Το
μισητότερο είδος, όμως, είναι αυτών που τα ξέρουν όλα. Όλα!
Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχουν καταπιαστεί. Είναι
ειδήμονες οι άνθρωποι! Μπορείς να ξεκινήσεις να μιλάς μαζί τους για την τρύπια
εξάτμιση αυτοκινήτου και, τελικά, να σου λένε πως τα χτιστά νύχια είναι
καλύτερα του gel.
Δεν
πα να το 'χεις σπουδάσει το αντικείμενό σου; Όχι! Αυτοί ξέρουν καλύτερα.
Βλέπεις, βασίζονται στην εμπειρία που δεν έχουν εκείνοι, αλλά έχει ένας θείος
τους στο χωριό και ξέρει.
Το βλέπεις στο ύφος τους. Τα πάντα φαντάζουν παιχνιδάκι
κι η λύση είναι πάντα στο τσεπάκι, αρκεί, βέβαια, πάντα να έχει γίνει πρώτα το
κακό, για να μπορούν να σου δώσουν τη «λύση» αμέσως μετά.
«Α,
ρε μαλάκα, γιατί δε με ρώτησες;», θα σου πουν. Κι εσύ μένεις
να κοιτάζεις μ΄ αυτό το βλέμμα που υπόσχεται σαδομαζοχιστικά βασανιστήρια μέχρι
θανάτου.
Τυχαίνει να βγεις μαζί τους για ένα ποτό και να μην
μπορείς να σταυρώσεις λέξη. Όχι γιατί
δεν έχεις κάτι να πεις, αλλά γιατί απλά δε σ' αφήνουν. Μόλις ανοίγει μια
καινούργια συζήτηση, τσουπ! Αυτοί το έχουν κάνει, το έχουν ζήσει και
γαμούσε μόνο με τον τρόπο που το έκαναν αυτοί.
Κι αν είσαι απ' τους άτυχους που κατάφεραν να πουν τη
γνώμη τους, αλλά έρχεται σε σύγκρουση με τη δική τους, τότε, μάλλον, με νιώθεις
διπλά. Γιατί οι συγκεκριμένοι θα σε
κατηγορήσουν, θα σε χλευάσουν κι αν τους δινόταν η ευκαιρία να σ' αλείψουν με
πίσσα και πούπουλα και να σε περιφέρουν στο Σύνταγμα, πίστεψε με, θα το έκαναν.
Αλλά να το πιάσουμε και λίγο πιο συγκεκριμένα.
Νισάφι
πια με τον κάθε μαλάκα πενηντάρη, που φαίνεται πως έχει ατελείωτο
χρόνο κι έτσι μπορεί να μας ζαλίζει τα ούμπαλα μέρα-νύχτα με τις πολιτικές του
πεποιθήσεις στο Facebook. Ρε φίλε, αν ήταν τόσο έξυπνη η γενιά σου, δε θα
βρισκόμασταν εδώ που είμαστε!
Λίγο
έλεος να δείξουν κι αυτοί που μας ζαλίζουν τα παπάρια με quotes και γνωμικά
μεγάλων λογοτεχνών. Απ' το να γεμίζεις τις δικές μας αρχικές,
ξεστραβώσου καλύτερα και διάβασε κανένα βιβλίο τους. Ηθικολόγε της πορδής!
Μα τους καλύτερους τους κράτησα για το τέλος. Εκείνους
ντε, που σε κατηγορούν πως κλέβεις την ιδέα τους. Αν ασχολείται με καφέ κι
ανοίξεις καφέ, αυτόματα τον αντιγράφεις. Αν κάνει σουβλάκια το ίδιο, και πάει
λέγοντας.
Κάνουν λες κι έχουν ανακαλύψει τη φωτιά ή τον τροχό. Αν
ήταν έτσι θα τους άφηναν να κατοχυρώσουν και νομικά την πατέντα. Δεν καταλαβαίνουν ότι απλά παίρνεις
την πρωταρχική ιδέα και την πλάθεις, την κάνεις παιδί σου και δε μοιάζει με
τίποτα άλλο. Όπως έκαναν κι αυτοί φυσικά, κάποτε.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι πως ούτε κι οι ίδιοι
συνειδητοποιούν πως συμπεριφέρονται έτσι. Καταλαμβάνουν, συνήθως, μια καίρια
θέση κι από εκεί αναγκάζουν τους πάντες (ή σχεδόν τους πάντες) ν' ακούν το
μακρύ και το κοντό τους.
Χρησιμοποιούν
κάθε μέσο για να πετύχουν αυτό που θέλουν κι όταν δεν το καταφέρνουν παίρνουν
τις πλάγιες οδούς. Και λέω τις πλάγιες, γιατί μπροστά είναι
κότες και πιο γκόμενες κι από γκόμενα στη Μύκονο.
Το αγαπημένο μου γνωμικό γι' αυτούς είναι το: «Όποιος
πηδάει πολλά παλούκια, κάποτε ένα του μπαίνει στον κώλο».
Εμείς θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε κι οι ξερόλες να πούνε
τα ποιήματά τους εκεί που τους παίρνει και τους ακούνε.
Και να μην ξεχάσω
κάτι τελευταίο. Αν θέλουμε να κάνουμε
λάικ στον εαυτό μας, θα κάνουμε. Διαφορετικά δε θα το είχε ως επιλογή το
Facebook.
Ζωντόβολα όλα που
αποκτήσατε άποψη για τα πάντα!
