Ο κολλητός που δε θα ξαναβρώ ποτέ

«Έλα αγάπη μου, μόνο η δεξιά πλευρά έμεινε. Πρέπει να το κάνουμε»

«Δεν αντέχω άλλο μαμά. Πονάω»

«Το ξέρω, μωρό μου. Γι' αυτό είμαι εδώ. Δίπλα σου. Θα τα καταφέρουμε, Jonnie, έλα»

Καθισμένος δίπλα στην πόρτα του μπάνιου έπαιζα μηχανικά με το δώρο που είχα πάρει για τον Jonathan. Ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο. Χάρηκε πολύ όταν το είδε. Με το που το άνοιξε όμως, ήρθε η μητέρα του και του είπε ότι ήταν ώρα για μπάνιο.

Μία ώρα έχει περάσει από τότε και από ότι φαίνεται δεν θα τελείωνε σύντομα.
Η μητέρα του Jonathan βγήκε έξω πετώντας λερωμένες γάζες στα σκουπίδια. «Δεν είναι καλή μέρα σήμερα. Δεν είναι».
«Και πότε είναι;» σκέφτηκα να ρωτήσω. Αλλά ήξερα την απάντηση.

Οι κραυγές του Jonathan συνεχιζαν να ακούγονται από το μπάνιο κι εγώ στεκόμουν κουλουριασμένος στην γωνία μου, μην μπορώντας να κάνω τίποτα για να βοηθήσω τον φίλο μου. Απλά περίμενα για να του δείξω πόσες λειτουργίες έχει το αυτοκινητάκι. Ήξερα ότι θα ενθουσιαστεί.
Η μητέρα του μπήκε με καινούργιες γάζες κι έκλεισε δυνατά την πόρτα του μπάνιου.
Όχι, δεν ήταν καλή μέρα σήμερα, όντως.

Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Jasper και η περιγραφή που μόλις διαβάσατε αποτελεί μία τυπική καθημερινότητα του κολλητού μου φίλου, Jonathan Pitre. Διαβάζοντας για το μπάνιο που μπορεί να κάνει ένας απλός έφηβος κανείς δε φαντάζεται εικόνες όπως γάζες, πόνο, αίμα. Κι όμως, στην προκειμένη περίπτωση όλα αυτά υπάρχουν και είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Ο Jonathan πάσχει από μία σπάνια δερματική ασθένεια, με το όνομα Πομφολυγώδη Eπιδερμόλυση και, όσο τρομακτικό σας φαίνεται το όνομα, άλλο τόσο είναι και η ασθένεια. Χωρίς πολλά λόγια, το δέρμα του Jonathan είναι τόσο ευαίσθητο και λεπτό, που τραυματίζεται με το παραμικρό, οι πολύ απλές κινήσεις του δημιουργούν πληγές, ενώ ένα απλό μπάνιο μετατρέπεται σε βασανιστήριο που κρατάει ώρες. Κυκλοφορεί μόνιμα με γάζες, ανοιχτές πληγές και δεν υπάρχει θεραπεία. Σοκαριστήκατε; Αν δεν το δείτε από κοντά δε θα το καταλάβετε ποτέ. Το έχει από τη βρεφική του ηλικία και ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον σκοτώσει.

Γνώρισα τον Jonathan πριν επτά χρόνια και είμαστε κολλητοί από τότε. Την ώρα που άλλοι έβλεπαν πάνω του ένα παιδί αδύναμο, καχεκτικό και προβληματικό εγώ είδα έναν φίλο που θα με σημάδευε για όλη μου την ζωή.

Όταν εγώ βρίσκομαι με τον Jonathan και μου μιλάει για σπορ, για την αγαπημένη του ομάδα και για τι όνειρο είδε χθες, δε σκέφτομαι ούτε θεραπείες ούτε ασθένειες. Απλά απολαμβάνω την παρέα του. Του χαμογελάω, τον πιάνω απαλά στον ώμο και γελάμε με την καρδιά μας.

Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του και να «προσπαθήσει» να φανταστεί τι περνάει κάθε μέρα. Τον ρωτάνε αν πονάει όταν αλλάζει γάζες, όταν κάθεται σε καρέκλα, όταν καταπίνει φαγητό. Ναι ρε φίλε, πονάει και φαίνεται. Κι αν τον ρωτάς για επιβεβαίωση δεν σε κάνει συμμέτοχο στον πόνο του. Η μητέρα του μας λέει συχνά «Μην αφήνεις τους άλλους να σε λυπηθούν μέσα από τον δικό σου Γολγοθά. Τους κάνει ψεύτικους και υποκριτές.»

Πολλές φορές έχω κοιμηθεί μαζί με τον Jonathan στο δωμάτιό του και καθόμαστε με τις ώρες, κοιτώντας το ταβάνι και λέγοντας τρομακτικές ιστορίες.«Δε θα φοβάσαι μετά τι μπορεί να δεις στα όνειρά σου;» τον ρωτούσα.«Δεν πρόκειται να φοβηθώ περισσότερο, από το να βλέπω πάλι το σώμα μου να διαλύεται.» μου απαντούσε και ήξερα ότι χαμογελούσε. Γιατί ο φίλος μου δε φοβάται τίποτα από όλα αυτά, όταν έχει τέτοιο άνισο αντίπαλο απέναντι του.

Στην αρχή ομολογώ ότι φοβήθηκα. Έμπαινα στο σπίτι και πολλές φορές ο Jonathan δεν ήθελε να κάνουμε τίποτα. Απλά, να κοιτάει αγώνες στην τηλεόραση. Περνούσα από τον διάδρομο να πάω στο δωμάτιο του και η μητέρα του έκλαιγε με σιωπηλούς λυγμούς στο μπάνιο ενώ, όταν έβγαινε έξω, έχοντας ήδη σκουπίσει τα δάκρυα της, ρωτούσε αν θέλουμε γλυκό. Στα ράφια του δεν έβλεπες παιχνίδια αλλά καθαρές γάζες, απολυμαντικό και επιδέσμους.

Ο καθένας θα φοβόταν. Και λίγοι θα μένανε. Αλλά μέσα στα μάτια του έβλεπα δύναμη, που δεν την είχε σχεδόν κανείς από όσα παιδιά είχα γνωρίσει.

Ξέρετε τι είναι αυτό το οποίο λατρεύω όμως στον φίλο μου; Την στιγμή που βγαίνει από το μπάνιο, μέσα στον πόνο που έχει βιώσει, με την μάνα του να τον κρατάει αγκαλιά βαριανασαίνοντας κι ενώ εγώ τον κοιτάω ανήσυχος, για να μη με τρομάξει, μου κλείνει το μάτι. Είπατε κάτι για εσωτερική δύναμη;

«Όλα είναι καλά», μου λέει με κοφτές λέξεις και τον πιστεύω. Και αργότερα στο δωμάτιό του, μου εξηγεί τα πάντα για τους Ottawa Senators και φαντάζομαι τον φίλο μου να κινείται πάνω στον πάγο, ανάμεσα σε όλους τους παίκτες του χόκευ, να χτυπάει με το μπαστούνι του την μπάλα και να τρυπάει τα δίχτυα. Ναι, σαν όνειρο φαίνεται. Αλλά το πιστεύει. Και αυτό μου αρκεί.

Όχι, δεν είναι όλα ρόδινα. Για να πω την αλήθεια, τίποτα δεν είναι. Μέσα στα χρόνια που τον ξέρω τις περισσότερες φορές βρίσκω την πόρτα του δωματίου του κλειστή. Τον ακούω από μέσα να σιγοκλαίει και χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα, στέκομαι απέξω από το δωμάτιο του και του μιλάω. Κι ας μην μου απαντάει, μου αρκεί που με ακούει.

Ο Jonathan με έχει αλλάξει σαν άνθρωπο. Με έχει κάνει να βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι. Δεν υπάρχουν δεδομένα πράγματα, υπάρχει ένας άδειος δρόμος που τον διανύεις μέχρι το τέλος του. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τίποτα ούτε να παραιτείται, χωρίς να προσπαθήσει. Λυπάμαι, βασικά εξοργίζομαι, βλέποντας άτομα που έχουν τα πάντα στα πόδια τους να τα κλωτσάνε επειδή απλά «βαριούνται».

Έχω δει τον Jonathan να κινεί ουρανό και γη για να πάει μία φορά στο γήπεδο να κουνήσει την σημαία της ομάδας του κι εσείς βαριέστε;
Πραγματικά δεν περίμενα ότι ένας φίλος μπορεί να σου γυρίσει τα πάντα που ήξερες για την ζωή ανάποδα. Οι γονείς μου λένε ότι ωρίμασα απότομα. Εγώ τους απαντάω ότι απλά έχω τον καλύτερο κολλητό του κόσμου. Και αυτό μου αρκεί.

Κανείς δεν ξέρει τι θα του φέρει η αυριανή μέρα. Κι όσοι νομίζουν ότι ξέρουν, θα φάνε τα μούτρα τους. Στα καρφιά θα πέσεις και θα βγεις λαβωμένος, αλλά νικητής. Ρωτήστε κι ένα παλικάρι που ξέρει ότι μπορεί να έχει πεθάνει πριν τα τριάντα του, ενώ μέχρι τότε θα ζει μαζί με πέντε κιλά επιδέσμους και πονώντας 23 ώρες το 24ωρο. Θα κοιτάει από τις κερκίδες τον αγώνα αλλά θα τον ζει περισσότερο από όλους σας.

Θα σας πει πολλά πράγματα. Πράγματα που αγνοείτε. Και θα νιώσετε μικροί μπροστά του. Αλλά και αληθινοί.

Jonathan...είσαι ο ήρωας μου.
Σε ευχαριστώ.