Η κρυφή ιστορία της Ελπίδας Βάρσου.
Ξέρω
πολύ καλά ότι αυτή τη στιγμή που κάθεσαι
και με διαβάζεις ονειρεύεσαι τουλάχιστον
ένα beach bar με χρυσή αμμουδιά,
δυνατή μουσική και τεκίλες.
Ξέρω, επίσης,
πως για κάποιο ανεξήγητο και καταραμένο
λόγο το καλοκαίρι σου -που σχεδόν έχει
τελειώσει, γιατί κακά τα ψέματα μέχρι και τον Οκτώβρη καλοκαίρι το βλέπουμε- πάει στο διάολο κι εσύ έχεις
στερηθεί κάθε ελπίδα αλησμόνητων
καλοκαιρινών εμπειριών και αχαλίνωτου partying.
Ξέρω
ακριβώς τι νιώθεις.
Συναισθηματικό
τέλμα.
Συναισθηματική αναπηρία.
Μετά
από μεγάλους έρωτες συνήθως αυτό σου
συμβαίνει. Δυσκολεύεσαι να ερωτευτείς,
να αφεθείς , να νοιαστείς για κάποιον,
να αγαπήσεις. Έχεις στεγνώσει από
συναισθήματα κι έχεις βάλει τα ερωτικά
σου σε κώμα. Δε θέλεις χλιαρές
καταστάσεις, μετριότητες, ειδύλλια του
κώλου κι υποσχέσεις- όπως τραγουδά κι
η Ευσταθία.
Ναι,
στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι. Ναι, σε
καταλαβαίνω απόλυτα.
Παρομοίως,
λοιπόν, προτιμώ να μείνω εγκλωβισμένη
σε μια κατάσταση που δεν περιέχει έρωτες
κι αλλά τοξικά και ψυχοφθόρα συναισθήματα.
Αρνούμαι να νιώσω.
Δεν έχω το σθένος να
παλέψω για μέτρια κι ανούσια πράγματα.
Αυτό που θέλω είναι τον εαυτό μου πίσω.
Όχι σμπαραλιασμένο και μισό, αλλά
ολόκληρο κι ακμαίο.
Είναι
και κάποιοι φίλοι που προσπαθούν να με
επαναφέρουν μα μάταια.
Κι
είναι κι αυτός ο τύπος στη ζωή μου.
Αυτό.
Είναι
αυτός ο τύπος στη ζωή μου.
Τελεία.
Δεν
έχω την παραμικρή ιδέα πως μπορεί να
βρέθηκε εδώ αλλά μου φαίνεται ανίκανος
να με επαναφέρει στην παλιά μου ζωή και
να με βοηθήσει να βρω τον πραγματικό εαυτό μου.
Προσπαθεί -κατά κάποιο δικό του τρόπο-
να διατηρήσει την ασθενή αυτή φλόγα που
καίει ανάμεσά μας και που δεν πρόκειται
ποτέ να δυναμώσει. Αυτός δεν ξέρει
από μεγάλα πάθη κι εγώ που έμαθα δεν
είμαι έτοιμη και πάλι να τα ζήσω.
Και με
απογοητεύει μέρα με τη μέρα.
Αλλά
δεν μπορώ να του το πω. Το στόμα δεν
ανοίγει, οι λέξεις δειλιάζουν κι
αναρωτιέμαι γιατί κάνω κάτι τέτοιο στον
εαυτό μου αφού δεν τραβάει. Κι όμως η
αιτιολογία είναι ξεκάθαρη.
Φαίνεται
πως ο καθένας είναι στην κοσμάρα του κι
εμένα με βολεύει απίστευτα.
Γιατί ξέρω
ότι δε νοιάζεται πραγματικά για μένα
και τουλάχιστον δε νιώθω υποχρέωση να
του ανταποδώσω συναισθήματα.
Ναι,
όντως με βόλεψε πολύ.
Φαντάζει
το τέλειο σχέδιο συγκαλυμμένης
συναισθηματικής έλλειψης.
Βγαίνουμε
μαζί, κάνουμε ένα χλιαρό κρεβάτι - έτσι
για να είμαστε και σε φόρμα - , ξέρουν
για μας οι φίλοι κι οι εχθροί μας
κι έτσι δίνουμε την εικόνα ενός
χαριτωμένα αηδιαστικού συμβιβασμού
που προέκυψε για το καλοκαίρι.
Σίγουρα
δεν είμαι περήφανη για τα χάλια αυτά,
πόσο μάλλον για τον εαυτό μου.
Δεν ήθελα
ένα ανούσιο φλερτ. Δεν το έψαχνα καν.
Απλά έτυχε και δε βιάζομαι να το τελειώσω.
Και προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει ο
φόβος ή η ανασφάλεια για αυτό.
Αλλά
όχι, δεν πρόκειται ούτε για το ένα ούτε
για το άλλο. Είναι καθαρή απάθεια. Δε με
νοιάζει απλά. Και το χειρότερο είναι
πως δε νιώθω ίχνος τύψεων που δε με
νοιάζει.
Ξέρω ότι το τέλος βρίσκεται
πολύ κοντά κι απλά μένω και το περιμένω.
Έτσι, για να κλείσει τον κύκλο της, μαζί
με τις διακοπές, κι η πιο ανάλατη καλοκαιρινή μου περιπέτεια.