Όταν παντρεύτηκα, ο άντρας μου είπε ότι δεν πιστεύει στο διαζύγιο -όχι για θρησκευτικούς ή κοινωνικούς λόγους- απλά πιστεύει πως όταν παντρεύεται κανείς είναι για πάντα.
Εγώ πάλι του ξεκαθάρισα πως πιστεύω παρά πολύ στο διαζύγιο, είτε
αυτό γίνει την επόμενη του γάμου, είτε μετά από 20 χρόνια και πέντε
παιδιά. Του εξήγησα πως δε θα μείνω για τα παιδιά, για το σπίτι, για
το δάνειο, γιατί ο τάδε συγγενής είναι στα τελευταία του και θα στενοχωρηθεί.
Ένα πράγμα με φυλάκισε στη ζωή
μου: η Φυσική στο Λύκειο. Τίποτα άλλο έκτοτε. Είμαι ελεύθερο πουλί κι όχι
κορόιδο στο κλουβί -αν και, φυσικά, όλοι οι άλλοι στίχοι του συγκεκριμένου
τραγουδιού λένε το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που πιστεύω!
Και σε όποιον το είπα, με είπε
παράξενη. Αλλά ο άντρας μου όχι, γι' αυτό και τον παντρεύτηκα. Γιατί με ήξερε και κατάλαβε πως αυτό δεν ήταν απειλή, δε σήμαινε πως θα φύγω, επειδή ξέχασε τα γενέθλιά μου ή την
επέτειό μας, επειδή κάτι πήγε στραβά ή πήδηξε ο ψύλλος.
Έτσι, πολλά χρόνια μετά είμαι
ακόμα εδώ. Και σκοπεύω να μείνω αν και ξέρω πως, αν θέλω, μπορώ να φύγω.
Γιατί έτσι θέλω τα πάντα. Θέλω να ξυπνάω και να θέλω να πηγαίνω στη δουλειά, να
πηγαίνω στο πατρικό μου επειδή θέλω κι όχι επειδή οι γονείς μου θα
στενοχωρηθούν, αν δεν πάω. Να σε βοηθήσω στη μετακόμιση, επειδή δυόμιση πιασμένες
μέσες είναι καλύτερες από μία διαλυμένη και ξέρω πως θα γελάσουμε στην πορεία!
Όχι, δεν είμαι ούτε η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, ούτε καμία από εκείνες τις χαρωπές υπάρξεις που είτε φυσικά, είτε τεχνητά είναι πάντα μέσα στην καλή χαρά.
Όχι, δεν είμαι ούτε η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, ούτε καμία από εκείνες τις χαρωπές υπάρξεις που είτε φυσικά, είτε τεχνητά είναι πάντα μέσα στην καλή χαρά.
Ούτε γι' αστείο! Τις Δευτέρες (κι
ενίοτε και τις Τρίτες και τις Τετάρτες) με πλακώνει κι εμένα το πάπλωμα. Το
φωτοτυπικό έχει ακούσει τα χίλια δύο (και λίγα του λέω), έχω τσακωθεί και με γονείς
και με φίλους και με αγνώστους (σαφώς πιο εύκολο το τελευταίο!)
Θέλω να μείνω γιατί γουστάρω που σκοτωνόμαστε και μετά από μια ώρα βλέπουμε τηλεόραση αγκαλίτσα, θέλω να μείνω γιατί με έχει δει στα χειρότερά μου αλλά θυμάται τα καλύτερά μου, θέλω να μένω στη δουλειά γιατί με πιέζουν μέχρι αηδίας αλλά κάνω αυτό που αγαπάω. Θέλω να μείνω γιατί, κατά βάθος, πέρα από τα καθημερινά, εκεί είμαι ο εαυτός μου. Θέλω να μπορώ πάντα να φύγω, αλλά να μη θέλω για το πολύ ή και το λίγο σου, αν αυτό μου αρκεί.
Έτσι θέλω το σύντροφό μου, τον εργοδότη μου, το φίλο μου, τον γονιό μου, τον περίπτερά και τον ταχυδρόμο μου (τον τελευταίο δεν τον έχω δει καθόλου τελευταία. Αν τον έχει πάρει πουθενά το μάτι σας).
Θέλω να μείνω γιατί γουστάρω που σκοτωνόμαστε και μετά από μια ώρα βλέπουμε τηλεόραση αγκαλίτσα, θέλω να μείνω γιατί με έχει δει στα χειρότερά μου αλλά θυμάται τα καλύτερά μου, θέλω να μένω στη δουλειά γιατί με πιέζουν μέχρι αηδίας αλλά κάνω αυτό που αγαπάω. Θέλω να μείνω γιατί, κατά βάθος, πέρα από τα καθημερινά, εκεί είμαι ο εαυτός μου. Θέλω να μπορώ πάντα να φύγω, αλλά να μη θέλω για το πολύ ή και το λίγο σου, αν αυτό μου αρκεί.
Έτσι θέλω το σύντροφό μου, τον εργοδότη μου, το φίλο μου, τον γονιό μου, τον περίπτερά και τον ταχυδρόμο μου (τον τελευταίο δεν τον έχω δει καθόλου τελευταία. Αν τον έχει πάρει πουθενά το μάτι σας).
Ένας γάμος, μια δουλειά, είναι ένα είδος δέσμευσης, είτε διαλεγμένης είτε αναγκαίας. Αλλά αν ο άλλος κάνει τις αλυσίδες ανθρώπινες κι όχι μεταλλικές, ποιος ο λόγος να τις σπάσεις;
