Είναι μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα. Τα πουλάκια κελαηδούν, ο ήλιος χαμογελάει πάνω από την τσιμεντένια Αθήνα, τα παιδάκια στο σχολείο απέναντι γεμίζουν το χώρο με φωνές και γέλια...
Κι
όμως. Ξυπνάς στραβά. Όλα σου φταίνε. Ο
ήλιος που σε στράβωσε με το που άνοιξες
το παράθυρο, τα βρωμόπουλα που άλλη δουλειά
δεν έχουν να κάνουν, από το να σου χέζουν
το μπαλκόνι, τα μούλικα που ουρλιάζουν
από τις οκτώ το πρωί.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κατευθύνεσαι προς την κουζίνα. Καφέ. Τον χρειάζεσαι. Έχουν τελειώσει τα φίλτρα του γαλλικού. Διαολίζεσαι και αρχίζεις τα καντήλια. Θα φτιάξεις ελληνικό, να πάρει. Κοιτάς γύρω σου, κάτι σε χαλάει στην εικόνα, αλλά δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Κι αυτός η ρημαδιασμένος πονόκοιλος, δυο μέρες τώρα... Θα φταίει το άθλιο σουφλέ της κολλητής σου, αφού δεν ξέρει να μαγειρεύει το ζώον, τι το παλεύει;
Καφές
έτοιμος. Μετακινείσαι προς το γραφείο.
Ανοίγεις υπολογιστή. Κωλοκαρέκλα, σε
έχει πιάσει η μέση σου, εμ βέβαια, ο
κύριος ήξερε να πάρει μονο για την πάρτη
του νέα ανατομική και σε έχει αφήσει με
τη φθηνιάρα από τα Λιντλ. Αργεί και το
λάπτοπ να ανοίξει. Του έχεις πει ένα μήνα
τώρα ότι θέλει σέρβις, αλλά σε γράφει!
Θα τον φτιάξεις εσύ. Κι αυτός ο πονόκοιλος
πια...
Ο
υπολογιστής επιτέλους ανοίγει. Mail,
facebook, κανα δυο σελίδες ακόμα. Ας
δουλέψουμε και λίγο. Δε
θέλει και πολύ για να εκνευριστείς πάλι.
Η παραγγελία που έκανες online
έχει καθυστερήσει, παίρνεις στην
εξυπηρέτηση πελατών και αφού τους
«στολίζεις» κανονικότατα, προχωράς
παρακάτω. Αλλά εκείνο το συναίσθημα της
ολοκλήρωσης μετά τον καβγά, δεν έχει
έρθει ακόμα. Φάε μια σοκολατίτσα, σε
βλέπω που τη λιγουρεύεσαι από το πρωί.
Σε
εκνευρίζουν τα πάντα. Η φαλλοκρατική
ανάρτηση του ενός, η φεμινιστική
φωτογραφία της άλλης, η πολιτική ανάπτυξη
ιδεολογίας του τρίτου, ακόμα και το
βίντεο με τα χαριτωμένα κουταβάκια που
έχει αναδημοσιεύσει η φίλη σου. Μα πάτε
καλά; Get a life, γαμώτο!
Το
φαί που δεν πέτυχε και το πέταξες –
μεταξύ μας λίγο αλατάκι παραπάνω ήθελε,
τα γατιά που έκαναν την άμμο άνω κάτω,
το τηλέφωνο που χτυπάει, το καζανάκι
που τρέχει, το αεροπλάνο που μόλις
πέρασε, η από πάνω που ακούει Παντελίδη
(καλά, εδώ ένα δίκιο στο δίνω), σε ενοχλούν
όλα, όλα, ΟΛΑ. Ναι, κι ο πονόκοιλος που
δεν περνάει. Λες να φταίει η σοκολάτα;
Σιγά τώρα. Ας φας άλλη μία, τι θα γίνει;
Και
έρχεται η στιγμή εκείνη που ο καλός σου
έρχεται στο σπίτι. Μαύρη η ώρα κι η στιγμή
για τον χριστιανό. Θα σε εκνευρίσει ό,τι
κάνει κι ό,τι πει. Από το «καλησπέρα»
(«Γιατί καλησπέρα σκέτο; Ούτε ένα
γλυκόλογο; Πας καλά, άνθρωπέ μου, τι
είμαι ο κολλητός σου;»), από το ρούχο που
φοράει και έχει τσαλακωθεί, το κινητό
του που χτυπάει με εκείνον τον εκνευριστικό
ήχο από τα Happy Tree Friends («Τόσα
χρόνια σου ζητάω να τον αλλάξεις και με
γράφεις!»). Φυσικά και θα του τα χώσεις
για την καρέκλα, το λάπτοπ, τα φίλτρα
του γαλλικού, το καζανάκι που τρέχει,
την ηχομόνωση που δεν υπάρχει, το
φαινόμενο της παγκόσμιας υπερθέρμανσης
και τον Τσίπρα.
Στην
καλύτερη των περιπτώσεων, θα κάτσει ο
καημένος και θα σε κοιτάει με απορία.
Στη χειρότερη, θα γίνει καβγάς. Από
αυτούς τους ηρωικούς όμως, που σπας
πιάτα και μετά κάθεσαι στο πάτωμα και
κλαις από τα νεύρα σου, μετά σου βγαίνει
το παράπονο «δε με αγαπάς πια» και μετά
που θα έρθει να σε παρηγορήσει, θα του
τα χώσεις ξανά, έτσι χωρίς λόγο. «Και
πονάει κι η κοιλιά μου!», θα του το
χρεώσεις κι αυτό, λες και φταίει για τον
οργανισμό σου, ο άμοιρος.
Κι
εκεί, κάπου στα τέλη της ημέρας, θα έρθει
η φλασιά. Σε κοιτάει σκεπτόμενος.
«Μωρό μου (το λέει προσεκτικά μη φάει
κανα τηγάνι πάλι στο κεφάλι), πόσο έχει
σήμερα ο μήνας;». Βγάζεις με μιας
ημερολόγια, κινητό, καζαμίες και μετράς.
Φτου γαμώτο. Σηκώνεις το βλέμμα σου
ενοχικά. Γνέφεις καταφατικά, δε χρειάζονται
άλλα λόγια. Καταλάβατε κι οι δύο. «Ε πες
το έτσι κι ανησύχησα». Το τρως στη μάπα,
καθώς σε προσπερνάει για να πάει στο
σαλόνι να δει αγώνα και λες κι ευχαριστώ
από πάνω.
Γιατί
ο άνθρωπος ξέρει. Ξέρει ότι όταν περιμένεις
περίοδο είσαι χειρότερη κι από σκυλί
της Κόλασης. Πονάς
παντού, γκρινιάζεις για τα πάντα, τρώς
τον άμπακο και είσαι η προσωποίηση του
Παραλογισμού και της Γκρίνιας.
Πίστεψέ
με, είναι η καλύτερη αντιμετώπιση που
μπορεί να κάνει. Θα περάσει πέντε με
εφτά μαρτυρικές μέρες (όπου στην
πλειονότητα των περιπτώσεων δε θα κάνει
και σεξ). Θα σε ακούσει να γκρινιάζεις,
να φωνάζεις, να παραπονιέσαι, να κρυώνεις,
να ζεσταίνεσαι, να θες σουβλάκι, παγωτό,
σουφλέ σοκολάτας και buscopan.
Κάνε την καρδιά σου πέτρα κι εσύ,
ξέρω είναι οι ορμόνες που σε μεταλλάσσουν
σε θηλυκό Ορκ, αλλά σκέψου ότι τα περνάει
αυτά εβδομήντα μέρες το χρόνο, ο καλός
σου. Στην τελική, χτύπα δυο βαλλεριάνες,
ή βγάζε μια ανακοίνωση να λείπει ο άλλος
από το σπίτι τη βδομάδα εκείνη.
Κι
όσο για σένα, παλικάρι μου, ήρωά μου
χωρίς πανοπλία, δεν έχω να σε συμβουλεύσω
κάτι. Ίσως θα πρεπε να ρωτήσεις τον φίλο
μου, παθών κι αυτός, είμαι σίγουρη ότι
θα έχει κάνει διατριβή πάνω στο θέμα
της περιόδου. Υπομονή. Ξέρω. Στην περίοδο,
πρήζονται τα στήθη της γυναίκας και τα
-αχεμ- του άντρα. Σκέψου και το καλό της
υπόθεσης. Άλλος ένας μήνας πιο μακριά
από την πατρότητα.
