Γεια σας και συγχαρητήρια για την υπέροχη σελίδα
σας. Είναι πάρα πολύ όμορφο αυτό που κάνετε, γιατί όλοι μας, κάποια στιγμή, έχουμε
ανάγκη να διαβάζουμε όμορφα πράγματα που σκοπό έχουν να βοηθήσουν κι όχι να προσβάλλουν.
Δε θα σας κουράσω. Είμαι 40 χρονών και από τα
18 μου έχω ξεκαθαρίσει πως δεν πιστεύω και δε θ᾽ ακολουθήσω τίποτα πατροπαράδοτο
όπως οικογένεια, παιδιά κτλ. Πείτε το βίωμα, πείτε το φοβία. Είναι η επιλογή
μου.
Έχω μετρήσει συνολικά τρεις σχέσεις που πραγματικά
έμαθα πολλά: η μια δέκα έτη με πέντε απ᾽ αυτά σε συμβίωση, η άλλη επτά και η τελευταία
που με στιγμάτισε οχτώ.
Είμαι ανεξάρτητη κι, ίσως, σας φανεί εγωιστικό αλλά
δεν άφησα τον εαυτό μου ν᾽ αγαπήσει. Μπορεί να φανεί ηλίθιο, αλλά σαν να ήξερα
εκ των προτέρων «τι καπνό φουμάρει» ο άλλος και πάντα περπατούσα στη σχέση εκ
του ασφαλούς.
Αυτό που γνωρίζω κι είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη
είναι πως όταν τελειώνει κάτι, είναι για καλό.
Η σχέση, όμως, η τελευταία, ανέτρεψε τα πάντα. Συνειδητά
και ίσως από βόλεμα είχα σχέση με παντρεμένο. Εκείνος αλλού κοιμόταν, αλλού έτρωγε
κι εγώ είχα βρει τον άνθρωπο-φίλο-εραστή κι ήμουν καλά. Πολύ καλά.
Τα προβλήματα άρχισαν όταν εκείνος ήρθε σε διάσταση,
σε μια συμβίωση ανάγκης πια για το παιδί του. Ήθελε να έρχεται πιο πολλές ώρες
σε μένα, ενώ εγώ δε ζητούσα κάτι τέτοιο. Δε ζήτησα ούτε για προβλήματα ν᾽
ακούσω, ούτε για το αν κοιμάται στον καναπέ.
Στη γη πατώ, όχι στα σύννεφα. Συγχωρήστε με, αλλά
είμαι παιδί χωρισμένων γονιών κι από το περιβάλλον μου ξέρω, πως όταν χωρίζεις,
δε μένεις εκεί.
Εγώ ήθελα αυτό που γνώρισα 8 χρόνια πριν.
Σημειωτέον τα πρώτα τέσσερα ήμουν κι εγώ σε σχέση. Έφτασα, όμως, τα τελευταία χρόνια
να είμαι το τρίτο πρόσωπο μ᾽ όλη τη σημασία της λέξης.
Αν τον είχα γνωρίσει τώρα που είμαι ελεύθερη δε
θα έκανα σχέση με παντρεμένο. Με εξιτάρει το παράλληλο, όχι να είμαι το τρίτο πρόσωπο.
Ανώμαλο; Παράλογο; Ίσως!
Το θέμα είναι πως πριν ένα μήνα είχαμε πολλές επιστροφές
και αποστάσεις από μεριάς μου, γιατί δεν ήθελα ούτε ν᾽ ακούω πώς μιλούσε με τη σύζυγό
του και τους συγγενείς στα τηλέφωνα.Κυρίως, όμως, δεν είχα σκοπό να γίνω άσυλο πληγωμένων,
κερατωμένων συζύγων.
Τον απομάκρυνα με τον τρόπο μου. Ένα πράγμα με
καίει ακόμα, όμως.
Στις 21 Αυγούστου
ήμασταν Μοναστηράκι, έχοντας περάσει μια εβδομάδα κάθε μέρα μαζί, μιας και το παιδί
του ήταν διακοπές. Εκεί του ξεκαθάρισα πως δε θέλω καθημερινή επαφή.
Ξαφνικά, λοιπόν, μετά από την 21η Αυγούστου μου
έρχεται ένα μήνυμα που έλεγε: «Γύρισε το μυαλό μου, δεν επανέρχομαι στη ζωή σου
ξανά. Δε σε θέλω άλλο. Προχώρα τη ζωή σου».
Τον πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απάντησε πότε. Στην ουσία
απαίτησα ένα τέλος μ᾽ αξιοπρέπεια, όση υπάρχει τέλος πάντων σε τέτοιες σχέσεις.
Το τόσο ξαφνικό κι απαξιωτικό μήνυμα κι η εξαφάνιση
είναι ό,τι χειρότερο και ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Σε συζητήσεις μας ήμουν εκείνη
που έλεγα πάντα να μη μαυρίζει τον άνθρωπό του με προσβολές, γιατί ο τροχός γυρίζει
κι εκείνος θα φανεί εκτεθειμένος στο περιβάλλον του για τα μύρια όσα βγάζει στη
φόρα.
Είχα ζητήσει επίσης, αν κάποιος απ᾽ τους δυο βαρεθεί,
να έχει το θάρρος να το πει στον άλλον και να λήξει το θέμα όμορφα, όπως άρμοζε
στις όμορφες στιγμές μας.
Έχω ακούσει διάφορα: πως είχε κάτι έτοιμο και μέχρι
να σιγουρευτεί έμενε και μετά από ντροπή έστειλε απλά ένα μήνυμα. Μπορεί να
υπήρχε και πιθανότητα επανασύνδεσης αλλά θυμωμένος από τα λόγια μου, ένιωσε
μαλάκας.
Ό,τι κι αν συνέβη, δεν είχα κανένα δικαίωμα ν᾽ αποτρέψω
την απόφασή του. Ήθελα, όμως μια πιο ειλικρινή κι αντρίκια αποχώρηση.
Η ομάδα των ψυχολόγων απαντά:
Αγαπητή
Ιωάννα,
Κατ’
αρχάς καλώς όρισες στην παρέα μας. Εκ των προτέρων, θα ήθελα να σ᾽ ευχαριστήσω
που μοιράζεσαι μία τόσο προσωπική ιστορία μαζί μας, καθώς κάτι τέτοιο
προϋποθέτει μεγάλο απόθεμα ψυχής και σαφή πρόθεση να βοηθήσεις τον εαυτό σου
(και γιατί όχι, και άλλους στην πορεία).
Παρατηρώ
ότι από μικρή ηλικία δεν αισθάνθηκες έντονο «δέσιμο» με το περιβάλλον σου
(οικογενειακό ή φιλικό), μα για την παιδική σου ηλικία δεν φταις εσύ. Οι
άνθρωποι τείνουν να σχηματίζουν δεσμούς μεταξύ τους με διάφορους τρόπους, ένας
εκ των οποίων έχει πολλά στοιχεία αποφυγής.
Ίσως να
ήταν κάποιος γονιός που απέφευγε την επαφή, ίσως το να εκφράζεται η αγάπη ήταν
σπάνιο, ακόμα και ταμπού.
Ως εκ
τούτου, το συναίσθημα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, οι σχέσεις βασίζονται
περισσότερο στο «δούναι και λαβείν» και στηρίζονται σε πλαίσια λογικής: «Τόσα
θέλω, τόσα δίνω, τόσα παίρνω». Βρήκες, όπως φαίνεται, ανθρώπους που συμφώνησαν
με τον τρόπο σου αυτόν, και σχημάτισες σχέσεις.
Ήταν
μεγάλες σε χρονική διάρκεια σχέσεις, οι οποίες πιθανότατα σου προσέφεραν ό, τι
ζητούσες και είχαν σαφή όρια. Δηλαδή δεν περνούσε κανείς τα δικά σου όρια και
κανείς δε ζητούσε αυτό το κάτι «παραπάνω».
Θεωρείς
πως έχεις την ικανότητα να αντιληφθείς «τι καπνό φουμάρει ο άλλος». Εάν αυτό
ισχύει, τότε πιθανόν να έχεις μία πολύ σημαντική αντιληπτική ικανότητα κι ένα
εξαιρετικό «φίλτρο» για τους ανθρώπους.
Δυστυχώς,
όμως, τα φίλτρα που βάζουμε δεν είναι πάντα τα κατάλληλα, και πολλές φορές
διώχνουμε εκείνους που θα έπρεπε να μείνουν, βασισμένοι σε μία γρήγορη και ίσως
επιπόλαιη εκτίμηση.
Παίζεις
εκ του ασφαλούς κι επειδή έχεις συνηθίσει στις σχέσεις μ᾽ ανθρώπους οι οποίοι
το δέχονται αυτό, δεν χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσεις τη συναισθηματική
ανάγκη κάποιου άλλου.
Κοίτα να
δεις, όμως, που ήρθε η στιγμή ο άνθρωπος με τον οποίο είχες μία «εκ του
ασφαλούς» σχέση άρχισε να διεκδικεί περισσότερα. Μπορείς άραγε να τον
κατηγορήσεις; Μπορείς να μην του δώσεις δικαιολογία για αυτή του τη
συμπεριφορά;
Βλέπεις,
περιμένουμε απ’ τους άλλους να μας φερθούν όπως τους φερόμαστε κι εμείς. Είμαι
εγώ σωστός, θα είναι και οι άλλοι σωστοί. Ζητάω εγώ τόσα, άλλα τόσα θα ζητούν
και οι υπόλοιποι. Και αν τολμήσει κανείς και ζητήσει παραπάνω, το πιθανότερο
είναι να απομακρυνθεί με συνοπτικές διαδικασίες απ’ τη ζωή μου.
Προσδοκίες.
Δε σε
κατηγορώ. Αντίθετα, καταλαβαίνω και σέβομαι την άποψή σου. Θεωρώ όμως πως, ίσως,
είναι ο φόβος προς το δικό σου συναίσθημα αυτό που σε προβληματίζει κι όχι προς
την ανάγκη του άλλου. Υπάρχει ίσως ένας φόβος για την πιθανή ευθύνη που θα
επωμιζόσουν εάν προχωρούσε η μεταξύ σας σχέση.
Επίσης
υπάρχει η αίσθηση ότι χάνεις τον έλεγχο, τον οποίο δίνεις την εντύπωση ότι
χρειάζεσαι. Είναι άσχημο να νιώθεις πως χάνεις τον έλεγχο, συνάμα όμως είναι
και από τα πιο αναζωογονητικά συναισθήματα, ειδικά όταν εμπλέκονται ζητήματα
ερωτικά.
Εάν αυτό
ισχύει, τότε θα ήταν καλό να το συζητήσεις με τον ίδιο, χωρίς απαραίτητα να
πιέζεις για ένα τέλος «όπως θα το ήθελες εσύ». Επειδή δίνεις την εντύπωση πως
περισσότερη σημασία θα είχε ένα τέλος με τους δικούς σου όρους, παρά μια νέα
αρχή με τους δικούς του.
Οι όροι
και τα όρια δεν έχουν στεγανά, και λόγω δυναμικότητας των σχέσεων, αλλάζουν
διαρκώς, αναπνέουν, κινούνται και μας επηρεάζουν. Είναι δύσκολο να επιβάλλεις
τους δικούς σου όρους και όρια, και μάλλον άδικο για το άλλο πρόσωπο, που
δείχνει να σε έχει ανάγκη.
Δε θέλω
να σε πατρονάρω ή να σε οδηγήσω σε μονοπάτια που ακόμα δυσκολεύεσαι να διαβείς,
αλλά έχεις σκεφτεί να μπεις για λίγο στο πλαίσιο σκέψης και στο συναισθηματικό
κόσμο του συντρόφου σου;
Έχεις
προσπαθήσει να «μπεις στα παπούτσια του»;
Σε τελική
ανάλυση, δείχνεις δυναμική προσωπικότητα, και πιθανότατα είναι περισσότερο
εγωιστική ανάγκη το τέλος που ζητάς, παρά κάτι που βοηθάει και τους δύο.
Προσπάθησε να δεις το θέμα και από την πλευρά του άλλου.
Ίσως
αυτός ο χωρισμός να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι για να ανακαλύψεις
περισσότερο τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου.
Ελπίζω να
σε βοηθάει αυτό…
