Ο ρομαντισμός απαιτεί στιλ και προσωπικότητα

Ώρα 3:05π.μ.

Το μάτι μου έχει κολλήσει στην οθόνη του υπολογιστή.

Έξαλλη διαβάζω και ξαναδιαβάζω το τελευταίο μήνυμα στο inbox του φίλου που αποφάσισε μέσα στη νύχτα να συνεχίσει τη συζήτηση που είχαμε από κοντά πριν λίγες ώρες.
Σταμάτα να τα βλέπεις όλα ρομαντικά, μου γράφει.  Όμως αδυνατώ να του απαντήσω. Το αφήνω έτσι και αποφασίζω να κλείσω τον υπολογιστή και κατόπιν τα μάτια μου αγνοώντας το.

Έλα όμως που και στο κρεβάτι ακόμα αυτές οι λέξεις έρχονται να με βασανίσουν; Εμένα χαρακτήρισε ρομαντική; Εμένα που είχα τόσο ταυτιστεί με το μότο του Christian Grey στις πενήντα αποχρώσεις του Γκρι που έλεγε ξεκάθαρα «I don’t do romance. Hearts and flowers? That’s not something I know!».  

Εγώ μόλις ακούω τις κοπέλες γύρω μου να προσφωνούν τα αγόρια τους: ζουζούνι μου, αστεράκι μου, ματάκια μου, αρκουδάκι μου, αυτομάτως αναρωτιέμαι αν υπάρχει οδηγός «Πώς να σκοτώσετε το αγόρι σας με 10 λέξεις» και τον έχουν αποστηθίσει; Άσε που το πιο γλυκό που έχω πει σε σχέση μου είναι το όνομα του μαζί με την κτητική αντωνυμία «μου».

Ξαφνικά νιώθω να καταρρίφτηκαν τα πιστεύω 25 ετών -άντε καλά των τελευταίων 5 ετών σίγουρα-. Δηλώνω απερίφραστα πως αποκλείεται να δεχτώ αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Όμως μεταξύ αϋπνίας και των πρώτων αχτίδων του ηλίου άρχισαν να γεννιούνται μέσα μου κάποιες αμφιβολίες… Μήπως είμαι ρομαντική και δεν το ξέρω;                               

Τι ακριβώς όμως σημαίνει ο όρος; Το λεξικό τον αναφέρει ως τον υπερβολικά συναισθηματικό, μακριά από την πραγματικότητα, που ρέπει προς την ονειροπόληση, που προκαλεί τη διάθεση του ρεμβασμού.

Μάλιστα. Δε νομίζω πως ο ορισμός στο λεξικό βοηθάει και πολύ -άσε που αναφέρει το ρομαντικό σαν ονειροπαρμένο.

Μήπως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτήν την έννοια;

Εξετάζοντας το πως συμπεριφέρεται η πλειοψηφία των ερωτευμένων  και ρομαντικών –όσων το δηλώνουν οι ίδιοι τουλάχιστον- γύρω μας σε μια σχέση προκύπτουν τα παρακάτω ερωτήματα…

Αναρωτιέμαι αν κάποιος που δεν λέει υποκοριστικά, δε στέλνει γλυκόλογα, καρδούλες, φιλάκια και δεν είναι ιδιαίτερα διαχυτικός ως προς το πώς εκφράζει τα συναισθήματα του ανήκει στην κατηγορία αυτή ή ούτε κατά διάνοια; Το ό,τι μπορεί εμένα να μου αρέσει να τη λέω στο αγόρι μου, να στέλνω μόνο καλημέρα - καληνύχτα και να ρωτάω πώς πέρασε στη δουλειά, με κάνει μη ρομαντική;                    
     

Παρατηρώ δύο ανθρώπους στο δρόμο οι οποίοι δεν φαίνονται από την αρχή για ζευγάρι αλλά για φιλαράκια μόνο και μόνο επειδή δεν κρατιούνται από το χέρι. Κάποια στιγμή το αγόρι κάνει αυθόρμητα στην κοπέλα ένα γλυκό, ξαφνικό κεφαλοκλείδωμα και την πιέζει πάνω του έτσι ώστε αυτή να αδυνατεί να ξεφύγει ενώ αυτός της χαλάει τα μαλλιά… Είναι αυτό μη ρομαντισμός; Συχνά νέα ζευγάρια κάθονται χαλαρά με μια μπύρα στο χέρι, στο πάρκο, στη πλατεία, στο λιμάνι και όχι σε ακριβά εστιατόρια και συζητούν και γελούν. Κάτι τέτοιο απαραίτητα στερείται ρομαντισμού;

Μπορεί να θεωρηθεί επίσης ρομαντικό ένα μήνυμα στα γενέθλιά σου «να τα εκατοστήσεις τρελοκομείο μου», σε σχέση με τα μακροσκελή μηνύματα απέραντης αγάπης και αφοσίωσης και μάλιστα σε σχέσεις που μετρούν μέρες ή εβδομάδες; 

Αν εγώ πειράζω το αγόρι για κάποιο άνευ σημασίας χαρακτηριστικό, (π.χ. μεγάλη μύτη) και αυτός με πειράζει για τα γυαλιά μου,  σημαίνει  πως νιώθω λιγότερα από αυτήν που τον θεοποιεί και με υπερβολή δηλώνει ότι δεν έχει γνωρίσει κάτι καλύτερο από αυτόν, (ενώ πριν μια βδομάδα δήλωνε το ίδιο και για τον Μπάμπη και με κοινοποίηση σε όλο το Facebook);  

Τι είναι ρομαντισμός τελικά; Μήπως ρομαντισμός μπορεί να υπάρξει και πέρα από τα κλισέ, πέρα από τα τετριμμένα, χωρίς copy-paste, πέρα από λόγια χωρίς νόημα, πέρα από τα «πρέπει»; Μήπως κάπως έτσι θα ήταν καλό να εκφράζονται τα αληθινά συναισθήματα και η 100% ρομαντική αγάπη; Μήπως απλώς θα ήταν καλό να δίνουμε έμφαση στο πως νιώθουμε και να βάζουμε τους δικούς μας κανόνες, αυτούς που εκφράζουν τον καθένα μας ξεχωριστά;

Γιατί πρέπει ο ρομαντισμός να εκφράζεται μέσα από ακριβά δώρα, ταξίδια, δωράκια με κόκκινες κορδέλες και λουλούδια; Μήπως ο ρομαντισμός είναι τελικά κάτι υποκειμενικό και με το πρόσχημά του έχουμε βάλει ταμπέλες στις σχέσεις και στο τι πρέπει να προσφέρει ο καθένας μέσα σε μια σχέση;

Τα συμπεράσματα είναι δικά σας!

Εγώ κατέληξα πως-εντάξει θα το παραδεχτώ επιτέλους- είμαι ρομαντική… Ίσως σε μια άλλη διάσταση!

Και keep in mind: Στον έρωτα δεν χωρούν γενικεύσεις, ούτε σωστά και λάθη. Δεν νιώθουμε όλοι τα ίδια πράγματα και κατ’ επέκταση, δεν εκφραζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Ρομαντισμός λοιπόν, αλλά με τη δική σας προσωπική πινελιά. Ας δώσει ο καθένας μας το δικό του ορισμό και ας τον εφαρμόσει όπως ακριβώς επιθυμεί!