«Καλά
έτσι, είσαι τέρμα ψυχαναγκαστική!». Όπα! Ποιος νομίζεις πώς είσαι; Πώς τολμάς
να χαρακτηρίζεις μια φυσιολογική και γλυκύτατη δεσποσύνη σαν κι εμένα ως
ψυχαναγκαστική; Σου έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα;
Επειδή
δηλαδή γύρισα πέντε φορές να τσεκάρω αν έκλεισα τον θερμοσίφωνα ή επειδή μ᾽
ενοχλούν αυτές οι άδειες καρέκλες που εξέχουν απ᾽ το τραπέζι; Αυτό με κάνει ψυχαναγκαστική;
Μη δει
κάποιος έναν άνθρωπο να τοποθετεί όλα του τα παπούτσια κατά πόντους τακουνιού,
αμέσως να τον χαρακτηρίσουν κάπως! Του δίνουν μια ταμπέλα, να την κουβαλάει
όπου πηγαίνει. Άκου κει ψυχαναγκαστική! Αυτό είναι διαταραχή. Εμμέσως ,πλην
σαφώς, με λες τρελή. Είμαι τρελή; Για να καταλάβω δηλαδή;
Ξέρεις τι
είναι οι ψυχαναγκασμοί που κοροϊδεύεις; Είναι σύμπτωμα της ιδεοψυχαναγκαστικής
διαταραχής. Ξέρεις τι είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή; Είναι μια αγχώδης
διαταραχή κατά την οποία το άτομο επαναλαμβάνει σκέψεις ή συμπεριφορές.
Οι
ψυχαναγκασμοί, λοιπόν, είναι μια σειρά από σκέψεις που δημιουργούν στο άτομο
ένα αίσθημα άγχους κι οι καταναγκασμοί είναι συμπεριφορές που εκτελούνται απ᾽
το άτομο προκειμένου να κατευνάσει αυτό το άγχος.
Θες και
παράδειγμα; Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω.
Υπάρχουν
πολλοί τύποι ψυχαναγκασμών. Ένας πολύ «ωραίος» ψυχαναγκασμός είναι η σκέψη της
μόλυνσης δια χειραψίας. Ο καταναγκασμός στη συγκεκριμένη περίπτωση περιλαμβάνει
το πλύσιμο των χεριών. Όχι το απλό πλύσιμο, αλλά το ασταμάτητο πλύσιμο. Κάτι τέτοιο
εν ολίγοις. Δεν είμαι και ψυχολόγος. Δε θέλω να μάθω λεπτομέρειες. Δε θα τις
καταλάβω.
Εγώ το
μόνο που ξέρω είναι πως, όντως, φοβάμαι μη μολυνθώ, αλλά όχι μέσω χειραψίας. Πλένω
αμέτρητες φορές τα χέρια μου (μαντηλάκια με οινόπνευμα και αντισηπτικό
βρίσκονται πάντα μέσα στην τσάντα, αλλά αυτό να μείνει μεταξύ μας!).
Τακτοποιώ
όλα μου τα ρούχα με βάση το χρώμα τους, τα πιάτα με βάση το σχήμα και το χρώμα
(ανάλογα με τα κέφια), τα βιβλία μου είτε κατά σειρά προτίμησης, είτε κατά
μέγεθος αλλά πάντα με το εξώφυλλο προς τα κάτω για να μπορώ να διαβάζω τους
τίτλους απ᾽ το πλάι.
Τσεκάρω
δις και τρις αν έχω αφήσει τον θερμοσίφωνα ανοιχτό ή τα μάτια της κουζίνας, και
το κυριότερο, διαχωρίζω τα μπλε απ᾽ τα πολύχρωμα στιλό. Ναι! Τα κάνω αυτά
χρόνια τώρα, αλλά ποτέ δεν τα θεώρησα ως κάτι κακό.
Ψέματα!
Κατάλαβα πως είναι κάτι κακό, όταν φώναξα στη μαμά μου επειδή έβαλε τα άσπρα
ρηχά πιάτα μαζί με τα καφέ. Μέγα λάθος! Φυσιολογική η αντίδρασή μου. «Πάνε κατά
χρώμα, μαμά!».
Τότε
άκουσα πρώτη φορά τη λέξη «ψυχαναγκαστική». Μωρέ λες; Κάπου είχα διαβάσει πως
αν δεν ελέγξεις τους ψυχαναγκασμούς σου, πιθανόν ν᾽ αντιμετωπίσεις μεγαλώνοντας
προβλήματα τόσο σε κοινωνικό, επαγγελματικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό.
Ευτυχώς
για μένα, μπορώ και το διαχειρίζομαι.
«Ήμαρτον,
ρε παιδάκι μου! Το μπλε στιλό μπαίνει στην άλλη κούπα! Πόσες φορές θα το πω
πια; Αλλού τα μπλε, αλλού τα χρωματιστά!».
Ωχ!
Εντάξει είμαι ψυχαναγκαστική! Εσύ τι πρόβλημα έχεις;
