Μαζί σου θα με δένει μια παρ' ολίγον ευτυχία

Το διάβασα κάπου ποσταρισμένο και δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πόσοι εκεί έξω κοιμούνται και ξυπνάνε με το «αχ» μιας παρ᾽ ολίγον ευτυχίας.
Με την προσμονή και την απογοήτευση μιας γνωριμίας που δεν προχώρησε, μιας σχέσης που διαλύθηκε, ενός έρωτα που δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. 

Δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ, πόσοι άνθρωποι εκεί έξω έχουν βάλει τη ζωή τους σ᾽ αναμονή, εξαιτίας ενός έρωτα που έμοιαζε πολλά υποσχόμενος, όμως, τελικά, διαλύθηκε εύκολα κι απλά. Πόσοι άνθρωποι αρνούνται να δώσουν την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους, σε νέες γνωριμίες, σε νέους έρωτες επειδή ζουν σ᾽ εκείνη τη σχέση και περιμένουν πως, ίσως, κάποια στιγμή κάτι αλλάξει.

Επίσης, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ, γιατί μας είναι τόσο εύκολο να θυματοποιούμαστε και να δραματοποιούμε. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ερωτικά θέματα, κι όχι μόνο, μόλις κάτι δεν πάει όσο καλά έδειχνε ή περιμέναμε, μπαίνουμε τόσο εύκολα στη θέση του θύματος που είναι πραγματικά εντυπωσιακό. 

Η ανάγκη να ζήσουμε το δράμα μας, να εκτονώσουμε τον καημό μας, να πούμε «μα γιατί;», μοιάζει τόσο μεγάλη και τόσο έντονη που τρομάζει. Περνάμε νύχτες ατέλειωτες κλαψουρίζοντας, πίνοντας, καπνίζοντας αναπολώντας εκείνες τις στιγμές μιας σχέσης που χάλασε αλλά κυρίως σκεπτόμενοι πόσα πολλά θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει μαζί, αν δεν είχε φύγει. Πόση ευτυχία θα ζούσαμε μαζί!

Σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας στο παρελθόν και στο μέλλον αφήνοντας το παρόν ανεκμετάλλευτο. Σαν να μην υπάρχει, ενώ είναι το μόνο που υπάρχει. Σαν να μη μας αφορά, ενώ είναι το μόνο που μας αφορά. Σαν να μην το αξίζει, ενώ είναι το μόνο που αξίζει!

Όποιος έχει ζήσει έναν επώδυνο χωρισμό στη ζωή του, ξέρει καλά πως η ζωή συνεχίζεται. Αφού τα έχει καταφέρει μια φορά, ο οργανισμός του έχει πια το ‟know how” και ξέρει τι θα κάνει για να το ξεπεράσει, όσες φορές κι αν του συμβεί.

Αντί, λοιπόν, ν᾽ αφήσουμε το σώμα και την ψυχή μας να επουλώσει τα τραύματα, επιτρέπουμε στο μυαλό μας να μας κάνει θύματα και να μένει καρφωμένο σ᾽ όσα δε ζήσαμε, στην ευτυχία που χάσαμε. Αδιαφορούμε πλήρως για την ευτυχία που μας περιμένει στην επόμενη γωνία -αρκεί να βγούμε από το σπίτι και να την διεκδικήσουμε.

Τι είναι αυτό που μας κολλάει σ᾽ εκείνο που χάθηκε; Πώς εξηγείται το κάψιμο στο μέρος της καρδιάς και τα βουρκωμένα μάτια, όταν σκεφτόμαστε τον σύντροφο που επέλεξε να φύγει;

Η ψυχολογία έχει πολλές και καλές εξηγήσεις να μας δώσει. Καταρχάς, ο πληγωμένος μας εγωισμός είναι αυτός που δε μας επιτρέπει να προχωρήσουμε. «Πώς μπόρεσε κι απέρριψε εμένα; Πώς μπόρεσε κι αρνήθηκε την αγάπη μου; Δεν ξέρει πως κανείς δε θα αγαπήσει όπως εγώ;» Μεγάλη απάτη ο εγωισμός. Ξέρει να μασκαρεύεται σ᾽ αγάπη και να μας πατάει τον κάλο.

Επίσης, οι μεγάλες προσδοκίες που προβάλλαμε πάνω σ᾽ εκείνο το άτομο είναι αυτές που κάνουν τη μεγάλη ζημιά. Περιμέναμε μια μεγάλη αγάπη, μια συντροφική ζωή, μια γεμάτη πάθος σχέση και μας προέκυψε το τίποτα.

Η προσδοκία είναι εξίσου μεγάλη απάτη με τον εγωισμό. Ενδεχομένως και μεγαλύτερη γιατί κάνει τον άνθρωπο να φτιάχνει στο μυαλό του κόσμους που δεν υπάρχουν, να εξιδανικεύει αυτόν που έχει απέναντί του ως ιδανικό και μοναδικό, να προβάλλει τις ανάγκες του στον αθώο άλλο και όταν όλα αυτά τ᾽ ανύπαρκτα γκρεμιστούν, το κενό στο μυαλό είναι τεράστιο και δυσαναπλήρωτο.

Ακόμα, η αδυναμία της πλειοψηφίας των ανθρώπων να ζει μια γεμάτη ζωή χωρίς σύντροφο είναι αυτή που τους κάνει να ονειρευτούν μια τεράστια ευτυχία την οποία θα θέλανε να ζήσουν, με την οποία ντύνουν μια σχέση, χωρίς να τους νοιάζει, αν αυτή μπορεί ή θέλει ν᾽ ανταποκριθεί.

Κάπως έτσι, το μυαλό και η καρδιά μας κολλάει στην παρ’ ολίγον ευτυχία. Άραγε μπορεί κανείς να βάλει το χέρι του στη φωτιά πως η σχέση που χάλασε θα τους έφερνε τις στιγμές ευτυχίας που ονειρεύτηκαν; Ποιος μπορεί να ξέρει το μέλλον; (αν κάποιος μπορεί, παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου, θα με υποχρεώσει!)

Είναι απείρως απλούστερο κι ευκολότερο να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται: μια γνωριμία είναι μια γνωριμία που μπορεί ,ή και όχι, να μας οδηγήσει στην ευτυχία. Εάν δεν το κάνει τελικά, προφανέστατα δεν ήταν για εμάς η στιγμή, η συγκυρία, ο κατάλληλος άνθρωπος, η κατάλληλη στιγμή. Η παρ᾽ ολίγον ευτυχία υπάρχει μόνο στο μυαλό, σαν σκέψη ή σαν όνειρο, σίγουρα όμως όχι σαν μια πραγματικότητα που πρέπει να μας κάνει να πονάμε.

Αν, λοιπόν, βρίσκεστε σε μια τέτοια κατάσταση αποχαιρετίστε το άτομο που αποχώρισε μ᾽ όση αγάπη μπορείτε, ευχηθείτε του να βρει τη δική του ευτυχία και δείτε την πραγματικότητα: η δική σας ευτυχία έχει ήδη μπει σε τροχιά να σας συναντήσει. Αρκεί να συνεχίζετε να κινήστε, να μη μείνετε στάσιμοι, να μην οχυρωθείτε πίσω από την παρ’ ολίγον ευτυχία. Ό,τι δε ζήσαμε, δεν υπάρχει. 

Εμπρός, σηκωθείτε απ᾽ τον καναπέ, αφήστε το τηλεκοντρόλ, αγνοήστε την στεναχώρια και ακολουθήστε τη ζωή που θα σας οδηγήσει στην ευτυχία που σας περιμένει. Και που σας αξίζει.