«Κι εγώ σ' αγαπώ,
θα σε σκέφτομαι» ... και κλείνει η web camera!
Ιστορία μου,
αμαρτία μου. Εσύ εδώ κι εκείνος
χιλιόμετρα μακριά. Είτε επειδή χρειάστηκε, λόγω σπουδών, στρατού, δουλειάς,
είτε επειδή έτσι προέκυψε από την αρχή.
Όπως και να’
χει αν μπεις στο χορό του “long
distance relationship”… χορεύεις!
Θα σε φάει
το άγχος, είναι γεγονός. Του λείπω; Περνάει καλά μόνος του χωρίς εμένα; Κι αν
βρει άλλη αγκαλιά να τον ζεσταίνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα;
Πίστεψέ με
κι εκείνος το ίδιο ζόρι τραβάει.
Δεν είναι
εύκολες αυτές οι σχέσεις, πολλοί λένε μάλιστα ότι δεν είναι καν σχέσεις. Τις
καταδικάζουν, τις βάζουν σε ένα παλιό μπουκάλι και το πετάνε στη θάλασσα. Κι
όπου ξεβράσει.
Εσύ όμως ελπίζεις, επενδύεις, μένεις μέσα τα Σαββατόβραδα
για να μιλήσεις μαζί του λίγο στο Skype, πληρώνεις τα μαλλιοκέφαλά σου στην κινητή κάθε
μήνα, ψάχνεις εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας και γίνεσαι κολλητή με τους
ελεγκτές τρένων και ΚΤΕΛ, αφού σε βλέπουν τόσο συχνά.
Και σου
λείπει. Αχ, σου λείπει εκείνα τα βράδια που μάλωσες με τη μαμά σου ή σε έκρινε
άσχημα το αφεντικό σου. Ή που μπορεί απλά να μη σου πέτυχε το γιουβέτσι και το
πέταξες.
Και τον
χρειάζεσαι. Ιδίως όταν βλέπεις στο δρόμο ζευγαράκια αγκαλιά ή όταν παίζει στην
τηλεόραση το “Notebook”.
Σπαρταράει
η καρδιά σου όταν στην οθόνη του κινητού σου βλέπεις το όνομά του.
Λιγώνεις
όταν σε ανύποπτο χρόνο σου στέλνει να σου πει ότι σε σκεφτόταν.
Και μετά
έρχονται οι καβγάδες:
Γιατί δεν σε
πήρε απόψε τηλέφωνο;
Μήπως βγήκε
με τους φίλους του;
Πώς αντέχει χωρίς εσένα;
Ουπς,
συννεφάκια στον μαγικό κόσμο της Disneyland, είναι αυτά
που διακρίνω;
«Μάτια που
δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται», λέει η ελληνική ρήση.
Όμως εσύ θα
βάλεις σκοπό της ζωής σου να αποδείξεις ότι έχει άδικο, πως μπορείς να τα
καταφέρεις και να σπάσεις το κατεστημένο. Θέλεις να είσαι η χρυσή απόδειξη της
εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Μπορεί και
να τα καταφέρεις. Να περάσει το διάστημα και να βρεθείτε πάλι και να ζήσετε τον
επίγειο παράδεισό σας μέσα στα μέλια και τα ροζ πόνυ.
Μπορεί και
όχι. Γιατί όσο περνάει ο καιρός, θα συνηθίσεις να ζεις μόνη σου. Θα μάθεις να
κοιμάσαι χωρίς την αγκαλιά του και θα αλλάξεις τις συνήθειές σου.
Κυνικό; Μάλλον.
Απαισιόδοξο; Ίσως. Ρεαλιστικό όμως σίγουρα.
Οι σχέσεις εξ' αποστάσεως καθ' ορισμού είναι
καταδικασμένες.
Λατρεύω και θαυμάζω να βλέπω κόσμο να σπάει
τους κανόνες και να αποδεικνύει ότι τα κλισέ είναι ξεπερασμένα.
Μη με ακούς
εμένα, εγώ είμαι «καμένη». Είμαι το διαβολάκι που θα σου πει ότι δε θα τα
καταφέρεις. Πάλεψέ το, ζήσε το, λάτρεψέ το. Είναι μια περίοδος της ζωής σου,
πάνω στην οποία θα επενδύσεις χρόνο, συναισθήματα και μεγαλεπήβολες κουβέντες.
Μπορείς να
βγεις νικητής από αυτό, φτάνει να το ζήσεις στις παραμέτρους που σου δίνεται.
Η αγάπη δε γνωρίζει σύνορα, όρια και φραγμούς. Δίνεται
σε όλο της το είναι και απαιτεί το ίδιο και από εσένα. Θα σε ρίξει στα γόνατα
και θα σε κάνει να νιώσεις τόσο τιποτένιος, όσο και θεός. Όπου κι αν βρίσκεται.
Εμπόδια θα
συναντήσεις πάντα. Μπορεί να είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να νιώθεις
πιο κοντά στον άλλο απ' ότι αν ήταν δίπλα σου.
Κανόνες δεν
υπάρχουν στους ανθρώπους. Είσαι ένας ιδιαίτερος μοναδικός άνθρωπος που θα
αντιμετωπίσει την κατάσταση με τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Ίσως να μην
αντέξεις, ίσως να μην αντέξει το ταίρι σου. “It takes two to tango” λένε εξάλλου.
Δε
χρειάζεται να αναλώνεσαι στο “και αν”. Ούτε να νιώθεις τύψεις για τη ζωή που
κάνεις. Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Ή συμμορφώσου και δέξου την κατάσταση όπως
έχει ή σπάσε τα δεσμά σου. Ποτέ δεν θα
υπάρχει το «ιδανικό» στις καταστάσεις της ζωής σου. Ποτέ δεν θα υπάρχει η «τελειότητα»
σε όποιο δρόμο κι αν πάρεις.
Οι σχέσεις
εξ' αποστάσεως είναι καταδικασμένες, λένε.
Κι εσύ δε
με προσέχεις! Δεν είπαμε να μην ακούς
κανέναν;
