«Θυμώνω που δε με αγαπάει» μου λέει και στην ουσία εννοεί: «θυμώνω που για μια ακόμη φορά απορρίφθηκα και δε βίωσα αγάπη, ακριβώς όπως γινόταν και στα παιδικά μου χρόνια».
Τα πάντα ξεκινάνε
από την ανάγκη μας να νιώσουμε ασφάλεια την οποία, ως γνωστόν, νιώθουμε στα οικεία
και στα γνώριμα, όσο άσχημα ή επώδυνα κι αν είναι αυτά.
Μια γυναίκα, παρόλο
που ο σύζυγος της ασκεί βία επάνω της, αδυνατεί να τον αφήσει και να φύγει. Θεωρεί δυσκολότερο
να επιβιώσει μόνη στην κοινωνία (το άγνωστο) από το να μείνει στην
ασφάλεια του σπιτιού της (το οικείο), παρότι εκεί ο άντρας της την
κακομεταχειρίζεται.
Συνήθως, νιώθουμε
οικεία κοντά σε έναν άνθρωπο που έχει γνώριμα χαρακτηριστικά του ατόμου με το
οποίο μεγαλώσαμε, αναπαράγοντας και βιώνοντας ξανά τα παιδικά μας συναισθήματα
και τραυματικά βιώματα με την ατέρμονη προσπάθεια και την προσδοκία πως, αυτή
την φορά, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
Αρχικά, ψάχνουμε να βρούμε τον
εκάστοτε σύντροφο με βάση συνειδητούς παράγοντες για το πώς θέλουμε να
είναι. Τον
περιγράφουμε και του δίνουμε διάφορα χαρακτηριστικά: ισορροπημένο, όμορφο, δημιουργικό, γεμάτο αγάπη
και ασφάλεια και με ένα καλό κοινωνικό status.
Και μετά περιμένουμε!
Όμως δεν έρχεται ποτέ γιατί τον καθοριστικό ρόλο παίζει το
ασυνείδητο και η αρχετυπική σχέση που είχαμε με τους γονείς μας και
συνήθως με την μητέρα.
Αυτή η σχέση, άλλωστε, είναι που αναβιώνουμε μέσα σε
μια ερωτική σχέση, με τη διαφορά πως ένα βαθύτερο κομμάτι μας πιστεύει ότι αυτή τη φορά «όλα θα πάνε καλά».
Και ενώ το
συνειδητό προσπαθεί για έναν σύντροφο όπως ονειρευόταν με βάση τις
ανάγκες του, έρχεται το ασυνείδητο, το οποίο δουλεύει αυτόνομα και
ατίθασα, και μας κάνει να ελκόμαστε όχι
από το ιδανικό μας αλλά από το οικείο μας.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με εκείνο το
οποίο είχαμε συνειδητά ονειρευτεί, έλκουμε συντρόφους απόμακρους,
επικριτικούς ή ό,τι άλλο έχει βιώσει ο καθένας μας και του είναι
γνώριμο.
Έλκουμε έναν
σύντροφο μέθυσο, όπως ο μπαμπάς μας, και επιθυμούμε να τον κάνουμε καλά. Να
κόψει το ποτό και να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, όπως στα παραμύθια.
Έναν απορριπτικό
και απόμακρο, σαν τη μαμά μας, που δεν τη νιώσαμε ποτέ συναισθηματικά κοντά μας και θέλουμε να τον κάνουμε τρυφερό, συναισθηματικό γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα
για μας.
Ποσοστό μηδαμινό από την αρχή και με τέλειες πιθανότητες
αποτυχίας.
Αντί, λοιπόν, να
ξεκινήσουμε ψάχνοντας αυτό το οποίο ζητάμε, έχουμε ανάγκη και μας έχει
λείψει, ξεκινάμε από τα οικεία. Εκείνα με τα οποία μας γαλούχησαν, μας έμαθαν και έπλασαν
τον χαρακτήρα μας.
Και συνήθως, δυστυχώς, αυτά δεν περιέχουν ευτυχισμένες
σχέσεις με αγάπη, αλλά δυστυχισμένες σχέσεις με πόνο. Έτσι καταλήγουμε πάλι στο αρχικό μοτίβο.
Η αλήθεια είναι πως ξεκινάει όμορφα. Είναι αυτό το μαγικό φίλτρο του
έρωτα, αναμεμειγμένο με την ανάγκη μας για αγάπη και αποδοχή, που κάνει τα πάντα
να φαίνονται ιδανικά.
Εκείνος κάνει μια απλή κίνηση και
εμείς την ερμηνεύουμε σαν θεϊκή.
Τον ανεβάζουμε στον θρόνο και από
κάτω προσκυνάμε. Βλέπουμε
μόνο εκείνα τα οποία έχουμε ανάγκη να δούμε και παραβλέπουμε ό,τι δεν μας
αρέσει.
Στην ουσία,
βιαζόμαστε να του ανοιχτούμε και να του προσδώσουμε όσα μας λείπουν, χωρίς να
γνωρίζουμε αν πραγματικά ενδιαφέρεται να τα δεχτεί.
Στη μεγάλη μας
ανάγκη για ανταπόκριση, ξεκινάμε να δίνουμε και να δίνουμε ασταμάτητα μέχρι,
καθυστερημένα, να καταλάβουμε πως ο άλλος δεν ήθελε τόσα. Δεν είχε ανάγκη όλα εκείνα που του δίναμε. Δεν τα ήθελε και του είναι
ξένα.
Δεν τον βοηθάνε να
θυμηθεί την απόρριψη της δικής του παιδικής ηλικίας.
Οπότε θα κοιτάξει
με τη σειρά του κάποια άλλη σχέση, η οποία περιλαμβάνει και την απορριψούλα
της και το επικριτικό της και την αδιαφορία της και πάνω από όλα, τον διαρκή
αγώνα για αγάπη και αποδοχή.
Αρχίζει, τότε, ο
άλλος σύντροφος να απομακρύνεται, ακριβώς γιατί πνίγηκε με την αγάπη μας και
γιατί δεν έχει μεγαλώσει έτσι και αρχίζει να αναζητά κάποια άλλη, η οποία
τον βοηθά να παραμένει κοντά στα οικεία του, κοντά στον τρόπο που μεγάλωσε, με
αποτέλεσμα να έχουμε πάντα κάποιον να αγαπάει έναν σύντροφο ο οποίος αγαπάει
κάποιον άλλον, ο οποίος με την σειρά του μπορεί να είναι σε σχέση αλλά βαθιά
στην καρδιά του αγαπάει κάποιον άλλον και ο φαύλος κύκλος δεν σταματάει
ποτέ.
Άντε μετά να
βρεθούν δύο άνθρωποι που θα δημιουργήσουν μια υγιή σχέση! Γι'αυτόν ακριβώς το λόγο λένε πως πάντα σε μια σχέση, ο ένας
πονάει περισσότερο.
Η εξιδανίκευση του
άλλου προσώπου αποβαίνει καταστροφική όταν συνειδητοποιήσουμε, εν τέλει
καθυστερημένα, ότι ερωτευθήκαμε τον λάθος άνθρωπο.
Τότε, η αγάπη
μπορεί να μετατραπεί σε μίσος ή και επιθετικότητα απέναντί του γιατί διέψευσε
τις αρχικές μας προσδοκίες. Θυμώνουμε μαζί του γιατί μας «κορόιδεψε». Γιατί δεν ταυτίστηκε με αυτό που είχαμε δημιουργήσει στη φαντασία
μας για εκείνον. Γιατί δεν ταίριαξε απόλυτα με το είδωλο που είχαμε
κατασκευάσει στο μυαλό μας. Γιατί, για
άλλη μια φορά, αφήσαμε την ψυχή μας και κανένας δεν την έπιασε.
Αντιθέτως την άφησε
να πέσει κάτω, σαν σκουπίδι στο πάτωμα. Και οι πληγές, δυστυχώς, έχουν
γίνει πια πολλές... Κρίμα, γιατί είχαμε τόση ανάγκη να αγαπηθούμε!
Μόνο η πραγματική γνώση του εαυτού είναι εκείνη η οποία θεραπεύει.
Μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε τα
πρότυπα και τις πραγματικές μας ανάγκες, μπορούμε να πούμε αντίο στο παρελθόν
και να καλωσορίσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον και μια υγιή σχέση.
