Ένα τραγούδι γραμμένο για μας - Unknown - 24 Σεπ 2015

Η μουσική πάντα έχει τον δικό της τρόπο να διαπερνά, να τρυπώνει στα πιο απόκρυφα μέρη του μυαλού μας και να φωλιάζει εκεί σαν μια τεράστια κορνίζα που φιλοξενεί ένα απέραντο κολάζ από εικόνες.

Αυτό είναι το μαγικό με την μουσική, παρότι είναι ήχος, τελικά καταφέρνει και ριζώνει μέσα μας σαν εικόνες.

Η ώρα είναι περίπου 4 το πρωί και στέκεσαι εξουθενωμένη στο πάτωμα, ζεσταίνοντας τις μικροσκοπικές σου πατούσες στο τζάκι.

Έχεις από νωρίς επιλέξει σταθμό στο ραδιόφωνο, πριν ξεγυμνωθείς μπροστά μου.

Πάντα εσύ ήσουν αυτή που «ζωγράφιζε» τη συχνότητα στο ραδιόφωνο και μερικές φορές -δεν το κρύβω- σ᾽ άφηνα εσκεμμένα να πας εσύ, γιατί μου άρεσε να βλέπω τις γκριμάτσες που έκανες σε κάθε σκυλάδικο που άκουγες.

Βλέπεις, ένα απ᾽ τα κοινά μας μυστικά είναι πως μας αρέσει ν᾽ ακούμε μουσική αυτές τις λίγες δικές μας ώρες. Να μπερδεύονται άλλοτε οι ψίθυροί μας κι άλλοτε οι φωνές μας με τους ήχους τραγουδιών που για άλλους θεωρούνται «μελό», «σαπουνόπερες» κι όλα αυτά τα επίθετα που στολίζουν «κλισέ» τραγούδια που βγάζουν συναίσθημα.

Θυμάμαι άπειρες φορές να γελάμε ασταμάτητα, ενώ έχουμε πετύχει σταθμό στα τυφλά μ᾽ ένα τραγούδι απ᾽ αυτά που μας αρέσουν, τα slow, να πετάγεται μέσα στο αισθησιακό, μουσικό κλίμα ο Κιάμος σαν να έχει πιάσει φωτιά ο κώλος του και να τραγουδάει: «Φωτιάααααα με φωτιάααααααα».

Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος που διαλέγουμε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, απομυθοποιώντας τον ρομαντισμό. Γινόμαστε ένα με μουσικές φτιαγμένες για εμάς.

Ανταλλάσσουμε τραγούδια με νόημα παντού: στο αμάξι, στο πουθενά όταν χάνουμε τον δρόμο, στο κρεβάτι, στη δουλειά, στα ψώνια, σε συναντήσεις, σε πάρτι. Ψάχνουμε ήχους που στέλνουμε ο ένας στον άλλο και, κάποιες φορές, καθόμαστε με τις ώρες και αναλύουμε τους στίχους.

Θυμάμαι ένα απόγευμα που ενθουσιασμένη μου έστειλες ένα τραγούδι που σε είχε εκστασιάσει.

Πάλι εσύ νίκησες στο παιχνίδι της μελωδίας αλλά δε θύμωσα, γιατί από τα πρώτα ακόρντα,  ρίζωσε μέσα μου χωρίς καμία προσπάθεια.

Μείναμε σιωπηλοί να το ακούμε και δε χρειάστηκε να προχωρήσουμε σε αναλύσεις. Ήταν σαν ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας ανάμεσά μας που ταυτόχρονα μας δημιούργησε την ανάγκη να δέσουμε κάθε στίχο του μ᾽ ασυνάρτητες ώρες, ημέρες, εβδομάδες της ζωής καθενός μας και στη συνέχεια πήραν νόημα κι έγιναν ένα μ᾽ όλες εκείνες τις στιγμές που μας ένωναν.

Αυτό το βράδυ, λοιπόν έμεινα εκεί, επάνω σου.

Δε θυμάμαι τι σταθμό ακούγαμε. Το μόνο που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι πως για πολύ ώρα μουρμουρίζαμε στίχους σαν να είχαμε συνδεθεί πνευματικά με τον παραγωγό (με «κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία» όπως λέει και το τραγούδι) και τα διαλέγαμε αντί για εκείνον.

Ήμουν τόσο βυθισμένος σ᾽ αυτή τη στιγμιαία ουτοπία που νομίζω πως τίποτα δε θα μπορούσε να μ᾽ επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ήθελα να υπάρχω εγώ, εσύ κι εκείνη η στιγμή δεμένη με την αιωνιότητα.

Χωρίς να πούμε λέξη, καταφέραμε να μιλήσουμε με τα μάτια και τα τραγούδια. Γράψαμε ολόκληρο διάλογο μέσα σε λίγα λεπτά για το διάστημα που ήμασταν μαζί, για τις καταστάσεις που είχαμε περάσει, για τ᾽ όνειρο που είχαμε σχεδιάσει και για τις μικρές μας στιγμές.

-Ποιο τραγούδι θεωρείς πως είναι το δικό μας; ρώτησες.

Σχεδόν σαν να περίμενα την ερώτηση, η απάντηση ξεχείλισε αυθόρμητη.

- Ο «Αύγουστος».

Ήταν το τραγούδι που μόλις πριν λίγες ώρες μου είχες στείλει.

Έγνεψες καταφατικά μ᾽ εκείνο το χαριτωμένο, στραβό χαμόγελό σου που τόσο γουστάρω, ενώ εκείνη τη στιγμή η μουσική «έσβηνε» στο ραδιόφωνο.

Μείναμε για δευτερόλεπτα να κοιτάμε ο ένας τον άλλο σαν μικρά ερωτευμένα παιδιά, απολαμβάνοντας την ικανοποίηση της κοινής μας επιλογής.

Οι πρώτες νότες του επόμενου τραγουδιού μας συνέφεραν. Από τα ηχεία του στερεοφωνικού ξεχύθηκε μια γνωστή μελωδία, ενώ ο εκφωνητής προλογούσε: «Η νύχτα συνεχίζεται. «Αύγουστος» από τον Νίκο Παπάζογλου. Απολαύστε τον!»

Εκείνo το βράδυ άργησε να ξημερώσει.

«Υπάρχει κάποια φυλή στην Αφρική που τα γενέθλια του μέλους της φυλής,  δεν εορτάζονται τη μέρα γέννησης, αλλά  την ημέρα που σκέφτηκε η μητέρα το παιδί που θα γένναγε.  Όταν η γυναίκα αποφασίσει πως θέλει να κάνει παιδί, βρίσκει ένα δέντρο και κάθεται από κάτω, μόνη της, περιμένοντας μέχρι ν’ ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει. 
Αυτό το τραγούδι, λοιπόν, ακολουθεί το παιδί και τραγουδιέται απ᾽ όλα τα μέλη της φυλής σ᾽ οποιοδήποτε σημαντικό ή ασήμαντο γεγονός  της ζωής του παιδιού. Ακόμα και την ώρα που κάνουν έρωτα οι δύο γονείς σιγοτραγουδούν τους στίχους του.

Στη γέννησή του, στα πρώτα του βήματα, όταν χτυπήσει, όταν κάνει κάτι κακό ή όταν κάνει κάτι καλό, στον γάμο του ή ακόμα κι όταν πρόκειται να πεθάνει. Οι συγχωριανοί του ξέρουν το τραγούδι του και είναι υποχρεωμένοι να του το τραγουδούν».

Σβήνω την τηλεόραση και φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ.

Κάπως έτσι είναι και για μας αυτό το τραγούδι. Χωρίς να γνωρίζω ποιο θα είναι το μέλλον μας, χωρίς να γνωρίζεις αν θα γεράσουμε μαζί, αυτό το τραγούδι θα υπάρχει παντού, σε κάθε μεγάλο ή μικρό, καλό ή κακό γεγονός.

Κρατώ μόνο την ελπίδα πως μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, θα το ακούω από τη φωνή σου.

9:05 μ.μ.