Ο χρόνος δε γιατρεύει τα πάντα - Ιωάννης Σιδέρης - 25 Σεπ 2015

Όσες φορές κι αν κοιτάξεις τη φωτογραφία αυτή, τίποτα δε θα αλλάξει.

Θα είναι εκεί ψηλά να σε προσέχει κι εσύ θα αναπολείς τις στιγμές που είχατε μαζί.

Θα βάλεις και το αγαπημένο σας κομμάτι να παίζει στη διαπασών για να εντείνει τη συγκίνηση που νιώθεις, καθώς κοιτάζεις κάποιον που σου λείπει πολύ και δε θα μπορέσεις να ξαναδεις ποτέ. Θα μυρίσεις τα ρούχα που φορούσε για να σου χτυπήσει το μυαλό αλύπητα η ανάμνηση των στιγμών σας μαζί.

Και τότε θα πέσεις στην παγίδα.

Θα πεις «ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα».

Και θα περιμένεις. Θα περιμενεις να περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια με την σκέψη ότι όλα θα φτιάξουν. Ότι κάποτε θα βλέπεις αυτήν τη φωτογραφία και δε θα νιώθεις πόνο, λύπη, νοσταλγία.

Την νύχτα θα πάρεις αγκαλιά το μαξιλάρι και με δάκρυα στα μάτια θα κοιμηθείς ευχόμενος να δεις το πρόσωπό της φωτογραφίας στον ύπνο σου και για λίγο να ταξιδέψετε μαζί σε μέρη και τοπία που θα σε κάνουν να θυμηθείς πώς ήταν κάποτε η ευτυχία.

Και τότε θα έρθω εγώ, θα σε αρπάξω από τον σβέρκο, θα σε σύρω μέχρι την μπανιέρα και θα χώσω το κεφάλι σου κάτω από κρύο νερό.

Για να ξυπνήσεις.

Για να σταματήσεις να μιζεριάζεις, να κλαίγεσαι και να ζεις σε μία ουτοπία. Για να αντικρύσεις κατάματα την σκληρή και άπονη αλήθεια. Για να σηκωθείς όρθιος, να πετάξεις στην άκρη μαξιλάρια και φωτογραφίες και να βγεις στο μπαλκόνι να πάρεις μία γερή δόση καθαρού αέρα.

Γιατί απλούστατα, ο χρόνος δε γιατρεύει τα πάντα. Αφήνει πληγές, οι οποίες δε φεύγουν ποτέ. Κανείς δε θα στις επουλώσει ούτε θα τις εξαφανίσει.

Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτές, να τις κάνεις κομμάτι του εαυτού σου, της ζωής σου.
Μας σκοτώνει η δύσκολη καθημερινότητα. Οι αντιξοότητες που συναντάμε για να τα βγάλουμε πέρα και στο τέλος της μέρας να πρέπει έχουμε το κουράγιο να σταθούμε όρθιοι και να προετοιμαστούμε για την επόμενη. Να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε όποιο εμπόδιο βρεθεί μπροστά μας.

Οι απώλειες θα έρθουν. Είναι το μόνο βέβαιο. Είναι αναπόφευκτο. Κανείς δε ζει για πάντα κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να προσπαθήσει, βουλιάζει στην ματαιοδοξία.

Κι εσύ τι θα κάνεις; Θα κάτσεις σα φοβισμένος σκίουρος στη φωλιά σου, βλέποντας τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια σου, ευχόμενος ότι κάποια στιγμή απλά θα «γίνεις καλά», χωρίς ουσιαστικά να κάνεις τίποτα;

Όχι, φίλε. Δε γίνεται έτσι.

Ο πόνος θα υπάρξει.

Θα ζυμωθείς μαζί του, θα βουλιάξεις μέσα του και στο τέλος θα βγεις νικητής.

Θα μηδενίσεις το χρονόμετρο και θα ξεκινήσεις από την αρχή.

Και θα έχεις την πληγή που σου άφησε για να σου θυμίζει ποιος ήσουν, ποιος είσαι και ποιος μπορείς να γίνεις.

Κανείς δε θα σε βοηθήσει σε αυτό. Φίλοι και συγγενείς θα προσπαθήσουν απλά να σε παρηγορήσουν, χτυπώντας σε φιλικά στον ώμο, λέγοντας ότι θα περάσει. Ότι η ζωή συνεχίζεται κι ότι όλα θα φτιάξουν.

Θα θρηνήσεις τον πατέρα σου, τη μητέρα σου, τον αδικοχαμένο σου αδελφό, τον αγαπημένο σου παππού, όποιος κι αν είναι αυτός.

Και θα σκεφτείς τις στιγμές που περάσατε μαζί, τα μέρη που επισκεφθήκατε, τη μουσική που ακούγατε, τις υποσχέσεις που δώσατε.

Κι ίσως τίποτα να μην μπορέσει να τα αντικαταστήσει ποτέ. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα κλειστείς στο καβούκι σου. Δε σημαίνει ότι δε θα ακούσεις ξανά την μουσική αυτή, δε θα κάνεις βόλτα στα μέρη που συχνάζατε, ούτε ότι δε θα γνωρίσεις κάποιον άλλον που μπορεί να σου τα προσφέρει αυτά.

Δεν ξεχνάς. Ποτέ δεν ξεχνάμε. Το κρατάμε μέσα μας, κομμάτι μας, ακρογωνιαία λίθος. Και πάνω του χτίζουμε.

Το μέλλον που ονειρευόμασταν κι άλλαξε απότομα.

Τη ζωή που σχεδιάζαμε, αλλά γκρεμίστηκαν κάποια θεμέλια.
Σημασία έχει να χτίσεις.

Και στην πορεία να προσαρμοστείς.

Και το αποτέλεσμα θα σε αποζημιώσει.

Γιατί η ζωή δε θα σε περιμένει να κάνεις το πρώτο βήμα στο τεντωμένο σχοινί της.

Θα το τραβήξει για τον επόμενο.

Και μετά απλά θα σε περιμένει μία ατελειώτη βουτιά στο κενό.

7:39 μ.μ.