Ο μαλάκας της αριστερής λωρίδας

Πρωί Τρίτης. Η τσίμπλα δεν έχει ξεκολλήσει καλά- καλά απ᾽ το δεξί μάτι, αλλά αυτά έχει η πρωινή εργασία˙ σηκώνεσαι άρον-άρον και την τελευταία στιγμή προσπαθείς να τα προλάβεις όλα.

Στο ραδιόφωνο παίζει Love Radio κι ευελπιστώ να έχω άλλη μία βαρετή, ρουτινιασμένη -πλην σύντομη- πορεία προς τη δουλειά.

Βγαίνοντας στον Κηφισό, παρατηρώ πως η κίνηση είναι λίγη παραπάνω, οπότε επιλέγω να μπω στη μεσαία λωρίδα που -ω! τι πρωτότυπο!- κινείται με ρυθμούς χελώνας. Κανένα πρόβλημα δε διακρίνεται στον ορίζοντα.

Όπως κάθε φυσιολογικός οδηγός που σέβεται τον εαυτό του, ανάβω φλας ώστε ν᾽ αλλάξω λωρίδα μπας και καταφέρω να προσπεράσω εκείνους που κοιμούνται ακόμα τον ύπνο του δικαίου και καταφέρω να κινηθώ φυσιολογικά.

Κοιτάζω απ᾽ τον καθρέφτη μου και περιμένω υπομονετικά μέχρι κάποιος να μου κάνει σήμα να περάσω ή έστω να βρω κάποιο κενό.

Φυσικά και δεν παίζει κάτι τέτοιο. Ναι καλά! Υπό φυσιολογικές συνθήκες κανένας δεν είναι τόσο ευγενικός, πόσο μάλλον το πρωί. Είναι λες και συναγωνίζονται για την πρωτιά και για το ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα στη Φόρμουλα 1.

Ως εκ θαύματος, μετά από δύο αμάξια υπάρχει ένα εύλογο κενό ώστε να καταφέρω να κάνω αυτή την πολυπόθητη αλλαγή λωρίδας.

Έχω αναμμένο φλας και ετοιμάζομαι να πάρω θέση.

Έλα, όμως, που το αετίσιο μάτι του κυρίου που έρχεται από μακριά με έχει μπανίσει πως πάω να προσπεράσω.

«Όοοοοοχι καριολάκι», σκέφτεται, «δε θα μου φας εσύ την θέση!». Από εκεί, λοιπόν, που ερχόταν με 50χλμ την ώρα, ξαφνικά, ξυπνάνε τα άλογα μέσα του, λες κι έφαγαν ενδοφλέβια ένεση καφεΐνης. Το σανιδώνει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Συνηθισμένος από τέτοιου είδους αντιδράσεις -στην Ελλάδα είμαστε- περιμένω να περάσει και τελικά βρίσκομαι πίσω του, βγάζοντας έναν ήχο αναστεναγμού που επιτέλους τα κατάφερα.

Απλώνω την κορμάρα μου ξανά στο κάθισμα και πατάω λίγο παραπάνω το γκάζι για να επιταχύνω.

Όμως… Μπιιιιιιιιπ!

Πού πας, ρε Καραμήτρο! Πού;

Νομίζεις πως επειδή αποφάσισες να κάνεις προσπέραση, θα προσπεράσεις κιόλας;

Ρε, μήπως βρίσκομαι στην Αγγλία και δεν το έχω καταλάβει;

Η αριστερή λωρίδα κινείται πιο αργά απ᾽ τη δεξιά. Τα αμάξια δεξιά μου με προσπερνούν λες κι έχω σταματήσει και φτιάχνω φράντζα στον καθρέφτη.

«Δεν μπορεί, κάτι έχει συμβεί. Χαλάρωσε», μονολογώ.

Στην επόμενη καμπύλη του δρόμου κοιτάω μπροστά απ᾽ τα προπορευόμενα αμάξια.

Ω! Τι έκπληξη! Πέντε-έξι αυτοκίνητα μπροστά μου και μετά το απέραντο κενό. Κανένας. Κι ενώ πηγαίνω με 40χλμ στην αριστερή (επαναλαμβάνω) λωρίδα, τα αμάξια στη δεξιά κινούνται με 120χλμ και βάλε.

Τι δεν καταλαβαίνετε, ρε!

Ο Κ.Ο.Κ. το αναφέρει ξεκάθαρα.

«Η ακραία αριστερή λωρίδα χρησιμοποιείται από επιβατηγά οχήματα ή μοτοσικλέτες ως λωρίδα προσπέρασης και καθίσταται και αυτή λωρίδα κυκλοφορίας, εφόσον οι υπόλοιπες λωρίδες τελούν υπό καθεστώς κυκλοφοριακής συμφόρησης».

«Προ-σπέ- ρα-ση», μαγική λέξη. Άγνωστη μεν, αλλά μαγική δε. Ανοίξτε και κανένα λεξικό.

Δηλαδή, βρε κύριος, εσύ ναι, εσύ στο πέμπτο αμάξι. Δεν βλέπεις πως σε προσπερνάει η κυρία με το καρότσι λαϊκής στο απέναντι πεζοδρόμιο; Σου μιλάω, μην κάνεις τον Κινέζο!

Πάτα λίγο παραπάνω το ποδαράκι σου στο γκάζι, μπας και κουνηθούμε. Ή, τέλος πάντων, αφού δε θες και σου αρέσει να μιλάς στο κινητό και να ψάχνεις σταθμό, άναψε φλας και πήγαινε δεξιά σ᾽ άλλη λωρίδα, στα χωράφια, σε κιγκλίδωμα, στα Σούρμενα. Πήγαινε όπου θες αλλά φύγε απ᾽ την αριστερή λώριδα!

Όμως, όχι! Έχεις μπερδέψει εκείνο που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σου, για το πεντάλ του φρένου μιλάω, με τ᾽ άλλο που κουβαλάς και δεν κλείνουν τα πόδια σου και το χρησιμοποιείς με τον ίδιο τρόπο, ένταση και συχνότητα. Δηλαδή αραιά και πού!

Τράβα το! Πάτα το! Γκάζωνε! Σπρώχνεις και ξανασπρώχνεις με λύσσα το πεντάλ και τα stop αναβοσβήνουν σαν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια.

Δε χρειάζεται, καμάρι μου, να πατάς το φρένο όταν κινείσαι με την ίδια ταχύτητα που θα πήγαινες αν ήσουν επάνω σε ποδήλατο. Το φρένο το χρησιμοποιούμε όταν πρέπει να μειώσουμε ταχύτητα ή να σταματήσουμε. Φρένο, το λέει και η λέξη! Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει ή είσαι σταματημένος και εγκεφαλικά.

Μάθε να οδηγάς τουλάχιστον με τα τυπικά και μετά οδήγησε στην αριστερή λωρίδα.

Μέχρι τότε, πήγαινε δεξιά και ακολούθησε τη γιαγιούλα με το καροτσάκι λαϊκής. Πιάσε και κουβέντα μαζί της, αν γουστάρεις, για να απολαύσεις καλύτερα τη διαδρομή. Άσε, όμως, τον κόσμο να πάει στη δουλειά του!

Μετά αναρωτιέσαι γιατί σε βρίζουν και σου καρφώνουν το φάσκελο σαν πενηντάευρω στο κούτελο, όταν οδηγείς. Κι όχι μόνο αυτό. Απορείς κιόλας και κουνάς απορημένος το κεφάλι μονολογώντας για το πόσο ηλίθιοι κι άσχετοι είναι οι οδηγοί. Για το πόσο ανεύθυνοι είναι και πώς πάνε και σκοτώνονται στην άσφαλτο. Ρε, τραγικέ, άμα τους κάνεις τα νεύρα κρόσσια τι θες να κάνουν οι άνθρωποι;