Και εμείς ερωτευτήκαμε, δεν κάναμε έτσι

Τόσο καιρό γράφω για χωρισμούς ερωτικούς, για αγάπες αλλά για αυτό δεν;

Τι έγινε κοριτσάκι,  φοβάσαι να ανοίξεις αυτό το θεματάκι;

Ναι, φοβάμαι πολύ. Είμαι απογοητευμένη.

Γιατί όσες πισινές και να κρατάς, μερικές φορές αρνείσαι να πιστέψεις ότι κάποιοι άνθρωποι που στην υπόληψή σου βρίσκονται ψηλά, θα σε προδώσουν και θα σε πετάξουν σαν την τρίχα απ τ’ αλεύρι.

Έλα ρε φίλε δεν παίζει, λες, αποκλείεται. 


Τα στραβά του έχει, άνθρωπος είναι, θα του περάσει και θα έρθει όπου να' ναι απ’ το σπίτι για μπύρες.

Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι καταστάσεις επίσης, οι καιροί και τα θέλω σου. Ίσως οι επιθυμίες σου, να μην συντονίζονται με των άλλων, ακόμα και αν για καιρό πίστευες ότι είχες κάπου να στηριχτείς. Ό,τι είχες μια δεύτερη οικογένεια, ή για φιλίες εξτραορντινέρ,  μια πρώτη.

Έλα όμως που η τότε κολλητή σου -που θα της έδινες ακόμα και το τελευταίο σου τσιγάρο- σε παράτησε και έριξε μαύρη πέτρα όταν και καλά ερωτεύτηκε παράφορα και έφυγε με τον γκόμενο για οδική εκδρομή  επ’ αόριστον στη Ζιμπάμπουε. 

Καλά έκανες κορίτσι μου, καλή σου τύχη.

Και εμείς ερωτευτήκαμε, αλλά δεν αφήσαμε πίσω μας κανέναν.

Άντε γαμήσου, δηλαδή! Δεν με πειράζει που 'ριξες μαύρη πέτρα, αλλά ότι δεν θα είμαι εκεί να σου πω ότι κάνεις λάθος, να σε προστατέψω. Να σου εξηγήσω ότι αυτός που σε γουστάρει πραγματικά δεν θέλει να αλλάξεις. Δεν απαιτεί να απαρνηθείς τους δικούς σου ούτε τις συνήθειές σου. 

Το να φεύγουν άτομα από την ζωή σου που αγαπάς, πάντα πονάει πολύ. Θέλει χρόνο να συνειδητοποιήσεις την απώλεια. Θέλει πολύ γερό σφίξιμο γροθιάς για να πεις, «ε; και τι έγινε;». Με το ζόρι δεν έμεινε κανείς. Και να έμενε δηλαδή, θα ήταν ανούσιο.

Από την άλλη αυτές οι απώλειες, μου είπε κάποιος μεγαλύτερος, έχουν κάποιον απώτερο σκοπό: την ωρίμανσή σου. «Οι φιλίες δεν κρατούν για πάντα, ο καθένας παίρνει τον δρόμο του, όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ θα το βιώνεις αυτό», ακούω και γελάω.

Είναι αποκλειστικά θέμα επιλογής και όχι συνθηκών το αν θες να μείνεις ή να φύγεις. Ούτε οι δρόμοι αλλάζουν, ούτε μια κακιά μάγισσα σου τρυπάει το κρανίο και σε διατάζει να αλλάξεις. Τους ανθρώπους που αγαπάς, παλεύεις να τους κρατήσεις στην ζωή σου.

Και ίσως η ζωή μας να είναι αριθμοί. Ένα μέτρημα. Μετράμε αυτούς που ήρθαν, που έφυγαν και πήραν πούλο, αναίμακτα ή μη. Είναι ένα «μετράω» τι πήρα και τι έδωσα... Πόσα τσιγάρα έκανα και πόσες φορές αγανάκτησα.

Λοιπόν, δεν το γουστάρω αυτό το μέτρημα. Να φύγετε και να μου αδειάσετε την λίστα.

Αυτοί που είναι να μείνετε δεν σας μετρώ. Σας βλέπω, σας νιώθω. 
Τελικά, ναι. Οι φίλοι λένε είναι σαν τα βυζιά, και έχουν δίκιο. 

Άλλοι είναι μεγάλοι, άλλοι είναι μικροί, άλλοι αληθινοί, και άλλοι ψεύτικοι. 

Τους αληθινούς να εκτιμάτε.