρί! Στις περισσότερες
των περιπτώσεων, however, δε φταίει ο άλλος.
Ναι, καλά ακούσατε, η ευθύνη βαραίνει
κυρίως εσάς. Ναι, εσάς.
Και
αυτό για ορισμένους λόγους που ούτε καν
είχατε σκεφτεί… Για πάμε να δούμε.
Κατ’
αρχάς, τείνουμε να έλκουμε άτομα κοντά
μας, με τα οποία μοιραζόμαστε χαρακτηριστικά.
Τι πάει να πει αυτό; Η ομοιότητα βοηθά
στην κοινωνικότητα.
Ένας
άνθρωπος με ανασφάλειες, φόβους και
ασθενική προσωπικότητα, δύσκολα θα
κάνει παρέα με άτομα με ισχυρή
προσωπικότητα, σαφείς ανάγκες και
επιθυμίες.
Ουσιαστικά
δε θα τον αφήσουν εκείνα.
Μήπως
δεν είστε τόσο υγιείς προσωπικότητες
όσο νομίζετε; Μήπως απαιτεί λίγο ψάξιμο
ο δικός σας χαρακτήρας πριν αρχίσετε
το νταλαβέρι με άλλους; Πολλές φορές θα
κρίνουμε τους άλλους βιαστικά και
επιπόλαια, ακριβώς επειδή δεν έχουμε
εμείς οι ίδιοι σωστά κριτήρια… Ή επειδή
έτσι μας συμφέρει.
Ένας
ακόμα λόγος που παραπονιόμαστε για τους
άλλους είναι το ότι «άλλα θέλαμε, κι
άλλα πήραμε». Μη σας πω τι πήραμε, όλοι
καταλάβατε τι πήραμε. Είναι εύκολο να
θεωρήσουμε τον άλλον «περίεργο» ή
«περιπτωσάρα» αν δεν επιβεβαιώνει τις
προσδοκίες μας και την εικόνα που έχουμε
δημιουργήσει για εκείνον (ναι, κυρίες
μου, εσάς κυρίως κοιτάω). Δε φταίει όμως
εκείνος/η αν εμείς νομίζαμε ότι είχε
παραπάνω πράγματα να προσφέρει… αλλά
προέκυψε μάπα το καρπούζι.
Βγαίνει
έπειτα η χαιρεκακία μας και κατηγορούμε
το βλάκα επειδή είναι βλάκας, αντί να
κατηγορούμε εμάς που δεν τον «κόψαμε»
από νωρίτερα. Μπράβο μας!
Τέλος,
και κατ’ εμέ σημαντικότερο, οι άνθρωποι
ψάχνουμε για σημαδούρες. Συναισθηματικές
σημαδούρες, υποστηρικτικές σημαδούρες.
Αποκαμωμένοι, ψάχνουμε από κάπου να
πιαστούμε, πριν ριχτούμε ξανά στον
αγώνα. Υπάρχουν λοιπόν εκείνοι που, είτε
επειδή γεννήθηκαν έτσι, είτε επειδή
έμαθαν, είναι κατάλληλοι για «σημαδούρες»
για τους άλλους. Μπορούν να τους στηρίξουν,
να τους δείξουν το δρόμο, και – το
σημαντικότερο – να τους προσφέρουν ένα
διάλλειμα απ’ τις σκοτούρες τους.
Και
θα έρθει κόσμος να πιαστεί απ’ τις
σημαδούρες αυτές. Κόσμος με ανασφάλειες,
κόμπλεξ, λιγότερο ισχυρή κράση και
χαρακτήρα -εντάξει, θα έρθουν και μερικά
νορμάλ άτομα, αλλά μην πολυενθουσιάζεστε…
Θα προσπαθήσει περισσότερο να πάρει
παρά να προσφέρει, θα προσπαθήσει να
προσκολληθεί για λίγο ή και πολύ, μέχρι
να γεμίσουν οι μπαταρίες του και μετά
να πάρει πάλι το δρόμο του. Μπορεί να
είστε κι εσείς σημαδούρες! (και όχι, δεν
εννοώ ότι είστε κίτρινοι και επιπλέετε).
Μη
γελιέστε, σας έχει τύχει κι εσάς, κι
αναρωτιόσαστε έπειτα,
γιατί ο άνθρωπος που θεωρούσατε ότι
είχε έρθει για να μείνει, έφυγε νύχτα.
Καταλαβαίνετε ότι έχετε κι εσείς ένα
μερίδιο ευθύνης, ακριβώς επειδή δεν τον
«σουτάρατε» νωρίτερα;
Όχι,
δεν τα λέω αυτά ελαφρά τη καρδία. Κι εγώ
έχω υπάρξει σημαδούρα. Και πονάει πολύ
το να κάνεις πέρα άτομα που θεωρούσες
ότι δεν είχαν έρθει απλά για να κρατηθούν
από πάνω σου. Αλλά πρέπει να τα σουτάρεις.
Τι να κάνουμε;
Για
να μη μακρηγορώ, το τελικό συμπέρασμα
είναι ένα: αντί να θεωρούμε ότι τραβάμε
τους «περίεργους», θα ήταν καλύτερο να
καταλάβουμε τι είναι αυτό που δείχνουμε,
τι είναι αυτό που θέλουμε, και κυρίως,
τι είναι αυτό που είμαστε πρόθυμοι να
προσφέρουμε.
Και
όχι, δεν έχετε μαλακομαγνήτη. Πιο πιθανό
είναι να έχετε φιλότιμο. Μεγάλο πράγμα
το φιλότιμο. Μάθετε όμως να το χρησιμοποιείτε
σωστά.
Till next time…
Till next time…
