Φτάνει μόνο να γυρίσεις

Έχει περάσει πια αρκετός καιρός από τότε. Και όμως ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς έγινε. Πώς κατάφερα να σε χάσω μέσα από τα χέρια μου;

Είναι βράδια που κάθομαι και τα κοιτάω και μου φαίνονται σαν ξένα, λες και ανήκουν σ’ άλλο σώμα. Αυτά φταίνε, όχι εγώ. Εκείνα σε άφησαν να φύγεις. Μπορούσαν να σε τραβήξουν την ώρα που ετοίμαζες τα πράγματά σου. Τώρα έχουν μείνει άχαρα κρεμασμένα πάνω μου. Δε θέλουν να αγγίξουν κανέναν άλλον. Πώς θα ζήσω εγώ τώρα μ’ αυτά τα χέρια, μου λες;

Όσο κι αν χτυπιέμαι τα βράδια, το πρωί ξυπνάω πάντα καλύτερα. Κάθε μέρα λέω: «Εντάξει, τέλειωσε το μαρτύριο. Τον ξεπέρασα.»

Έτσι, φτιάχνω μηχανικά καφέ κι ανοίγω το παράθυρο. Ούτε που σκέφτομαι πλέον πως, από τότε που έφυγες, πρέπει να πιω μόνη μου διπλή μερίδα. Γιατί τα άχρηστα χέρια μου είχαν μάθει να φτιάχνουν τόσο καιρό και για σένα.

Στέκομαι όρθια κι ακουμπώ στον πάγκο της κουζίνας σαν να με έχουν βάλει τιμωρία.

Τα πόδια μου δε με πάνε να κάτσω στο τραπέζι που τρώγαμε τα μπισκότα μας. Ούτε φυσικά τα αγοράζω πια. Έτσι, πίνω σκέτο καφέ και βλέπω το χέρι μου να τσεκάρει κάθε πρωί το προφίλ σου, το viber και ό,τι άλλο μπορεί, για να μάθω αν βγήκες, πού πήγες και τι ώρα γύρισες. Δε θέλω να το κάνω, αλλά τα μέλη μου δε με υπακούουν πια.

Μετά ντύνομαι και φεύγω για τη δουλειά. Δε φτιάχνομαι σχεδόν καθόλου. Το σώμα μου αρνείται οποιαδήποτε εντολή που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Με τιμωρεί επειδή σ’ έχασα, λέει. Πολλές φορές τα χέρια μου μ’ αφήνουν επίτηδες αχτένιστη. Για να μάθω να μην κάνω «του κεφαλιού μου».

Όλο αυτόν τον καιρό δεν το είχα συνειδητοποιήσει πως το σώμα μου σε χρειαζόταν τόσο πολύ. Ξέρεις, πολλές φορές το μυαλό ζει με ψευδαισθήσεις. Κάποια στιγμή ένιωσα δυνατή, σίγουρη για το τι θέλω. Με έπνιγε το άδικο. Νόμιζα πως δε μου έφταναν αυτά που μου έδινες. «Αγάπη με το σταγονόμετρο», σου είπα. Το λίγο από το καθόλου μου φάνηκε μικρή απόσταση για να τη διανύσω. Είπα να πάω αλλού να ζητήσω το πολύ που μου αξίζει.

Όμως το σώμα μου είχε άλλη άποψη. Δεν του φαινόταν λίγο όλο αυτό, ισχυρίζεται. Εκείνο ήταν ικανοποιημένο μ’ αυτό. Μπορεί να ήταν ελάχιστα τα λόγια που μου έλεγες, όμως, εκείνο δεν το ενδιαφέρουν τα λόγια. Δεν μπορούμε όλοι να αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο, μου λέει. Το σώμα μου ήξερε να κουμπώνει μαζί σου. Μόνο μ’ εσένα. Τώρα, κάποιες φορές όταν κοιμάμαι, σε ψάχνει ασυναίσθητα και καμιά φορά στον ύπνο μου με πετάει κάτω από το κρεβάτι.

Δεν έπρεπε, λέει, να σου πω όλα αυτά τα εγκεφαλικά πράγματα. Δεν έπρεπε να αφήσω το μυαλό να βγάλει συμπεράσματα. Το σώμα μου ήταν απόλυτα ευτυχισμένο μαζί σου. Ήταν ήρεμο, ζούσε για να σε αγγίζει, να σε μυρίζει, να σε γεύεται, να σε ικανοποιεί. Τώρα πονάει ολόκληρο και νιώθει σε κάθε κύτταρο την έλλειψή σου.

Μου είπε πως θα πάψει να με τιμωρεί αν σε φέρω πίσω. Θα με συγχωρέσει και θα με υπακούει και πάλι. Μην αφήνεις άλλο τα λόγια να μας κρατάνε μακριά. Άκου και εσύ το σώμα σου και άσε τα πόδια σου να σε φέρουν πίσω. Εκείνα ξέρουν το δρόμο.