Πάτρα,
30/6/2012.
Με ένα
χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, τηλεφωνώ σε έναν-έναν συγγενείς και φίλους για να τους
ανακοινώσω πως πήρα πτυχίο! Πέρασα και το τελευταίο μάθημα, οπότε η ορκωμοσία
μένει και θα είμαι και επισήμως πτυχιούχος!
-Έλα ρε
αστέρι, απαντά αμέσως ο
Βασίλης, Μπράβο σου πολύ
χαίρομαι! Χαλάλι οι κόποι σου τόσο καιρό!
Στο ίδιο
χαρούμενο κλίμα και η Μαρία.
–Μπράβο
κορίτσι μου! Το άξιζες! Ξέρω πόσο πολύ περίμενες αυτήν τη μέρα!
Τελευταία
κλήση προς την επίσης καλή μου φίλη και συμφοιτήτρια Γ. και είμαι σίγουρη
πως θα χαρεί κι αυτή εξίσου με τους προηγούμενους φίλους μου.
-Έλα
κοπέλα μου, της λέω, μάντεψε!
Πέρασα τη Συγκριτική Παιδαγωγική! Παίρνω πτυχίο! Ιούλιο η ορκωμοσία!
Η γραμμή
ξαφνικά παγώνει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου απαντά:
-Έλα ρε.
Πλάκα κάνεις; Αφού έλεγες δεν είχες γράψει καλά. Μόνο αυτό χρωστούσες;
Απαντώ υπομονετικά
στις ερωτήσεις περιμένοντας να ακούσω κάτι όπως συγχαρητήρια , ωραία, μπράβο, που
να δηλώνει ότι χάρηκε για μένα…
Εκείνη όμως
συνεχίζει τις ερωτήσεις:
–Και τι
θα κάνεις τώρα, θα ξενοικιάσεις; Οι δικοί σου τι είπαν θα έρθουν να αδειάσετε
το σπίτι;
Έχω μείνει
έκπληκτη. Τι έγινε; Τι απάθεια είναι αυτή από μέρους της; Δε χάρηκε καθόλου για
μένα; Αποφασίζω να κλείσω τη συνομιλία λέγοντας ως δικαιολογία πως με καλούσε ο
αδερφός μου και πρέπει να κλείσω.
Η διάθεση
μου έχει χαλάσει. Τι ήταν αυτό τώρα; Ζήλεψε; Κάνουμε τα τέσσερα τελευταία
χρόνια παρέα, αναμένουμε πως και τι το πτυχίο και μόνο αυτά είχε να πει;
Τελικά η
αρχική μου ανησυχία επιβεβαιώθηκε μέσα στο επόμενο διάστημα. Ελάχιστες
συνομιλίες ακολούθησαν, από κοντά δεν τα λέγαμε, με αποκορύφωμα την ημέρα της
ορκωμοσίας που δεν παρευρέθηκε ούτε εκεί ούτε στο βραδινό πάρτι που ακολούθησε.
Το είχα
καταλάβει πλέον.
Η φιλία μας
δεν θα συνεχιζόταν, γιατί πολύ απλά η Γ. δεν με θεωρούσε φίλη της.
Ήμουν απλώς
το άτομο με το οποίο έκανε χαβαλέ, παρέα εντός και εκτός σχολής, αλλά ΦΙΛΕΣ δεν
ήμασταν.
Αντί να
χαρεί για μένα, ζήλεψε, μίλησε καχύποπτα για το βαθμό που είχα στο τελευταίο
μάθημα και δεν ήρθε ούτε να με χαιρετήσει πριν ξενοικιάσω και γυρίσω στη πατρίδα
μου οριστικά.
Εγώ τη
θεωρούσα φίλη μου και αν ήμουν στη θέση της -όχι μόνο θα είχα ενθουσιαστεί για
αυτήν- αλλά θα έκανα χαμό επειδή εκείνη είναι χαρούμενη.
Είχα
σκεφτεί πάρτι έκπληξη, πανό στην ορκωμοσία «Πατέρα
καμάρωσε με», φουλ αστεία, φωτογραφίες, ανταλλαγή δώρων, ώστε να έχουμε
όμορφες αναμνήσεις από τον κύκλο αυτό που έκλεινε. Το κύκλο της φοιτητικής μας
ζωής.
Τα
τελευταία χρόνια που έχω επιστρέψει στον τόπο καταγωγής μου, έχω ακούσει από
φίλους και δικούς μου ανθρώπους περιστατικά παρόμοια με το δικό μου.
Κολλητοί
που ξέκοψαν όταν ο ένας ανακοίνωσε πως παντρεύεται. Περιπτώσεις αδελφικών φίλων
που μόλις ο ένας άνοιξε τη δική του επιχείρηση και πέτυχε, ο άλλος πρασίνισε
από το κακό του και έβγαλε όλο του το φαρμάκι και τη ζήλια. Φίλες που μόλις η
μία στέριωσε επιτέλους σε μια όμορφη σχέση, η άλλη άρχισε να την κακολογεί και
να προσπαθεί να υπονομεύσει τη σχέση της και πολλά ακόμα παρόμοια περιστατικά.
Τρεις
άνθρωποι που εκτιμώ πολύ μου είπαν ακριβώς την ίδια φράση που αποτέλεσε και την
έμπνευση για αυτό το άρθρο.
«Ο
πραγματικός σου φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τη χαρά σου».
Όταν είσαι
λυπημένος, όταν κάτι πάει στραβά στη ζωή σου, μπορεί κάποιος που θεωρείς φίλο
να είναι όντως δίπλα σου. Όμως υπάρχει η
περίπτωση να βρίσκεται εκεί είτε γιατί σε λυπάται είτε επειδή παίρνει ικανοποίηση από τη δική σου συναισθηματική
πτώση. Ίσως κάνει σύγκριση με τη δική του όχι τόσο τέλεια ζωή, αλλά για εκείνο
το διάστημα τουλάχιστον, πολύ καλύτερη από τη δική σου.
Το ζήτημα
είναι ποιοι είναι εκεί για σένα όταν είσαι καλά. Τις στιγμές που είσαι ερωτευμένος,
ευτυχισμένος, όταν έχεις μια νέα επιτυχία, όταν κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, όταν έχεις επιτύχεις ένα στόχο σου.
Ποιοι θα
χαρούν το ίδιο με σένα κι ακόμα περισσότερο -αν είναι εφικτό-, ποιοι θα γιορτάσουν
μαζί σου και ποιοι θα δακρύσουν από συγκίνηση.
Ο
πραγματικός φίλος είναι δίπλα σου όχι από συμφέρον ούτε κι από ανάγκη γιατί δεν
έχει άλλη εναλλακτική. Είναι στη ζωή σου γιατί το θέλει και σε θέλει
πρωταγωνιστή στη δική του.
Ο αληθινός
φίλος, είναι οικογένεια σου, ίσως και κάτι παραπάνω. Είναι αυτός που ενισχύει
τις όμορφες στιγμές σου, που θα μετατρέψει τα δάκρυα σου σε γέλιο με ένα αστείο
ή μια γκριμάτσα, θα απλώσει το χέρι του όταν πέσεις, αλλά θα σε σηκώσει και
στους ώμους του πανηγυρίζοντας για την πιο μικρή ως και τη μεγαλύτερη χαρά.
Να
ξεχωρίζεις λοιπόν, τις παρέες από τους φίλους. Για μένα η λέξη φίλος είναι
συνώνυμη της λέξης αδερφός. Δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο. Είναι μια
έννοια βαρυσήμαντη και πολυσήμαντη.
Δεν αξίζουν
όλοι να χαρακτηρίζονται έτσι κι αν έχεις την τύχη να σε θεωρεί κάποιος φίλο του, να είσαι περήφανος που σε διάλεξε και βάλε τα δυνατά σου να μην τον
απογοητεύσεις.
