Παρασκευή βράδυ κι εγώ κλεισμένη στο σπίτι. Μια ακύρωση της εξόδου οδηγεί τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο και στο τσεκάρισμα της «εικονικής μου πραγματικότητας».
Έτσι προέκυψαν σκέψεις για το
πού, πώς και πότε ζούμε πραγματικά την κάθε μας στιγμή. Πώς θα ήταν ο κόσμος,
αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Πώς θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις
αν δεν γνωστοποιούνταν όλα μας τα νέα μʼ ένα και μόνο κλικ; Πώς θα διατηρούσες
τη σχέση σου που βρίσκεται σε άλλη χώρα ή κι άλλη ήπειρο, αν δεν την
τροφοδοτούσε η εικονική επικοινωνία;
H
εικόνα μας στην οθόνη έχει αλλοιώσει για τα καλά το πραγματικό μας
προφίλ. Ένα ψεύτικο ποζάρισμα μπροστά στο φακό που, τελικά, δεν έχει καμία
αξία. Τα «like» δεν είναι τίποτα άλλο απ' τα μέσα
που διαστρεβλώνουν ένα, ήδη, κίβδηλο βλέμμα που χάνεται με την ίδια
ευκολία που δημιουργείται στην επόμενη φωτογραφία.
Αυτή η εγωπαθής στάση απέναντι
στις καταστάσεις είναι αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη; Θα αισθανόμασταν το
ίδιο σημαντικοί χωρίς όλη αυτή την υπερβολή, που, σπανίως, αντανακλά τον
πραγματικό μας εαυτό; Κι αν όλα αυτά είναι απλές θεωρίες, μπορείς να πείσεις
τον εαυτό σου πως κοιμάται ήσυχος τα βράδια;
Κι έπειτα οι σχέσεις. Μʼ ένα κλικ
έγινες φίλος ή και γκόμενος. Μʼ ένα απλό κλικ η σχέση σου «καθιερώθηκε», «δηλώθηκε»
κάπου. Πού πραγματικά δημιουργήθηκε αυτή η σχέση; Σε τι θεμέλια χτίστηκε; Μήπως
απλά ξεφύτρωσε μέσα στις εκατοντάδες των ανθρώπων που κοιτάνε απʼ την
κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων ανθρώπων;
Ελάχιστη αλήθεια και μπόλικο ψέμα
κρύβονται μέσα σʼ αυτά τα κλικ αποδοχών κι «αμοιβαίας συμπάθειας» σε μια
προσπάθεια να παρουσιάσουμε μία αψεγάδιαστη εκδοχή του εαυτού μας.
Δε χρειάζεται να είμαστε όλοι
καλοί σε κάτι. Τα έργα πάντοτε θα αποδεικνύουν ή θα διαψεύδουν τα λόγια μας.
Δεν είναι αναγκαία η επιβολή καμίας εξουσίας. Ειδικά της ψευδαίσθησης μιας
κάποιας εξουσίας.
Τι σημασία έχει, αν είσαι
ταλαντούχος, μορφωμένος, επιτυχημένος ή έξυπνος, ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος
όταν αυτό γίνεται τροφή κατανάλωσης κι όταν, ακόμα, κι η πιο προσωπική σου
στιγμή βρίσκεται στον αέρα; Ποιον πραγματικά ενδιαφέρει η εκάστοτε
επιτυχία σου, η τερατώδης μόρφωσή σου ή που ήπιες τον καπουτσίνο σου
για να γίνει data κάποιου
άδειου τοίχου, μιας άδειας ζωής, μιας άδειας πιθανότητας;
Δεν είναι κακό να είσαι
επιλεκτικός. Δε θα ζημιωθείς αν είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και μετράς λίγο
παραπάνω τα λόγια και τις πράξεις σου.
Αναρωτήσου μόνο, πριν «κάψεις»
και την τελευταία στιγμή αλήθειας μπροστά στον καθρέφτη: πώς θα ήταν η ζωή μας
πριν απʼ όλα αυτά; Όλοι μας έχουμε ανάγκη την επικοινωνία και την επιβεβαίωση
αρκεί να μη φτάνει στα όρια της εμμονής. Αρκεί να μην κλείνουμε αυτή την ανάγκη
σε διαδικτυακά πανηγύρια κοινοποιήσεων.
Σκέψου πως έξω απʼ το κουτί οι
ανθρώπινες σχέσεις αποκτούν μεγαλύτερη αξία κι έχουν πιο υγιή θεμέλια.
Προτού σπεύσεις να αποθηκεύσεις
την πληροφορία, φρόντισε πρώτα να τη ζήσεις. Κανένα προφίλ δεν θα
αποκτήσει αξία, αν αυτό δε δημιουργηθεί έξω απʼ το μέσο αυτό.
