Ανέβηκες, λοιπόν τα σκαλιά της εκκλησίας, πάτησες και το πόδι του γαμπρού στο «η δε γυνή...».
Είχες καταφέρει βλέπεις να χάσεις τα 3-4 κιλάκια που έπρεπε, είχες ψηθεί στον ήλιο με το μαγιό σε περίεργες γωνίες, σαν την τρελή, για να μην αφήσει σημάδια και έκανες το μαύρισμα σου και πριν προλάβεις να θαυμάσεις τι κούκλα που είσαι με το νυφικό… Άρχισε η χορωδία: «άντε και μ’ ένα παιδάκι του χρόνου»!
Παιδάκι; Κάτσε καλά! Τα κιλά που
έχασα τα πρόσεξε κανείς; Το θεϊκό μαύρισμα; Με ρώτησε κανείς -και προσοχή στις λιποθυμίες-
αν θέλω να κάνω παιδί; Στο γάμο, φυσικά, χαμογελάς και λες «ευχαριστώ», ειδικά
αν σου έχουν κάνει δώρο φακελάκι και όχι άλλη μια φρουτιέρα!
Γιατί αν δε θέλεις παιδάκι, έχεις
πρόβλημα! Είτε με τον εαυτό σου, είτε με τον άντρα σου, είτε ιατρικό... Πώς
είναι δυνατόν να είσαι ολοκληρωμένη γυναίκα χωρίς να έχεις παιδι(ά);
Αυτό που δε συνειδητοποιεί κανείς
είναι ότι όταν δεν έχεις κάτι, και δεν το επιθυμείς ο ίδιος είτε επειδή έτσι το
λέει η καρδιά σου είτε επειδή έτσι έχεις μεγαλώσει, δε νιώθεις... λειψή! Γιατί μια γυναίκα πρέπει να θεωρείται
εγωίστρια αν δεν θέλει παιδιά; Τη σήμερον ημέρα, με όσα γίνονται και όσα
ακούγονται, η ευχή θα έπρεπε να είναι «και αν είστε σίγουροι ότι το θέλετε και
μπορείτε να ανταποκριθείτε -όχι οικονομικά, γενικά- με το καλό ένα παιδάκι».
Και τελικά έρχεται η ώρα και το
κάνεις το παιδάκι. Νωρίς, αργά, δεν έχει σημασία! ‘Η μάλλον ψιλο-έχει γιατί άμα
το κάνεις αργότερα δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο τα σχόλια του κόσμου, αλλά και 546
ιατρικές εξετάσεις. Προγεννητικός
έλεγχος λέγεται, αλλά σε αγχώνει τόσο πολύ που σου ‘ρχεται να πάρεις το
βαλιτσάκι σου και να πιάσεις μια γωνίτσα στο ιατρείο, να εδώ στην άκρη, δεν
πιάνεις και πολύ χώρο... καλά, η αλήθεια είναι ότι σιγά-σιγά θα πιάνεις!
Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου
έχεις πολλά προβλήματα, όμως θα εστιάσουμε στο εξής παράδοξο: την αδιαφορία και
το ενδιαφέρον του κόσμου. Η αδιαφορία είναι όταν βρίσκεσαι στο μετρό ή στην
ουρά σε τράπεζα, σε τέτοιες καταστάσεις, όπου κανένας δε συνειδητοποιεί ότι
είσαι έγκυος να σηκωθεί να κάτσεις ή να σου δώσει τη σειρά του. Συμπεριφέρονται όλοι λες και δεν υπάρχει η
τεράστια κοιλιά ή «ας μην έτρωγες τόσο καρπούζι, κοπελιά». Κατά τα άλλα,
για κάνε κάτι, από το να φας ένα ντόνατς «σκέτη ζάχαρη» μέχρι να κάτσεις δίπλα
σε παράθυρο «έχει ρεύμα» και όλοι ξαφνικά ξέρουν ότι είσαι έγκυος και αρχίζουν
τα βλέμματα και τα σχόλια. Όλοι έχουν
άποψη για το τι είναι καλό για σένα. Τι θα φας, τι θα πιείς, τι θα φορέσεις,
πώς, πού, πότε και γιατί!
Το άλλο που δε σου’ χει πει κανείς
είναι για το φαγητό: όχι, δεν τρως για δύο από την αρχή! Για δύο δεν τρως
ποτέ εκτός αν θέλεις να γίνεις η ίδια διπλή. Στο δεύτερο τρίμηνο τρως γύρω στις
340 θερμίδες παραπάνω και στο τρίτο 450. Το πόσο γρήγορα καλύπτονται αυτές οι
έξτρα θερμίδες δε θα σας το πω εγώ... το ξέρετε! Μακριά από το ντόνατς που
λέγαμε πιο πάνω! Μπορεί να’ σαι τυχερή,
βέβαια, και να πιάνει το κόλπο: «μωράκι μου, το παιδί θέλει πιτόγυρο τώρα στις
11.30, όχι εγώ! Να μας βγει με κανένα κουσούρι θέλεις;»
Αν είσαι «τυχερή», έχεις και τις
πρωινές ανακατωσούρες και εκεί, φιλενάδα, είσαι μόνη σου. Κανείς δε θα σε
καταλάβει και δη στη δουλειά. Θεωρείται δικαιολογία για να αργήσεις το πρωί η μια απλή ανακατωσούρα. Λες και δεν είχες
ήδη βαρύ στη συνείδησή σου το γεγονός ότι πλέον θεωρείται ότι δεν έχεις την
καριέρα σου ως πρώτο στόχο, αλλά την οικογένεια. Δούλεψες, πήρες τη θέση
που ήθελες, είσαι καλή σ’ αυτό που κάνεις, αλλά τώρα τι; Ποια είναι η τύχη της
καρέκλας σου όσο εσύ θα λείπεις; Γιατί ποτέ δε θα δεχτεί κανείς ότι είσαι
και καλή μητέρα και καλή στη δουλειά σου, ο κύβος ερρίφθη και όλα πλέον γίνονται!
Πριν φθάσεις εκεί όμως υπάρχουν κι
άλλα! Πού θα γεννήσεις; Πώς θα γεννήσεις; Και όλο το παρασκήνιο. Τον άντρα σου δε θα τον αναλύσω. Εσύ τον
διάλεξες, εσύ ξέρεις αν παίζει Tetris στην αίθουσα αναμονής ή αν τον έχουν
πιάσει και αυτόν πόνοι συμπάθειας από την αγωνία! Ούτε την οικογένεια
εκείνη τη στιγμή… Τι να κάνει η δόλια η μάνα σου και τι νιώθει, τι να κάνει ο
δόλιος πατέρας σου -αγοράζει καφέδες από το κυλικείο και καπνίζει στο παγκάκι
απ’ έξω;- τι να κάνουν τα πεθερικά;
Και έφτασες και γέννησες. Που είναι
όντως μια μαγεία και ένα θαύμα της φύσης, αλλά εσύ δε μπορείς να το νοιώσεις σε
όλο του το μεγαλείο γιατί ή πονάς ή ... δεν πονάς όμως είσαι τέζα. Και βλέπεις το βλαστάρι σου που είναι σα
ζαρωμένο ποντικάκι και νομίζεις ότι βλέπεις τουλάχιστον τον Μπραντ Πιτ ή την
Ζιζέλ. Εσύ!
Γιατί οι άλλοι αρχίζουν τα «μοιάζει
τον παππού», «μοιάζει το μπαμπά του». Μας
έχουν μείνει και κάτι παλαιολιθικές αντιλήψεις του τύπου να παινέψουμε τον
πατέρα, γιατί αυτός πήγε να πεθάνει να το γεννήσει, και να τον καθησυχάσουμε
ότι δικό του είναι. Αν είναι και αγόρι, παίζει να θέλουμε να δούμε και πόσο
άντρας είναι από τώρα!
