Περπάτησαν προς τη λεωφόρο
σιωπηλοί. Ήταν αργά, είχαν πιει κι εκείνος επέμενε να την πάει σπίτι.
Η ένταση μεταξύ τους είχε φτάσει
στο ζενίθ. Ήταν, πλέον, σίγουροι πως ήθελαν ο ένας τον άλλον αλλά, ακόμα, δεν
το είχαν εξομολογηθεί.
Λίγα λεπτά αργότερα, εκείνος της
είπε να κάτσουν στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας.
- Έχω νευριάσει μαζί σου.
- Γιατί; αναρωτήθηκε εκείνη.
Μια κουβέντα που είχαν νωρίτερα τον
έτρωγε, ώρα τώρα, κι αυτή η ερώτησή της του έδωσε το πάτημα για να ξεσπαθώσει.
- Δουλειά; Πώς μπορεί να λες το ότι
να με προκαλείς είναι η δουλειά σου;
Τον κοίταξε με απορία. Γιατί είχε
πειραχτεί τόσο;
- Ήταν απλό σχήμα λόγου, Ορέστη.
- Δουλειά; επέμεινε.
- Τόσο δύσκολο σου είναι να
συλλάβεις μια απλούστατη έννοια σαν αυτή;
- Η δουλειά, Έλενα, είναι κάτι
για το οποίο πληρώνεσαι. Είναι υποχρέωσή, όχι επιθυμία!
Πετάχτηκε απʾ τα σκαλιά
εκνευρισμένη και με γρήγορα βήματα ξεκίνησε να διανύει την έρημη λεωφόρο.
Εκείνος την πρόλαβε στα μισά και
την τράβηξε απʾ το χέρι.
- Τι θες να σου πω;
- Αυτό είμαι για σένα, λοιπόν; Μια
δουλειά; Η δουλειά δεν περιέχει πάθος!
- Όπως νομίζεις. Αν αυτό
καταλαβαίνεις, παράτα με!
Είχαν, ήδη, περάσει απέναντι στο
δρόμο κι εκείνος επέμενε να παρακούει την εντολή της να την αφήσει. Μέσα σε
κλάσματα δευτερολέπτου την κόλλησε στην κολώνα ενός κτιρίου.
Τον κοίταξε προκλητικά.
- Τι θέλεις;
- Ξέρεις.
- Τι λες;
- Θέλω τα πάντα.
- Τα πάντα; Δηλαδή;
- Την καρδιά σου, την ψυχή σου,
το σώμα σου, τα πνευμόνια σου. Τα πάντα, διάολε!
Ο Ορέστης κι η Έλενα ξεκίνησαν
όπως κάθε κινηματογραφικό ζευγάρι. Κρυφά. Κι οι δυο σε σχέση. Φίλοι έλεγαν με
στόμφο μέχρι τότε, ακόμα κι αν δεν το πίστευαν, όταν έμεναν μόνοι τους τα
βράδια.
Πήγαιναν μαζί μακρινούς
περιπάτους κι έλεγαν τα μυστικά τους. Εκείνη άκουγε τι τον στεναχωρούσε και
προσπαθούσε να του δώσει δύναμη κι εκείνος τη δικαίωνε σ έναν κόσμο που ένιωθε
ξένη.
Όμως, όταν είσαι φίλος με κάποιον,
ξεκινάς να δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό. Το «είναι» του ενός προσπαθούσε
να ενωθεί μʾ εκείνο του άλλου.
Κόντρα στην κόντρα, πρόκληση και
πειρασμοί και οι εγωισμοί τους να οργιάζουν. Ορκισμένοι νικητές και οι δυο τους,
μέχρι που βρέθηκαν αντίπαλοι στην ίδια αρένα και, πλέον, δεν υπήρχε ήττα μα
ούτε και νίκη. Μόνο η απλή, καθολική αλήθεια.
Εκείνο το βράδυ επικράτησε η
αλήθεια. Και το επόμενο. Και κάποια βράδια ακόμα. Αυτή, χωρισμένη πια μα αυτός
σε βαθύτερα νερά. Μπερδεμένος.
Ο Ορέστης σε σύγχυση κι η Έλενα σίγουρη
πως αυτό που της συνέβαινε ήταν μια τρέλα που θα περνούσε. Έτσι νόμιζε τουλάχιστον.
Ήταν, όμως, ακόμα κολλητοί κι
ίσως αυτό να ήταν το κακό της υπόθεσης. Έβγαιναν μαζί, έπιναν, συζητούσαν,
έτρωγαν σαν φίλοι. Η νύχτα τους έντυνε εραστές. Είχαν αυτό που πολλοί θα
ονόμαζαν «τέλεια σχέση». Κατανόηση, συντροφικότητα, χημεία κι έρωτας τα
συστατικά της.
- Γιατί δεν είμαστε ζευγάρι;
ρώτησε μια μέρα η Έλενα.
- Δώσε μου λίγο χρόνο.
- Θέλω να με πάρεις από εδώ. Από
αυτή την κατάσταση.
- Θα σε πάρω μακριά. Μόνο λίγο
χρόνο σου ζητάω.
Η Έλενα δέχτηκε, τον έδωσε και
για πρώτη φορά στην ιστορία των παράλληλων σχέσεων ο λίγος χρόνος ήταν αρκετός
. Ήταν, ακριβώς, αυτό που σήμαινε.
Γύρισε κοντά της και στην αρχή
απλά μίλαγαν περί ανέμων και υδάτων.
- Χώρισα, δήλωσε ο Ορέστης.
- Ok, βρήκε να πει εκείνη.
- Θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε
μαζί.
- …
- Δε θα σου ζητήσω να τα
φτιάξουμε…
Γέλασαν ταυτόχρονα κι οι δυο.
Πολλές ιστορίες ξεκίνησαν έτσι
και δε μαθεύτηκαν παρά μετά από καιρό, όταν δεν υπήρχε, πια, λόγος να μένουν
στις σκιές.
Τέτοιου είδους ιστορίες είναι καταδικασμένες να λάμπουν, γιατί θέλει πολύ
θάρρος να εκθέσεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση που τις περισσότερες φορές
δεν ξέρεις πού οδηγεί.
Η αυθεντικότητα του συναισθήματος
κι η πίστη ότι κάποιος, κάπου, κάπως τέλος πάντων, θα πάρει λίγο χρόνο και θα
αλλάξει την καρδιά του για να ακολουθήσει την ψυχή του, είναι που κάνει τη
διαφορά.
Στον έρωτα δεν υπάρχουν προβολείς,
σκηνικά και κάμερες. Δεν υπάρχει κοινό. Μόνο δύο πρωταγωνιστές και κάποιοι
συντελεστές.
Ο έρωτας όπως κι ο πόνος, όταν
είναι αληθινοί και δυνατοί, δεν ακούγονται. Απλά συμβαίνουν κι ύστερα από
κάποιο διάστημα το κοινό βλέπει το αποτέλεσμα.
Στην ταινία που παρακολουθήσαμε
οι ήρωές μας πλήγωσαν ανθρώπους αλλά και τους ίδιους για να βρουν ο ένας τον
άλλον. Ρίσκαραν και κολύμπησαν σε νερά άγνωστα. Μαζί.
Κι αυτή τους η πρόβα οδήγησε σε
μια όμορφη ιστορία αγάπης που, από όσο μαθαίνω, ανθίζει μέχρι και σήμερα.
Τόλμησε και μη φοβάσαι να μπεις
στη σκιά. Ίσως εκεί κρύβεται το δικό σου αστέρι.
