Φοξ λιγούρη, ήρθες χθες στο σαλόνι ενώ τρώγαμε τρίγωνα πανοράματος και γλειφόσουν. Πάντα κοίταζες με αυτό το βλέμμα το αχόρταγο, το διαπεραστικό. Αυτό που έλεγε «δώσε και σε μένα ντε». Κι όσο κι αν δεν έκανε πάντα σου έδινα μια μπουκιά, μπορεί και δύο άντε τρεις.
Έπειτα πήγες να ανέβεις στον καναπέ και σε μάλωσα. Κατέβασες το κεφάλι κούνησες την ουρά και μου έγλειψες την κοιλιά. «Φύγε ρε σιχαμένε», σου είπα χαιδευτικά κι έκατσες κάτω. Βαρέθηκα στον καναπέ και σηκώθηκα να κατευθυνθώ προς το δωμάτιο. Ακολούθησες αλλά δε σε άφησα να μπεις, σου είπα να περάσεις έξω ενώ είχα ξεχάσει να ανάψω το φως στο σαλόνι. Το φοβόσουν το σκοτάδι κι εγώ το αμέλησα.
Πέρασε η νύχτα και σε άφησα να βγεις την πρωινή βόλτα σου, ενώ ετοιμαζόμουν παράλληλα για τη δουλειά. Στο δρόμο σ’ είχαμε βρει, εξάλλου. Ποιός θα μπορούσε να πειράξει σε μια γειτονιά όπου όλοι σ’ αγαπούσαν; Κάπου εκεί σε έχασα. Δεν πειράζει είπα, θα ‘ρθεις απ’ το μαγαζί. Μεγάλο σκυλί είσαι τον ξέρεις το δρόμο.
Έφτασα στο μαγαζί, μου φτιάξανε καφέ και απολάμβανα το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Σε είχα ξεχάσει, να σου πω την αλήθεια. Ίσως θεωρούσα δεδομένο πως θα εμφανιστείς από στιγμή σε στιγμή να χοροπηδάς και να κυνηγάς αυτοκίνητα. Ωραίο χόμπι δε μπορώ να πω. Στην τελική σκύλος είσαι. Αυτοκίνητα θα κυνηγάς, θα τρως, θα λιγουρεύεσαι εμένα που τρώω, θα σε λέω λιγούρη και εσύ θα κουνάς την ουρά σαν να μην τρέχει τίποτα.
Και να που εμφανίστηκες. Μόνο που αυτή τη φορά εισέβαλες στο χώρο και δεν το συνήθιζες ποτέ αυτό. Με μια πρώτη ματιά σου είπα να περάσεις έξω, όμως αμέσως μετά κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Έτρεμες ολόκληρος, βαριανάσαινες και παραπάταγες. Σε πήρα αγκαλιά και σε έβγαλα στην πόρτα.
Νόμιζα πως κατάπιες κάποιο κόκαλο και έχωσα το χέρι μου βαθιά στο στόμα σου.
Δεν ήταν αυτό τελικά.
Με έπιασε πανικός. Η ώρα επτά το πρωί και όλα τα διαθέσιμα φαρμακεία και κτηνιατρεία ήταν κλειστά. Κατάλαβα πως κάποιος εκμεταλλεύτηκε την αφέλεια σου και σε τάισε φόλα. Προσπάθησα να σου δώσω γάλα, όμως δεν μπορούσες να το καταπιείς. Τα λεπτά κυλούσαν εναντίον σου κι εγώ τα είχα χαμένα ενώ εσύ σπαρτάραγες στο πεζοδρόμιο.
Η κοπέλα μου είχε πέσει πάνω σου και έκλαιγε. Εγώ καλούσα την μητέρα μου να έρθει να σε πάρει. Αμέσως, να σε πάει στο πρώτο διαθέσιμο νοσοκομείο ζώων που ήταν ανοιχτό. Πέντε λεπτά μετά έφτασε. Ήσουν ήδη σε κρίσιμη κατάσταση όταν σε βάλαμε στο αυτοκίνητο. Έτρεχαν άσπρα σάλια και τα έκανες πάνω σου συνέχεια. Δέκα λεπτά μετά ξεψύχησες στα χέρια της κυρά Ρίτας.
Φυτοφάρμακο είπε η Γιατρός. Ό,τι και να κάναμε ήταν μη αναστρέψιμη η κατάσταση.
Σε θάψαμε την ίδια μέρα δίπλα στο σπίτι κάτω από δυο Πλατάνια. Σου βάλαμε και μια γλάστρα με το φυτό «σκυλάκι», για να σου κάνει παρεά.
Όπως και να έχει.
Ποτέ δε θα ξεχάσω από όλο αυτό πως ακόμα και στην κατάσταση που βρισκόσουν εσύ δε σταμάτησες λεπτό να κουνάς την ουρά σου. Ήρθες να με βρεις και να με αποχαιρετήσεις και μέχρι και την τελευταία στιγμή χαμήλωνες το κεφάλι και έγλειφες το χέρι μου παρόλο που δυσκολευόσουν να πάρεις ανάσα.
Αν το ήξερα δε θα ξέχναγα χθες να ανοίξω το φως ούτε θα σε μάλωνα που ανέβηκες στον καναπέ για αγκαλιά. Θα μοιραζόμουν και το κουτί με τα τρίγωνα μαζί σου ρε λιγούρη. Κάτι που φάνταζε χαζό στα δικά μου μάτια ήταν σημαντικό για σένα.
Δε θα κατηγορήσω κανέναν για τη φόλα. Όπως τους μάθεις είναι όλοι. Είτε είναι
σκυλί, είτε γατί, είτε άνθρωπος.
Κρατώ μόνο ότι κανένας δεν είναι δεδομένος και άλλη φορά όταν μπορώ να δώσω απλόχερα αγάπη δε θα το αποφεύγω, γιατί για τον άλλον μπορεί να είναι σημαντικό. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα τον δεις. Όταν όμως τον έχεις εκεί μαζί σου, φρόντισε να μην είσαι αδιάφορος γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά.
